Οι ακτίνες του ηλίου δεν με άφησαν να αφεθώ για λίγο ακόμα στα πέπλα του ύπνου. Άνοιξα τα μάτια μου και από το παράθυρο προοριζόταν μία ζεστή μέρα.
Ήμουν σε ένα σπίτι. Μόνη. Παντού άσπροι τοίχοι να με πνίγουν. Η συντροφιά μου οι κούτες με τα τελευταία μου ρούχα.
Κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα ήταν 8. Στις 11 πετούσα και θα άφηνα τα πάντα πίσω μου για πάντα. Θα ζήσω στην πατρίδα της Ελίζαμπεθ, την Φερράρα. Δεν υπάρχει πια για μένα Στέφαν.
Τόσο ήταν τελικά μάλλον. 2 χρόνια αντέξαμε. Δεν ήταν γραφτό να κρατήσει αυτή η σχέση παραπάνω.
Στην αρχή δεν έδινα σημασία. Τόσα χρόνια έκαναν παρέα με την Ανελίζ. Δεν γίνεται μετά από 2 χρόνια γάμου να νιώθει αισθήματα για αυτή. Αλλά κοίτα να δεις.
Η Ανελίζ έχασε το παιδί της στη γέννα. Θα είχε μία υπέροχη κορούλα αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Τζιμ την παράτησε γιατί λέει πως εξαιτίας της έχασε τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής του και την άφησε ολομόναχη.
Εκείνη δεν το πήρε καλά. Κανένας δεν θα το έπαιρνε καλά αλλά εκείνη ακόμη περισσότερο.
Τα παράτησε όλα και έφυγε. Πήρε το πτυχίο των γαλλικών της και πήγε να σπουδάσει στη Σορβόννη αφού δεν πρόλαβε να τελειώσει τις σπουδές της με την εγκυμοσύνη. Είχε την στήριξη μου και της είπα να ακολουθήσει την καρδιά της. Ήταν επιτέλους χαρούμενη. Μπορεί μακριά μου και να με πονούσε, αλλά ήταν καλά. Και αυτό είχε σημασία.
Όσο περνούσε ο καιρός όμως ο Στέφαν ρωτούσε όλο και περισσότερα πράγματα για το πώς περνάει η Ανελίζ. Της μιλούσε κάθε μέρα αλλά όντας εκείνη το πιο νευρικό ον στον κόσμο, συνέχεια νευρίαζε μαζί του.
Έτσι ο Στέφαν ζητούσε συνέχεια να τον ξελασπώσω. Και "τι να κάνω τώρα Ιζαμπέλ" και "δεν μου μιλάει" και "δεν μπορώ", μέχρι που μία μέρα...
"Ιζαμπέλ."
"Τι έγινε Στέφαν μου."
