Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Η Αναζήτηση (2ο Βιβλίο)

2

Είχε σκοτεινιάσει. Δεν ήξερα πόσες ώρες είχα κοιμηθεί. Ευγνωμονούσα όμως που δεν είχα δει πάλι κάποιον εφιάλτη. Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν αρκετά δύσκολες. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έψαξα να βρω το κινητό μου. Θυμήθηκα όμως ότι το είχα παρατήσει μέσα στη τσάντα κάτω στο χολ. Όταν κατέβηκα τις σκάλες είδα τα φώτα ανοιχτά. Μάλλον ο Τάιλερ ήταν ήδη στο σπίτι. Σήκωσα τη τσάντα μου από το πάτωμα και έψαξα να βρω το κινητό μου. Είχα τρεις αναπάντητες κλήσεις από την Κατ και μία από τον Ίαν. Είχε περάσει η ώρα. Ήταν δέκα και μισή το βράδυ. Μα πόσες ώρες είχα κοιμηθεί. Πάτησα τον αριθμό της Κατ και την πήρα τηλέφωνο.

- Δόξα το Θεό είσαι καλά. Μα γιατί δεν σήκωνες το τηλέφωνο;

- Με πήρε ο ύπνος. Μόλις ξύπνησα. Δεν κατάλαβα πως κοιμήθηκα τόσες ώρες.

- Είσαι καλύτερα τουλάχιστον; Σήμερα ήσουν όλη μέρα περίεργα ήσυχη.

- Ναι Κατ είμαι μια χαρά, μην ανησυχείς. Είχα μία κλήση και από τον Ίαν. Είστε μαζί;

- Ναι σε καλούσαμε όλο το απόγευμα. Έχει γίνει κάτι πολύ παράξενο. Βέβαια δεν έχουμε μάθει ακόμα τίποτα. Περιμένουμε.

Ωχ τι είχε γίνει πάλι; Λες να είχαν μάθει για τον Στέφαν; Ή για την Κάθριν;

-Τι έγινε;

- Μας πήρε νωρίς το απόγευμα ο Ντέιβιντ τηλέφωνο πολύ ανήσυχος. Βρισκόταν στο νοσοκομείο με τους γονείς του. Κάτι έχει γίνει με την Κάθριν αλλά δεν γνωρίζω ακόμα κάτι. Μου τα έλεγε πολύ μπερδεμένα και δεν κατάλαβα.

- Τι έγινε με την Κάθριν;

- Νομίζω ότι δεν είναι στο νοσοκομείο πια. Μάλλον την έχουν πάει κάπου αλλού και δεν ενημέρωσαν τους Ρόιτερ, αλλά δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Ο Ντέιβιντ μας τα έλεγε μπερδεμένα. Περιμένουμε τηλέφωνο του ακόμα.

Όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Τώρα πια ήξεραν ότι κάτι είχε συμβεί με την Κάθριν. Τι θα κάνω;! Θεέ μου που είναι εκείνη και ο Στέφαν;

- Έρχομαι!

- Οκ σε περιμένουμε, είμαστε στο σπίτι μου.

Ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες και πήγα να κάνω ένα ντουζ. Προσπάθησα να ετοιμαστώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Άραγε τι είχε συμβεί; Είχαν μάθει ότι την Κάθριν δεν την κράτησαν ποτέ στο νοσοκομείο; Μήπως υποπτεύονταν τον Στέφαν; Φόρεσα ένα φουστάνι μαύρο, ένα ζευγάρι μπότες ψηλές μέχρι το γόνατο και το δερμάτινο το τζάκετ μου. Έπιασα τα μαλλιά μου ψηλά και κατέβηκα τις σκάλες πολύ γρήγορα. Όμως έπεσα πάνω στον Τάιλερ. Τώρα τελευταία οι συναντήσεις μας ήταν περίπου έτσι. Τυχαίες. Με απέφευγε και εκείνος γιατί είχε μετανιώσει για ότι είχε κάνει αλλά τον απόφευγα και εγώ γιατί ακόμα φοβόμουν τις αντιδράσεις του, ενώ ήξερα ποια ήταν η φύση του.