No trust - Flikken Maastricht

Deel 33

Eva:
Niks heeft meer zin. Mijn leven heeft geen zin.. Maar ik kan nu niet opgeven, ik moet er zijn voor Deemsie. 'Is er iets?' Deemsie bezorgde blik halt me uit mijn gedachten. Ze is de enige die me kan begrijpen. Ze is de enige die me wil begrijpen. 'Ik kan niet tegen je zeggen dat er niks is.' Antwoord ik na een lange stilte. 'Kan je vertellen hoe?' Soms is Deemsie nog een kind, maar soms ook niet zoals nu. Ooit zal ik haar het toch ooit moeten vertellen. 'Ik ben zwanger.' Deemsie kijkt me met begrip aan, zei is de enige die dit kan begrijpen. 'Zwanger van seks.' Zegt Deemsie langzaam. Ik krijg tranen in mijn ogen over wat ze zegt. 'Eva, je bent inderdaad zwanger van seks, maar van liefdevolle seks.. ' ik pak haar handjes vast. 'Dankjewel.' Zeg ik met een hese stem. Ze knikt begrijpend. Ik hou van Wolfs en dit is ONS kind! Als hij binnenkomt veeg ik snel wat tranen weg. Ik eet vis, maar voor jou en Deemsie heb ik wat Chinees besteld zegt hij als hij het witte tasje achter zijn rug vandaan haalt. 'Wolfs, wil je even gaan zitten.' Ik zie aan hem dat hij dit verwachtte. 'Ik wil een kind, een kind van jou.. Door seks.. Door liefdevolle seks...' 'Het is goed eef.' Hij knuffelt me even en daarna gaan we aan tafel.

Wat maandjes later:
Ik kijk naar mijn al wat bolle buikje en leg mijn hand erop. De dokter had slecht nieuws... Het gaat niet zo goed en ik zal het dus zwaarder krijgen dan bij een normale zwangerschap of bevalling. Maar dat maakt me niet uit... Dit kindje is van mij en Wolfs en dat kan niemand ons meer afpakken! Wolfs zorgt ook goed voor me en dat is heel fijn. Vanmiddag ging hij met zijn motorclubje een rondje rijden. Marion zou vanmiddag komen en voor nu Ben ik even alleen met Deemsie. 'Wou je nog een keer paardrijden?' Vragend kijkt ze me aan. 'In het bos.' Verduidelijk ik mijn vraag. Tot mijn grote verbazing schudt ze nee. Ik merk al een tijdje dat ze ergens mee zit. Ze eet en drinkt minder en praat en lacht ook minder.. Ze wil er maar niet over praten. 'Deemsie, is er soms iets wat je wil vertellen?' Ze schudt nee en loopt de trap op. Ik maak me zorgen, normaal gaat ze nooit alleen naar boven alleen als het moet. Ik loop haar achterna ze zit op bed en drukt een foto van Suus tegen haar hart aan. Als ze mij ziet left ze hem snel weg. De foto zat nog in haar jaszak in haar oude kamertje. We hebben hem meegenomen en ingelijst. Hij staat op haar nachtkastje en voor haar verjaardag ben ik in het geheim bezig de foto ook in het groot af te drukken en ergens in het huis te plakken. Zodat het ook een beetje haar huis is. Gentle is altijd bij haar en ook nu ligt hij naast haar rustig op het bed. Hij is al wat onder nu en een stuk rustiger. Ik ga op een stoel zitten die tegenover haar bed staat. Ik wacht net zolang tot ze zelf het gesprek begint want ik weet dat ze dat fijner vindt. Als ik zo naar haar kijk ziet ze er moe uit. Alsof ze niet veel geslapen heeft en met de dag wordt ze stiller. Zou ze iets naast Suus missen? Vriendinnetjes? Zou ze misschien naar school willen? Groep 6 zou ze toch nog een keertje kunnen meedraaien? Ik heb namelijk het gevoel dat in de tijd dat ze bij Jonathan is geweest niet zo heel veel geleerd heeft. Zonde, want ze is een slim meisje en ook nog is super lief. Als ze na een paar minuten nog niks heeft gezegd stel ik mijn idee voor. Ik merk dat ze er nog wat aan moet wennen en ik laat haar even.. De keuze ligt bij haar. Over een jaartje mag ze van mij ook naar school als ze er nog niet aan toe is. Over twee of drie jaar zelfs. Met de kleine zal ik toch heel veel thuis zijn. Ze heeft iets meegemaakt wat een kind van haar leeftijd niet mee hoort te maken. Iets wat niemand hoort mee te maken. Ze heeft er een trauma aan en dat is logisch. We moeten haar nou eenmaal de tijd geven. Als de deurbel gaat staat Marion voor de deur. 'Hé eef, hoe is het met je?' Ik lach naar haar 'ach zwanger zijn heeft leuke en minder leuke kanten.' Zeg ik met een knipoog. 'En met jou?' Haar vrolijke glimlach verdwijnt even. Ik trek haar mee naar binnen. Marion is iemand die toch wel over haar problemen praat en ook nu begint ze al zonder dat ik iets hoef te vragen. 'Ik heb je toch verteld over Reneé en over Twan.' Ik knik 'Ik heb gewoon het idee... Laat maar het is stom..' 'Vertel maar.' Ik zie haar hoorbaar slikken. 'Ik heb het gevoel dat Reneé me stalkt..' 'Hoe.. Hoe bedoel je?' 'Net ook.. Toen ik hierheen fietste, reed hij met zijn fiets achter me en hij is elke dag op het wijkbureau.' 'Hoelang al?' 'Euhm een maand..' 'Je kan altijd komen hé mar, we hebben kamers genoeg..' Marion heeft mij met alles geholpen en het wordt tijd dat ik nu wat terug doe voor haar. 'Ik ga dit voor je oplossen.' Stel ik haar gerust. Ze knikt en veranderd van onderwerp 'waar zijn Deemsie en Gentle?' 'Boven.' Ik kan Marion wel vertellen dat het niet zo goed met Deemsie gaat, maar daar staat haar hoofd nu toch niet naar. Dat kan ik beter met Wolfs bespreken en natuurlijk met Deemsie zelf. Ik maak me zorgen over Marion. Het is allemaal niks voor haar: van onderwerp veranderen en niks zeggen als ik zeg dat Deemsie alleen boven is. Marion weet ook dat het vreemd is dat ze daar alleen wil zijn. Op de plek waar ze ooit ontvoerd was. Ik denk dat Reneé haar meer heeft gedaan dan alleen achter haar aanlopen en kijken. Hij heeft sowieso twee dingen kapot gemaakt: haar hart en Marions relatie met Twan, maar waarschijnlijk nog wel meer. Niks binnen haar, maar er buiten, iets van haar spullen bijvoorbeeld. En misschien heeft hij wel iets tegen haar gezegd.. Misschien heeft hij haar zelfs bedreigd.....

Een reactie over wat je er nou eigenlijk van vind of wat je wil zien zou lief zijn!💕 let niet teveel op leestekens a.u.b.😅 ik hoop dat het leuk is😊 Dikke kuss mij💖