Το παρτ αυτό έχει ιδέες της Ιζαμπέλ.
Ξύπνησα. Αρχίζει να επανέρχεται η μνήμη μου. Ας τους κάνω όμως μια πλακιτσα. Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Στέφαν.
"Καλημέρα γλύκα. Πώς κοιμήθηκες;", Με ρώτησε
"Ποιος είσαι εσύ;", Τον ρώτησα χωρίς και καλά να γνωρίζω.
"Εγώ είμαι! Ο μέλλον σύζυγος σου! Το αγόρι σου! Η αγάπη σου!"
"Μέλλον... Σύζυγος... Αγάπη... Αγόρι... Δεν μου λένε κάτι. Εξάλλου είμαι λεσβία."
"Άνελιζ, τσακίσου και έλα τωρααααααααα!!!!", Άρχισε να φωνάζει σαστισμένος.
"Καλά ντε! Μη φωνάζεις! Τι έγινε;"
"Η Ιζαμπέλ δεν θυμάται τίποτα!"
"Έ Και! Αυτό είναι πρόβλημα; Αφού δεν θυμάται εσένα, όλα είναι καλά! Εμένα με θυμάσαι Ιζαμπέλ;", Με ρώτησε ελπίζοντας πως την θυμώνουν.
"Ποιαν; Εσένα; Την ερωμένη αυτουνού;"
"ΠΩΣ ΜΕ ΕΙΠΕΕΕΕΕ!?!?!!?"
Η αντίδραση της ήταν εκπληκτική. Πιστεύω θα μπορούσε να πάθει καρδιακό. Όπως θα μπορούσα να πάρω και εγώ Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου
"Ελίζ μας δουλεύεις ψιλό γαζί;", Με ρώτησε εξοργισμένος ο Στέφαν.
"Προφανώς;! Και δεν με λένε Ελίζ!"
"Ιζαμπέλ τι έγινε;", Ρώτησε ετεροχρονισμένα η Ανελίζ αφού δεν μπορούσε να χειριστεί το σοκ που υπέστη.
"Τίποτα απολύτως. Πάω μια βόλτα."
"Μόνη σου πουθενά!"
"Μήπως θα σε ρωτήσω και πότε μπορώ να πάω τουαλέτα;"
"Ναι!"
"Στέφαν κάνε στην άκρη..."
"Ασ' την Στέφαν. Να πάρει λίγο αέρα.", Με υπερασπίστηκε η Ανελίζ.
"Εντάξει..."
"Μπορείτε να φύγετε; Θέλω να ντυθώ."
"Σε έχουμε δει πόσες φορές γυμνή Ιζαμπέλ."
"Ανελίζ δεν είναι αυτό επιχείρημα."
"Έχει δίκαιο, πάμε.", Είπε ο Στέφαν και βγήκαν από το δωμάτιο.
Επιτέλους μόνη. Δεν αντέχω άλλο κλεισμένη μέσα σε 4 τοίχους. Φόρεσα τις φόρμες μου και έβαλα στα αυτιά μου το E.T. Τραγουδάρα... Βγήκα από το σπίτι και ξεκίνησα κατευθείαν να τρέχω, να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήθελα να ξεσκάσω! Δεν άντεχα άλλο! Έφτασα σε ένα απομονωμένο πάρκο και κάθησα για λίγο εκεί. Είχε μια μικρή λίμνη με πάπιες και μερικά παγκάκια.
Ξάπλωσα πάνω σε ένα παγκάκι και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα του Στέφαν. Δεν ήθελα να τον βλέπω. Δεν μπορώ να χωνέψω τι έκανε. Τα ξανάνοιξα και ήταν από πάνω μου.
"Τι θες εδώ πέρα"
Έμεινε να με κοιτάζει.
"Καλά μαλάκας είσαι;"
Πάλι να μην απαντάει.
"Α τα έχουμε χάσει εντελώς..."
Έκανα να φύγω αλλά με άρπαξε και με φίλησε. Εγώ θα έφευγα, αλλά δεν το έκανα. Αχ πόσο μου έλειψε αυτό το φιλί...
"Στέφαν...Μπορεί...Και αργά...Αλλά...Θα σου απαντήσω..Στην ερώτηση σου..."
"Δεν με νοιάζει. Εγώ ξέρω τι θα πεις."
"Αλήθεια;"
"Ναι. Φαίνεται. Σιγά μη με αγαπούσες για τα λεφτά μου. Καταρχάς δεν θα μας πειραζες αν δεν με αγαπούσες."
"Μη το λες...Αλλά πώς το κατάλαβες;"
"Μη νομίζεις. Τώρα το κατάλαβα! Επειδή μου είπες όλα αυτά."
"Πω...Τι είναι αυτός! Και ήθελα να συνεχίσω την πλάκα μου..."
"Ω θα την συνεχίσεις! Δεν θα πούμε κάτι στην Άνελιζ."
"Ωραία."
"Σ'αγαπώ Isabella Rosalie Walker."
"Κ-και εγώ."
Γιατί δίστασε να πει ότι τον αγαπάει?? Τελικά δεν τον αγαπάει όπως είπε! Να ξέρετε μετά από εκεί που λέει η Άνελιζ τι έγινε, εγώ έγραφα. Τα υπόλοιπα είναι ιδέες του κοριτσιού που παίζει την Ιζαμπέλ. Ελπίζω να σας άρεσε το παρτ και είμαι πολύ χαρούμενη Γιατί φτάσαμε Στις 1000+ προβολές!! Δεν το πιστεύω!! Και χθες η ιστορία ήταν #85 στις ρομαντικές ιστορίες!! Ευχαριστώ για όλα!
