No trust - Flikken Maastricht

Deel 39

Deemsie pov:
Gisteren, eergisteren en vandaag ben ik naar school geweest en ik moet eerlijk zeggen dat ik het steeds leuker ga vinden! Morgen moet ik mijn school - pasje ophalen, bij Victor. Dan hoor ik er ook echt bij! Ik heb Victor nog nooit gezien, maar dat komt wel, morgen dus.. Ik besluit nog even een rondje buiten te lopen met Gentle. Eva loopt niet meer mee, aangezien ze de laatste tijd vaak last van haar "babybuik" heeft. S'avonds loopt Wolfs mee als het al wat later en donker is. Ik neem geen riem mee. Gentle loopt toch wel met me mee. Onderweg vertel ik hem een heel verhaal en thuis eten we helaas geen chinees, maar spaghetti wat ik ook wel lekker vind maar wel minder. Ik kijk naar Home Alone die op tv is, geef Gentle eten en ga naar bed.

De volgende morgen:
Tijdens taal vraagt de juf of ik alvast naar het kamer van Victor wil gaan en dat hij zo komt.
Verlegen loop ik erheen en vreemd genoeg staat er een bed.... (?!?) misschien voor de kinderen die gevallen zijn. Er staan opvalland muren in plaats van ramen, die door de hele school staan. Ik wacht even tot er aan de deur wordt geroffeld. Zo snel aka de man binnen is draait hij zich weer om de deur op slot te doen. Zijn gezicht kan ik niet zien, maar vreemd genoeg merk ik wel dat hij een badjas aan heeft. Ik raak in paniek, een bed en een badjas?! En zwart haar?! Het zal toch niet dat HIJ hier is? Als ik het me bedenk draait hij zich om, Ik kijk recht in de ogen van Jonathan....
Even later wordt ik met tape over mijn mond en een ketting om mijn keel aan het bed vast gebonden. Zo snel als hij kan kleed hij zich uit en begint hard over mijn lichaam te glijden met zijn hand. Ik wil het uitgillen, maar dat gaat niet door de tape over mijn mond. Hij knijpt hard in mijn borsten. Ik probeer me verzetten, maar dat is eigenlijk onmogelijk. Als Jonathan hard in me komt steekt er een helse pijn in mijn buik die niet te verdragen is. Mijn polsen en enkels snijden en bloeden. Ik voel me misselijk en heb het gevoel dat Ik moet overgeven. Ik.... Ben ALWEER in de hel beland....
Jonathan kleed me zoals gebruikelijk hardhandig aan en zegt me gedag met kei en keiharde klappen in mijn gezicht. 'Zeg maar dat je morgen terug moet komen, omdat de camera het niet deed.' Sist hij en zet me daarmee de deur uit. Het liefst was ik huilend op de grond gezakt, maar dat doe ik niet. Dat doe ik uit respect voor Suus en omdat iedereen me hier kan zien. Sterk blijven zijn twee woorden die door mijn hoofd vliegen als ik alsof er niets is gebeurd terug loop de klas in. Ik ha aan de leuk zitten naast het bureau van de juf. Daar moet je altijd zitten and je moet wachten. Ik begin snel, maar zacht te praten als ze me aankijkt. 'Ik moet morgen weer, de camara was kapot.' Lieg ik. 'Is goed.. Gaat het wel? Je bent zo bleek.' Ze pakt hierbij mijn handen vast, iets wat ik nu echt niet wil en trek ze gauw naar me toe. 'Ja hoor' en daarop loop ik weer naar mijn plek. Ja ik ben kotsmisselijk en heb last van mijn buik, maar als ze zou vragen hoe dat komt... Wat moet ik dan zeggen. Bovendien is de pijn daar een stuk minder dan de pijn die ik in mijn hoofd en hart voel. Die is onverdragelijk. Ik voel me eenzaam terwijl er een hele klas on me heen staat. Aan niemand kan ik dit verhaal kwijt, zelfs niet aan Eva... Die moet zich nu op de baby richten. Ik moet nu niet in de weg gaan lopen. Toch moet ik het aan iemand kwijt.... Ik vertel het dan wel aan Gentle. Hij zegt niks, maar is wel lekker makkelijk om mijn hart mee te luchten. In de kleine en grote pauze eet ik niks. De hele dag zet ik niks op papier, bij elk vak. Zelfs niet bij spelling waar ik normaal zo goed in ben. Tijdens het buitenspelen zit ik stil alleen op een bankje. Lotte heeft me zowat gesmeekt of ik mee kwam doen met tikkertje, maar dat aanbod heb ik afgeslagen. Ik heb er momenteel gewoon even geen kracht voor....
Het is koud buiten, het waait hard en regent iets harder dan miezer. Ik zit stil en krijg het nog kouder dan ik al de hele dag heb. Toch heb ik nergens zin in. Mijn hart voelt van steen... Ik kan maar een ding bedenken waarom hij me blijft achtervolgen: ik verdien dit, Deemsie verdiend het om pijn te hebben.... Zo hoort het nou eenmaal. Deemsie heeft pijn. Dat MOET! Met die gedachte loop ik dan ook om drie uur naar Wolfs die staat te wachten buiten. Eva moest rusten denk ik. Normaal gesproken kom ik op hem afrennen zoals de rest van de klas doet, maar daar heb ik de energie niet voor. Mijn benen voelen als lood aan mijn lichaam. Mijn armen bungelen slap aan me en in mijn keel zit een brok. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik wil huilen, maar dat kan niet. Ja, straks als ik alleen op mijn kamer ben. Helemaal alleen. Omdat Wolfs er is heeft hij Gentle ook niet meegenomen, iets wat ik er ook nog wel weer bij kan hebben. Ik voel de oude angst terug komen als ik naast hem in de auto zit opweg naar huis. De hele weg zeggen we eigenlijk niks. Ik hoor Wolfs dan ook met Eva praten die in de kamer naast mij ligt uit te rusten. 'Ze is lijkbleek en heeft niks gezegd!' Hoor ik de stem van Wolfs. 'Niks?' Dit keer is het Eva. Wolfs moet geantwoord hebben zonder reactie want ik hoor even niks. 'Ik zal zo even met haar praten, Misschien trekt ze wel bij.' Ik hoor aan Eva's stem dat ze het zelf niet gelooft. Ook hoor ik bezorgdheid in haar stem. Ik heb weer geraald denk ik bij mezelf. Ik zou Eva en Wolfs niks zeggen en nu vermoeden ze al iets.... Eerst loopt er een traan over mijn wang... Waarna nog een... En nog een... De tranen versnelen en stormen over mijn wangen heen.

Hoop dat ie een beetje goed gelukt is voor kerst :P merry christmas and a happy new year!! Dikke kuss mij💖