BİR UMUT

BELKİ ACI AMA GERÇEK

Belki acı ama gerçek...
Her gün seni düşünmekten, her gün seni hatırlayıp paramparça olmaktan.
Şuan evet yanında olmayabilirim ama şunu bilki yanında olacak kadar büyük hislere sahibim...
Ben umudum asla yitirmedim.
Seninleyken buna nasıl dayanabileceğimi ögrendim.
Ben seni sevmekten hiç bıkmadım.
Olmayacak şeylere umut ettim:
Evet boşverdiklerim var benim.
Artık vazgeçtiklerim.
" olmazsa olmaz " dediklerimin
Olmayabileceğini de öğrendim.
"Neyse "dediklerim var benim.
" Sağlık olsun " diyip geçtiklerim.
Hem ben artık
Eski ben değilim!
Hayallerim yok benimve "şöyle olsa ne güzel olur" dediklerim
"Hayırlısı Olsun "demeyi öğrendiğim gün: Hayallerimden vazgeçtim...

Neden böyleydi , neden mutlu olamıyorduk , neden anlaşamıyorduk, neden , nedennn??

İçimden bir sesin pes et demek de ısrar ediyordu.

Buna izin vermeyeceğim...

Neden kendine zarar veriyordu.Neden ?

Sadece sebebi kıskanmakmıydı?

Merak ediyorum . Bu soruların cevabını merak ediyorum.

Her zaman defterime, müziğe sarılmak için mahkum muydum? Acaba...

Anlam veremediğim ses tonu , kaleme dökemediğim hüznüm.

Her zaman ki gibiydim işte...

Rüya yatakda uzanıyor , ben iseee defterime döktüğüm göz yaşlarımla yalnızdık...
Biraz düzelttim kendimi sabah okul vardı. Duşa girmem gerekiyordu.
Soğuk bir duş...

Giyeceklerimi hazırladıktan sonnra:

"Reyo ben duşa giriyorum , hadi yat sende sabah erken kalkacağız , duştan sonra bende yatarım"

" yok Ebrar sen gel öyle uyurum ben"

" peki"

Dinlenmiştim , kendimi daha iyi hissediyordum. Saçlarima 2 -3 fırça attıktan sonra nihayetinde açılmışlardı.

Reyonun yanağına kocaman bir öpücük kondurdum, çok sıkı bir şekilde sarıldım ona.