Άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα για πρώτη φορά μετά από καιρό πως σήμερα είναι μία καινούρια μέρα.
Μία καινούρια ζωή. Ξεκινούσε η πρώτη μέρα της καινούριας μου ζωής στην Ιταλία. Είχα νικήσει αυτή τη μάχη και άφησα πίσω μου το παρελθόν.
Κέρδισα υποτροφία από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, όταν ο Marco, καθηγητής του Πανεπιστημίου με είδε σε μία παράσταση στη Βαρσοβία. Σήμερα θα μου έπαιρνε συνέντευξη για τις ικανότητές μου και σε μία εβδομάδα από τώρα θα ξεκινούσα.
Ντύθηκα και ξεκίνησα να πηγαίνω στο Cappeli. Θυμόμουν την φυσιογνωμία του Marco, σχετικά, έτσι δεν μου ήταν δύσκολο να τον εντοπίσω.
"Ciao Isabella! Τι κάνεις;", σηκώθηκε από την θέση του και μου άπλωσε το χέρι.
"Γεια σας κύριε Marco. Είμαι μια χαρά, εσείς;"
"Κύριε Marco. 32 χρόνων είμαι, έλεος!"
"Αποκλείεται!"
"Για μεγαλύτερος μοιάζω έτσι;'
"Όχι, αντιθέτως. Για μικρότερος."
"Ναι καλά."
"Κι όμως."
"Καλημέρα σας. Θέλετε να παραγγείλετε;", μας ρώτησε ένας ευγενικός νεαρός.
"Τι θες να παραγγείλουμε;"
"Εγώ θέλω μία τάρτα μήλου."
"Και εγώ το ίδιο."
"Αμέσως."
"Πώς νιώθεις που είσαι στην Ιταλία; Έχεις ξαναέρθει;"
"Αρκετές φορές. Η μαμά μου είναι Ιταλίδα γι'αυτό σας συζήτησα αν μπορούσε να γίνει η συνέντευξη εδώ γιατί μένω μαζί της."
"Τότε τον έχεις τον ιταλικό αέρα."
"Ζω για να έχω ιταλικό αέρα. Συνδυάζω πρώτη φορά στη ζωή μου 2 πράγματα που πεθαίνω για αυτά: Η ηθοποιία και η Ιταλία."
"Ουάου. Από τα λόγια σου φαίνεται πόσο την αγαπάς σαν πατρίδα σου."
"Για εμένα πια αυτή είναι πατρίδα μου. Έχω αφήσει τους πάντες πίσω και είμαι εδώ μόνη μου, να αρχίσω ξανά από το 0."
Άρχισα να μιλάω πολύ. Έπρεπε σε κάποιον να μιλήσω. Δεν ξερω τι με έπιασε ξαφνικά. Κρατιέμαι. Κρατώ για όλους μία πισινή αλλά μόλις είδα τον Marco, μου εξέπνευσε μία απόλυτη εμπιστοσύνη και δεν ντράπηκα να μιλήσω.
Ήρθαν ευτυχώς οι τάρτες μας και σταμάτησα να μιλάω, σε αντίθεση με εκείνον.
"Πόσο καιρό ασχολείσαι με την ηθοποιία;"
"5 χρόνια τουλάχιστον που ήμουν στο Πανεπιστήμιο και άλλα 3...8. Επαγγελματικά. Πιο μικρή έπαιζα σε θεατρικά που διοργάνωνε το σχολείο."
