No trust - Flikken Maastricht

Deel 25

Eva:
Samen lopen we weg uit het kamertje van Mechels. Ik loop nog een keer naar het kamertje van Deemsie. 'Ik moet even gaan, maar je weet Mechels en Marion te vinden.' 'Isgoed' komt er zachtjes uit en daarop geef ik haar een vette knipoog. 'Wat loop jij te stralen?' Vraagt Wolfs als ik naar hem toe loop. 'Ze praatte weer' zeg ik vrolijk. Ik zie dat Wolfs ook trots uit zijn ogen kijkt. Met allebei een big smile op ons gezicht lopen we naar onze auto. Ik ga achter het stuur zitten en we rijden weg. We rijden naar het PD er ligt een meisje van een jaar of 13... Ik slik, Vreselijk voor haar ouders... Een van de jongens van de techniek komt naar ons toe en geeft ons haar paspoort aan. Wij trekken handschoenen aan en pakken deze aan. Suus... Suus De Hoge... Leest hij voor. We kijken elkaar aan, schrikken en denken hetzelfde: De hoge. De Hoge is een familie die helemaal aan de rand van het S'avonds bos woont. Hun huis wordt ookwel 'Het spookhuis van Maastricht' genoemd.... Er zijn agenten die er niet naar toe willen en daarom lopen er daar volgens de geruchten gruwelijke verkrachters en moordenaars rond, op zoek naar slachtoffers. Wolfs en ik hebben veel gehoord over familie 'De Hoge', maar we hebben er nog geen zaak meegehad. 'We.. Bellen Mechels wel' Zeg ik terwijl ik mijn mobiel uit mijn zak vis.
Eva:
Mechels, met Eva.
Mechels:
Eva, met Mechels.
Eva:
Ja we zijn bij het meisje, ze is familie van De Hoge.
Mechels:
De Hoge?
Eva:
Ja
Mechels:
Kunnen jullie hierheen komen?
Eva:
Uuhh ja... Dat kan...

**piep.. Piep..**

Verbaast kijk ik naar mijn mobiel die ik weg stop. Wolfs kijkt me vragend aan. 'We... Moeten naar het bureau komen.' 'het bureau..? Hoezo..?' 'Geen idee' zeg ik schouderophalend. Verbaasd rijden we naar het bureau en lopen daarna door naar het kamertje van Mechels. Jullie kunnen deze zaak niet doen.. Familie De Hoge wordt over gebracht aan de rijksrecherche. 'Wat!' Meteen ben ik geïriteerd. 'Als we dan net iets hebben wordt het weer aan hun over gedragen!' 'Sjezus' schud ik boos en stamp het kamertje uit. Wolfs volgt mij. Ik zucht, maak mezelf rustig en loop nog even naar Deemsie. Ze is een kleurplaat aan het maken. 'Hé meis' Ze lacht even en kleurt geconcentreerd veder.

Na de werkdag:
Ik sluit mijn computer af na een dag dossiers bijwerken. We moesten wel aangzien onze zaak is overgedragen aan de rijksrecherche. Ik haal Deemsie op uit de spreekkamer en met haar aan mijn hand lopen we het bureau uit. In de Ponti is Deemsie haar joggingbroek even aan het aantrekken. Als ze na een kwartiertje nog niet terug loop ik naar boven. Ik hoor zacht gesnik uit haar kamer komen. Als ze me ziet veegt ze snel haar tranen weg. Ik loop naar haar bed en ga naast haar zitten. Ze draait zich stilletjes van me af. 'Niet bang zijn' fluister ik. Er loopt een traan over haar wang die ze niet kan bedwingen. Ik probeer hem met mijn vinger weg te vegen. Ze krimpt in van angst als mijn hand naar haar gezicht strekt. Snel trek ik mijn hand terug. Hoe dom kon ik zijn!? Deemsie springt een soort van naar achteren en huilt even. 'Niet weer pijn doen..' Nu branden ook de tranen in mijn ogen, het doet me pijn om haar zo uitgeput van haar leven te zien. 'Ik zal jou nooit pijn doen' Deemsie kjjkt me aan 'Beloofd?' Ik knik en trek haar dicht tegen me aan. Pas als ze weer wat rustiger is laat ik haar los. Ze veegt een verdwaalde lok haar uit haar gezicht en geeuwt. Wil je naar bed? Ze knikt moe. Als ze haar pyjama heeft aangetrokken stop ik haar toe. 'Eva' fluistert ze verlegen, 'blijf je bij me tot ik slaap?' Het klingt onzeker. Ik knik en pak een stoel en zet die aan de rand van haar bed. Ze pakt mijn hand vast en doet haar oogjes dicht. Als ik aan haar ademhaling hoor dat ze slaapt maak ik voorzichtig mijn hand los en sluip de kamer uit. Ze heeft haar slaap hard nodig heb ik het idee, morgen zal ik haar vragen of ze wat over zichzelf wil vertellen. Misschien kan ik wel een dagje vrij nemen... Ik zucht nog eens diep en loop naar Wolfs. Als hij naar me kijkt vullen mijn ogen weer met tranen. Hij komt naar me toe en houdt op zijn beurt me even vast. Als we even later op de bank zitten slaat hij zijn arm om me heen. Zo blijven we even zitten. Todat ik merk dat hij in slaap is gevallen en ook mijn oogleden voelen zwaar. Na nog een paar minuten hebben gepiekerd sluit ik mijn ogen en val in slaap. Tegen mijn prins....

(03:00) deemsie:
Ik word wakker van een geluid bij het raam. Ik probeer het te negeren, maar mijn ogen blijven er naar staren. Het komt dichterbij.. Ik wil gillen, maar er komt niks meer uit mijn mond. Dan zie ik een man met een bivakmuts, hij klimt naar binnen via het raam. Elke beweging die hij maakt volg ik. Aan alles wat hij doet herken ik hem meteen. Het is Jonathan.. Jonathan de Hoge. De man bij wie ik jaren gezeten heb. Ik wil hem geen enkel teken van angst geven en probeer geen zwakte te laten zien. Hij doet de deur op slot en duwt tape over mijn mond. Dan bindt hij mijn enkels strak aan elkaar en hetzelfde doet hij met mijn polsen. 'Wees maar niet bang lief zusje... Ik zal je de rest van je leven achtervolgen' Sist hij in mijn oor. Dan trekt hij me mijn bed uit. Ik probeer me nog te verzetten, maar eigenlijk weet ik al dat het geen nut heeft.. Jonathan is altijd sterker geweest. Hij trekt me mee naar het raam en tilt me hardhandig op de rand. Hij duwt me... En ik val.. Naar beneden.. Op de ijskoude en keiharde grond.. Dan wordt alles zwart...

Daar is ie dan eindelijk! Wat zou er met Deemsie gebeuren? Een reactie wat je ervan vindt zou lief zijn💕 Dikke kuss mij💖