No trust - Flikken Maastricht

Deel 40

Deemsie pov
Eva zit naast mij op mijn bed. Ik probeer uit alle macht niet mijn tranen vrije loop te laten, maar ze prikken wel in mijn ogen en dat kan Eva ook wel zien. 'Ben je nog bang voor iets?' Vraagt ze. Ik krijg niks uit mijn keel en schudt daarom maar mijn hoofd. 'Ook niet voor Wolfs?' Weer schud ik nee. Eva wil haar hand op mijn bovenbeen laten rusten. Uit reflex spring ik naar achteren. Met medelijden kijkt ze me aan. 'Deem, ik zal je nooit pijn doen hé.' Haar stem klingt trillerig. Ik staar maar wat voor me uit. 'En Wolfs ook niet.' Voegt ze er wat zachter aan toe. Ik voel een traan over mijn wang en veeg hem zo snel mogelijk weg. Ik kijk Eva en zie aan haar blik dat ze "het" wel gezien heeft. Ik wend mijn blik weer af. Eva komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik merk dat ik tril. 'Deemsie ik weet dat er wat met je is, alsjeblieft vertrouw me..' Ze wrijft nog wat over mijn bovenarm en als ze geen reactie krijgt loopt ze de kamer uit. Ik verberg mijn hoofd in mijn kussen en laat daar mijn tranen vrije loop.

'Deemsie eten!' Hoor ik Wolfs zijn stem vanaf beneden. Ik gooi een plas water in mijn gezicht en droog het daarna af waardoor je niet ziet dat ik de hele dag door gehuild heb. Met een misselijk gevoel loop ik naar beneden, ik heb totaal geen honger. Eten maakt me nog dikker dan ik al ben. 'Verassing.' Zegt Eva terwijl ze een wit plastic zakje van de Chinees omhoog houdt. Ik zou wel een glimlach op mijn gezicht willen persen, maar ik heb er echt geen kracht voor. Eva kijkt verbaasd als ik echt een heel klein beetje opschep en chocomel niet aan neem. Ik zit met mijn vork in mijn eten te pieren en eet een heel klein beetje met lange tanden. Ik merk dat Eva kijkt me vanaf de overkant van de tafel de hele tijd aankijkt. Als ik mijn bord nog lang niet op heb verdwijn ik weer naar boven. En weer lopen er tranen die ik niet kan controleren over mijn wangen.

Het is al bijna half vier in de nacht. Eva en Wolfs slapen allang. Ik stap mijn bed uit en sluip naar beneden. Uit de keukenla pak ik een mes en met een snelle beweging trek ik hem over mijn arm. Er loopt meer bloed uit dan ik had verwacht. Gelukkig werkt het wel, mijn binnenste pijn verdwijnt en voel de prikkende pijn over mijn arm. Met de keukenrol veeg ik het bloed af, spoel mijn mes af en sluip terug naar boven. Ik doe geen oog dicht, ookal slaap ik niet.. Dicht gaan ze niet. Gewoon uit angst dat er iets gebeurd.

Alsof mijn benen niet kunnen bewegen stap ik mijn bed uit... Op naar een nieuwe dag, een dag waarop ik opnieuw en dit keer langer verkracht en mishandeld wordt. Ik trek simpele kleding aan. Ik moet het toch zo weer uit.... Het is donker en daardoor zie je straks geen bloedvlekken. Dan ren ik naar de wc en komt mijn de inhoud van mijn maag eruit. Zonder iets gegeten te hebben rijd ik met Eva mee naar school. Ik kan merken dat ze zich zorgen maakt, anders had Wolfs me wel gebracht. Ze loopt mee tot aan de klas. Ergens diep van binnen weet ik dat ik haar hand wil vasthouden, maar in mijn hoofd kan ik het niet verwerken om ook maar met iemand in contact te komen met mijn lichaam.

Met een omgekeerd gevoel in mijn maag, een trillend lichaam, spierwit gezicht en pijn in mijn hart loop ik naar de kamer van Jonathan en kleed me maar meteen uit als hij de deur op slot doet. Hij heeft tegen juf Rachel gezegd dat hij me wel een hele ochtend nodig heeft en volgende week ook iedere dag. Hij heeft vast een of andere kut smoes bedacht. Als hij me op het bed wil duren verzet ik me en probeer ik hem te trappen. De woede in zijn ogen is terug en smijt me hard op de grond. In een gekropen lig ik naakt in de hoek. Mijn handen houd ik beschermend tegen mijn buik waar hij tegenaan trapt. Met geweld zet hij me even later op het bed. Erger dan ooit versnellen de tranen over mijn wangen zich. 'Geen geweld anders ben je morsdood hoer.' Daarmee plakt hij weer tape over mijn mond en bind me vast aan het bed, waar ik gehoorzaam ga liggen. De touwen om mijn polsen en enkels zitten strak, te strak... Ook zit er weer een band om mijn keel en dat samen met de tape over mijn mond en mijn verkoudheid krijg ik het heel benauwd, waardoor het licht wordt in mijn hoofd. Het maakt me niet uit. Helder denken was toch een onmogelijke opdracht geweest... Jonathan mept agressief op alles aan mijn lichaam en komt dan hard in me. Ik wil me verzetten, maar niks lukt. Al zou het kunnen... Ik ben er te zwak voor, te zwak in mijn lelijke kop. Ik ga dit niet volhouden denk ik bij mezelf als hij in mijn nek hijgt hoe lekker en lelijk wicht ik wel niet ben. Bijna ga ik over mijn nek als hij in mijn oor fluistert dat ik "zijn hoertje" ben. Als hij nog wat minuten over heeft pakt hij uit zijn broekzak die over de stoel hangt zijn zakmes en snijd me overal.. Hoe kan ik dit eigenlijk ooit nog voor Eva verbergen..ik ben bang, dit gevoel is onmenselijk.... Zijn ogen alleen al doen me pijn. Zijn woorden doen me pijn... Zijn acties doen me pijn.. Alles aan hem doet me pijn, doet mijn hart breken. Waarom is het leven zo? Is dit alles wat het leven te bieden heeft? Dit is toch niet eerlijk? Als dit alles is hoeft het van mij niet meer...

Hope you like it ;)
Alweer deel 40 & 100 reacties!! Dankjewel! Zonder jullie was ik nooit veder gekomen dan deel 5 ofzo ;) jullie zijn de ster in dit verhaal!! :P
Dikke kuss mij 💖