Aşkın Sen ANı

9.Bölüm

Burcu
O konuşmamızdan sonra bir birimizin suratına bile bakmıyorduk. Ama içimde bir öküz oturmuştu sanki. Çünkü bir tarafım hakketiğini söylediği halde, diğer tarafım kötü hissediyordu. Belki de ağır konuşmuştum, belki de abartmıştım, ama işte kendime karşı gelemiyordum. Gururum incinmişti. Diğer taraftan da üzülüyordum. Evet, üzülüyordum. Bunu itiraf etmek her ne kadar ağır olsa, her ne kadar dilimi yutmak istesem de, Berkle didiştiğimiz günleri özlemiştim. Tam iki haftadır değil bir birimize bakmak, bir ortamda bile olmamaya çalışıyorduk. Sahne dışında bir birimizden kaçıyorduk. Ama bir kaç defa mecburen birlikte olduğumuzda, hissetmiştim. Bir tek üzülen ben değildim. Onda da o hüznü tutabilmiştim. Belki de ben öyle görmek istemiştim, belki de gerçekten öyle olduğu için hissetmiştim. Setteki her kes bizim bir birimize dargın olduğumuzu anlamıştı. Hatta Sadullah hoca bile sormuştu nolduğunu, ama ikimiz de sahte şekilde gülümseyerek geçiştirmiştik.
Bir de Arasla konuşmamdan sonra verdiği tepki vardı. O neydi, onu da anlamamıştım. Gerçekten beni düşündüğü için mi o kadar sinirlenmişti yoksa bu işin altında başka bir şey de mi vardı? Kafamı salladım. Neden onun gözünde kendimi bu kadar umursatıyordum ki? Bilmiyordum. Ama sadece tek bir şeyi biliyordum. Sanki içimde bir boşluk vardı ve her ne kadar itiraf etmek istemesem de, Berkin o boşluğa ait olması acı gerçekti.
Yatağımdan yorgunca kalkarak üzerime spor birşeyler giyip saçımı topuz yaparak evden çıktım. Bu gün sere gitmeye hiç halim yoktu, ama başka bir şansım da yoktu. 7ci bölümü çekiyorduk ve ilk defa bir bölüm için bu kadar çok heyecanlanmıştım. Çekeceğimiz en eğlenceli bölüm olacaktı. Ama bir "ama"sı vardı ve onu düşündükçe içimde garip bir şeyler patlıyordu. Berk beni yanağımdan öpecekti. Düşündükçe elletim terliyordu, heyecan basıyordu, kendimi kaybediyordum. Bu tepkimden nefret ediyordum. Berke yakın durmalı olmadığımı zor bir yolla öğrenmiştim. Onun yanında olurken sanki ben ben olmuyordum. Başka biri oluyordum. Bedenim kendi kendine garip tepkiler veriyordu, sanki kendi akşınca hareket ediyordu, beynimse tamamen kapanıyordu. Ve bu hal beni çileden çıkarıyordu. Kontrölü kaybetmeyi hiç bir zaman sevmemiştim, ama şimdi bunu Berkle yaşayınca ayı bir deliriyordum. Çünkü o, bunu yaşayacağımı beklediğim en son insandı. Şimdi de beni öpmesi yine beni bir hallere sokacaktı biliyordum, onun için de çok garip hissediyordum kendimi ve ilk defa bir şeyi anlamıştım. Ben Berkin yanında artık kendime güvenemiyorum. Bedenim bana ihanet ediyordu. Aklıma ihanet ediyordu. Sonraysa kendime nefret ediyordum. Bunu durdurmak istiyordum ama olmuyordu. Kafamı salladım. Bu düşüncelet artık beni mahvediyordu.
Dağevine vardığımda set arabasından inerek bahçeye girdim. Hande, Tolga ve Berk birlikte durup birşeyler konuşuyorlardı. Gözlerim istemsizce Berke kaydı. Sanki ona baktığımı hissederek arkasını döndü ve onun üzgün gözleriyle karşı karşıya geldim. Bu iki hafta içinde ilk defa bu kadar dikkatle ona bakmıştım. Ve yanlış olmadığımı anlamıştım. Bana bakan o gözlerde o hüznü sezebilmiştim. Kendi gözlerimde de aynı duygunun yansıdığını biliyordum, sanki o da bunu görebiliyordu. Ama hiç birimiz bir şey yapmıyorduk. Berk sanki ayılırmış gibi kafasını salladı ve Tolgaya bir şey söyleyerek oradan uzaklaşıp içeriye girdi. Arkasınca üzgün gözlerle baktım. Artık bu durum beni sıkmaya başlamıştı. Gidip onunla konuşmak ve her şeyi halletmek istiyordum, ama gururum izin vermiyordu. Çünkü hala kırgındım. Nihayet Tolgalara yaklaştığımda gözlerimi Berkin gittiği yönden ayırıp onlara gülümsedim ve ikisini de yanaklarından öptüm.

"Naber, gençler?"

"Biz iyiyiz de, sen sanki bir yorgun gibisin"

"Evet, sanırım uykusuzluktan öyle oldu" esneyerek Tolgaya cevap verdim.

"Burcu... Sana bir şey soracağım" Hande dudağını ısırarak söylediğinde gözlerim ona kaydı. Rahatsız gibi duruyoru. Kaşlarım çatıldı.