Καθώς γυρνούσα στο σπίτι σκεπτόμουν όλα αυτά που της είχα κάνει. Και ντρέπομαι. Μακάρι να μη της τα είχα κάνει ποτέ. Φταίει που ήπια εκείνο το βράδυ. Είχα πιει τον Βόσπορο, όχι αστεία. Και αυτό, θα το έκανα στον οποιοδήποτε! Απλά έτυχε να είναι εκείνη με την κολλητή της. Δεν της αξίζω αλλά δεν αντέχω να μην την έχω και κοντά μου...
Yes I'll be your woman
Yes I'll be your baby
Yes I'll be whatever that you tell me when you're ready
Yes I'll be your girl, forever your lady
You ain't ever gotta worry, I'm down for you baby
-Δεν θυμάμαι, αλήθεια 🤦
-Αααα ναι! Hey Mama - David Guetta
(Ο εαυτός του μέλλοντος)
"Αχ να μου τα έλεγες αυτά κάποια μέρα..."
"Στέφαν;"
"Ιζαμπέλ;!", μόνο με το άκουσμα της φωνής της έλαμψε το πρόσωπο μου.
"Ξέχασες τα κλειδιά σου."
"Ναι ε; Μπορώ τώρα να έρθω να τα πάρω;"
"Υποθέτω..."
"Σε 5' είμαι εκεί."
Από τη μεριά της Ιζαμπέλ
Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη και προσπάθησα να εντοπίσω κάποια ατέλεια. Μπορεί να μισώ τον Στέφαν αλλά You have to dress like you're going to meet your worst enemy.
"Σε κυνηγούσαν;"
"Όχι."
"Είσαι λαχανιασμένος. Θες να κάτσεις; Πέρασε.", είπα και άνοιξα περισσότερο την πόρτα για να περάσει.
"Ιζαμπέλ;"
"Πες μου."
"Σ'αγαπώ."
Μία λέξη, εκατοντάδες χιλιάδες πεταλούδες στο στομάχι μου. Συναισθήματα ανεξήγητα που μόνο αυτές οι 2 λέξεις μπορούν να τα προκαλέσουν. Ιου.
Έμεινε να με κοίταζε με τα μεγάλα γαλανά του μάτια χαμένος στα δικά μου. Έσκυψε προς το μέρος μου να με φιλήσει. Γλυκά και απαλά. Πού τα έχω μάθει αυτά ρε μαλάκα;
Κατάλαβε όμως πως ένιωθα αμήχανα, έτσι απομακρύνθηκε.
"Νομίζω πως πρέπει να φύγω...Καλή σου μέρα Ιζαμπέλ."
"Θα είναι μετά από αυτό...", μουρμούρισα.
"Είπες τίποτα;"
"Στέφαν, μπορείς να μείνεις αν θες. Σε παρακαλώ."
"Να με παρακαλάς πριγκίπισσα, να με παρακαλάς επιτέλους."
Με πήρε αγκαλιά και με άφησε στον πάγκο της κουζίνας. Εκεί που νόμιζα πως θα συνέχιζε να με αφήνει άφωνη με τις πράξεις του, το κατάφερε με τα λόγια του.
"Ό,τι και να πω είναι λίγο. Θα ευχόμουν να ήξερες τα πάντα νωρίτερα αλλά πρέπει να ξέρεις. Ο McCain ήταν μαλακίες δικές μου. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου Ιζαμπέλ. Σε βλέπω και ο κόσμος γύρω μου σταματά. Έπρεπε να σε κερδίσω με κάθε τρόπο και αυτός ήταν ο μόνος. Όσο για αυτά που έκανα στην Ανελίζ, μακάρι να μην τα είχα κάνει ποτέ. Ντρέπομαι που υπάρχω μετά από αυτό."
"Δεν έχω λόγια, πραγματικά. Όμως το μόνο που έχω έτοιμο να σου πω είναι να μάθεις να χάνεις. Και να μην κάνεις κάτι το οποίο είναι πάνω των δυνάμεών σου και χωρίς την θέληση των άλλων. Και φυσικά να φύγεις από το σπίτι μου έτσι όπως είσαι. Τώρα."
Τι διπολικιά κι αυτή πάντως!
"Ιζαμπέλ μη κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Και εσύ έχεις αισθήματα για εμένα."
"Όλα είναι στο μυαλό σου Στέφαν και καλύτερα να τελειώσει όλο αυτό το αστείο εδώ.", είπα και τον έδιωξα.
Κάπου εδώ εγώ μπερδεύομαι και αναμειγνύω μεξικάνικη σαπουνόπερα με την παρούσα "ιστορία", ο Θεός να την κάνει.
Νόμιζα πως υποκρινόταν. Όπως πάντα. Πως προσπαθούσε να ήταν ο καλός Στέφαν γιατί δεν γινόταν κι αλλιώς. Έπρεπε όμως να το είχα καταλάβει. Ήταν τόσο αληθινός τότε στα Starbucks και το φιλί. Δεν μπορούσε να υποκρινόταν ένα φιλί. Ποιος είναι επιτέλους.
Αλλά έτσι είναι. Δεν έχει μάθει να χάνει. Και αν δεν το μάθει από κάποιον άλλον, θα το μάθει από εμένα.
