Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Η Αναζήτηση (2ο Βιβλίο)

29

Βρισκόμασταν λίγο πιο έξω από το Φολς. Ο Λούκας ήταν κουρασμένος και αδύναμος από τη μαγεία που είχε χρησιμοποιήσει και δεν μπορούσε να μας τηλεμεταφέρει στο Φροστ Βάλλευ. Είχαμε βρει ένα μοτέλ και είχαμε πάρει δύο δωμάτια για να ξεκουραστούμε. Ο Τάιλερ βρισκόταν ξαπλωμένος ήδη στο δωμάτιο που είχαμε νοικιάσει. Δεν είχε συνέλθει ακόμα. Πλέον ήξερα ότι ήταν καλά, με ένα μαγικό που είχε χρησιμοποιήσει ο Λούκας. Τον τελευταίο καιρό ο Τάιλερ τρεφόταν με σακουλάκια αίματος. Είχε γίνει αδύναμος και για αυτόν τον λόγο δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Στέφαν. Ο Λούκας μου εξήγησε ότι αν οι βρικόλακες δεν παίρνουν κατευθείαν το αίμα από την φλέβα των ανθρώπων δεν παίρνουν και όλη την ενέργεια που χρειάζονται. Ο Τάιλερ τρεφόταν αποκλειστικά από σακούλες αίματος. Αυτό τον είχε κάνει αδύναμο. Έκατσα για λίγο έξω από το δωμάτιο με τον Λούκας που χρησιμοποίησε μαγεία για να μας προστατεύσει από τυχόν επιπλοκές. Ήμασταν και οι δύο αδύναμοι σωματικά και ψυχικά.

- Λούκας γιατί προσπάθησες να τον σκοτώσεις;

- Γουντς δεν θα απολογηθώ για αυτό. Είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Πρόλαβε να κάνεις την κίνηση σου, πριν σε προλάβει ο αντίπαλος.

- Λούκας είναι ο Στέφαν.

- Ήταν ο Στέφαν, Κριστίν. Κατάλαβε ότι πλέον έχει χάσει τον εαυτό του. Έχει χάσει την ψυχή του και πολύ αμφιβάλλω αν θα την ξαναβρεί.

Τα λόγια του με πόνεσαν αλλά ήταν η αλήθεια. Όσες προσπάθειες και αν έκανα να μην το παραδεχτώ, πλέον ήταν αργά. Η ψυχή του είχε χαθεί. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό. Ήμουν συντετριμμένη. Δεν άντεχα άλλο και ξέσπασα σε κλάματα.

- Γουντς έλα μη το κάνεις αυτό.

- Αν δεν ξεσπάσω τώρα θα τρελαθώ. Άσε με. Θα μου περάσει. Απλά θέλω το χρόνο μου.

- Κοίτα Γουντς, είμαι μαζί σου. Θέλω να το ξέρεις. Ότι χρειαστείς είμαι εδώ.

Πραγματικά ένιωθα μια ικανοποίηση που από όλη αυτή την ιστορία είχε βγει κάτι καλό. Είχα αποκτήσει έναν καινούριο φίλο.

- Σε ευχαριστώ Λούκας.

Του έκανα νόημα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο. Ο Λούκας είχε πάρει δικό του, τρεις πόρτες πιο μακριά. Χρειαζόμασταν όλοι ξεκούραση. Και πόσο μάλλον ο Τάιλερ, που πολύ ανησυχούσα για εκείνον. Άνοιξα την ξύλινη πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο. Δεν ήταν και ότι καλύτερο όμως. Ήταν το πρώτο που είχαμε βρει στο δρόμο μας και δεν είχαμε την επιλογή για ψάξουμε για άλλο. Είχε ένα διπλό κρεβάτι ξύλινο και αυτό. Δίπλα υπήρχαν δύο τραπεζάκια ξύλινα και αυτά που πάνω τα στόλιζαν δύο λάμπες άσπρες. Τα σεντόνια ήταν και αυτά άσπρα. Το δωμάτιο είχε δικό του μπάνιο και ψυγείο. Ωστόσο δεν υπήρχε τηλεόραση. Αλλά και να είχε δεν ήμουν σε θέση να κάτσω να χαζέψω λίγο σε εκείνη. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και τα μάτια μου έπεσαν αμέσως πάνω στον Τάιλερ. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Ήταν χάλια. Στην κυριολεξία. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα. Η άσπρη του μπλούζα είχε χάσει το χρώμα της και είχε γίνει καφέ, από τη σκόνη και τα χώματα, που τον έριχνε ο Στέφαν και κόκκινη, από το αίμα που είχε χάσει. Τα χέρια του ήταν γεμάτα γρατζουνιές. Τον έβλεπα και με πονούσε η καρδιά μου. Σκεφτόμουν ότι είχε προηγηθεί. Είχα έρθει στο Φολς να βοηθήσω τον Στέφαν και τελικά δεν κατάφερα τίποτα απολύτως. Ο Στέφαν είχε χάσει πλέον την ψυχή του. Βαθιά μέσα μου το ήξερα. Απλά αυτή η τρελή μανία που έχω να επιβεβαιώνω τα πράγματα μας έφερε ως εδώ. Κοίταζα τον Τάιλερ και νευρίαζα όλο και πιο πολύ με τον εαυτό μου. Έφταιγα. Δεν έπρεπε να είχα έρθει στο Φολς. Έβλεπα τα σημάδια. Τα όνειρα με τον Στέφαν και το τηλεφώνημα. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει. Βασικά θα έπρεπε να το αποδεχόμουν. Ήμουν κουρασμένη ψυχικά. Δεν άντεχα άλλο. Ήθελα να ουρλιάξω και να τελειώσουν όλα. Ήθελα να τα παρατήσω όλα και να βρω ξανά τη ζωή μου, έτσι όπως ήταν πριν δύο μήνες.