No trust - Flikken Maastricht

Deel 47

Het AT gaat naar binnen. Alva naar de schuur en bravo naar het huis. Ik mocht niet mee, Ik snap het wel, maar als ze daar zit... Een paar tellen later hoor ik schoten vanuit het huis. Angstig wacht ik af. Opeens komt iemand van het AT uit de schuur gelopen met een meisje. Ik herken haar ditect: Deemsie! Zodra ze iets veder zijn gelopen en het veilig is ren ik op ze af.

Ik laat mijn armen om haar lichaam vallen en hou haar vast. 'Ik was zo bang Ev.. Mama..' Ik wrijf over haar haren heen. Een klein lichtpuntje is er en dat is dat ze me haar mama noemt. 'Dat weet ik, maar het is nu allemaal voorbij.' Probeer haar te sussen. 'Het is voorbij...het komt goed, ik ben bij je nu.' Ze wurmt zich los uit mijn armen en kijkt naar de grond. 'Ik durfde het gewoon niet te vertellen...van school.' Ik leg mijn hand op haar schouders. 'Dat geeft niet, het is klaar nu.' Deemsie wend haar blik van mij af en rilt. Als ik die kant op kijk zie ik waarom: de jongens hebben Jonathan meegenomen het huis uit. 'JIJ SLET, I KILL YOU!' Zegt hij tegen Deemsie als ze langs lopen. Beschermend ga ik even voor haar staan. 'Wacht hier heel even.' Zeg ik met een knipoog. Ik loop achter het groepje met Jonathan aan en vraag of ze heel even willen blijven staan. 'Ik pak dat hoertje nog wel.' Sist hij naar me. Ik duw mijn knie op zijn "gevoelige plek" aangezien hij naar voren buigt geef ik hem een klap in zijn gezicht. Dan loop ik weer terug naar Deemsie. 'Dat was cool!' Een klein beetje leeft ze op. Maar ze blijft huilen.

Nog een keer hou ik haar vast en snuif ik haar vertrouwde geur op. 'Ik heb iemand voor je meegenomen.' Het lijkt langs haar heen te gaan. Ik neem haar mee naar de boom waar ik Gentle voor even aan vast heb geknoopt. Zijn blonde vacht is vervangen door modder en vies bruin water waar hij heerlijk in heeft liggen rollen.

Deemsie gaat naast hem zitten en drukt de vieze hond tegen zich aan. Als ze hem loslaat is haar hele kleding vies. 'Het geeft niet.' Probeer ik haar gerust te stellen als ze me daarvoor angstig aankijkt. We nemen Gentle mee en nemen een auto mee van het AT. Ze staart door het autoraampje naar buiten. Ik weet waar ze aan denkt, ik denk er ook aan. In stilte rijden we het bos uit. Onderweg naar het ziekenhuis.. Deemsie weet dat het moet, maar we weten allebei dat ze niet wil.

Dikke kuss mij💖