BİR UMUT

Herşeye rağmen güçlüyüm

Çaresizdim , yorgundum umutsuzdum...
Ben yenilmedim , yenemedim de.

Herşeye rağmen ayakta durmayı da öğrendim. 

Ama artik gerçekten bitkindim.

Onu evine bir şekilde bıraktım.  Ama rahat mıyım ? Tabiki hayır !

Gerçekten sevmek galiba böyle birşey onu kendinden fazla düşünmek.

Hayat bu muydu  yani ?
Sevdigin biri aşk acısı çekiyor,  sen fevkalde o ise acılar içinde...

Hayat işte diyecek tek bir kelime yok.
Yapabileceğin tek şey vazgeçmemek !!
Direnmek! , Pes etmemek !

Şuan aklıma getiriyorum ama sadece gözümde canlanıyor ... Fakat onun ne halde olduğun canlanıyor mu ?
Hayır!

Sadece iyi halde görüyorsun ?

Neden kötü haldeki durumunu düşünmüyorsun ?

Çünkü sen de acı cekeceksin sendee!!!

Iste bunları düşünüyordum . Ama gerçekten  sabaha kadar uyumamıştım. Hâlâ ayaktayım , hâlâ direniyorum.

Üzerime attığım ceketim. Ayağıma giydiğim botlarım. Kendimden habersizdim sanki. Ne yaptığımı bilmiyordum.

Her zaman ki gibi gitmek istemiyordum . okul artık gözlerimi karartıyor, sanki yalnız kalıyordum.

Aslında yalnız değildim, sadece kendi hayal dünyamda mücadele ediyordum.

Neyse ıssız sokklarda adeta gece gibiydi fakat sabahın erken vaktiydi. Korkmuyorum,cesaretliyim...

Rüya galiba benden önce gitmiş. Büyük ihtimalle işi vardır. 

Tam bunları düşünürken hay aksine ayağıma takılan taşı nasıl görmedim. Çantam ayrı yere ben ayrı yere savruldum. Galiba ellerim kanıyordu.

Belime hafifce dokunan bir kişi var. Hemen arkamı döndüm.

Tatlı , sevimli , iyi bir kişiliğe sahip bir kız.

"Dikkat et kendine canım"

"Teşekkürler, bir an dalmışım, uykusuzluktan olsa gerek" diyerek destekledim onu.

"Merhaba ben Eda"

"Merhaba bende Ebrar, tanıştığıma memnun oldum."

Kanayan elimi peçeteyle bastırırken lanet olsun yine Kuzey geldi aklıma .o gün sinirli olduğu gün. Yüzüm ister istemez soldu.

" özür dilerim canını mı acıttım."

" yok, yok aklıma birsey takıldı."

"Hmm peki hangi okulda okuyorsun ?"

" Biraz güldüm ve black school "dedim
Bende bilmiyordum okula böyle demelerinin sebebi varmıydı . Herkes "black school"deyince ilk olarak burası akıllarına geliyordu. ilginçti.

"Ahahhah anladım , bende orada okuyorum 11.sınıf öğrencisiyim fakat seninle hiç karşılaşmadım."

"Fazla okulla alakam yok desem "

"Hmm anladım , sevdim seni , özür diliyorum ama galiba fazla sorguya soktum, peki nerede oturuyorsun."

"Ben yetimhanede kalıyorum"

"Aaa hay aksine cok özür diliyorum."

"Hiç önemli değil."

Koyu bir sohbetin ardından nihayet okula gelebilmiştik. Beraber okul kapısından girdik vee

"Ben seni cok sevdim Ebrar benimde hiç takıldığım arkadaş yok eğer sende izin verirsen seninle arkadaş ol-

Sözünü kestim.

"Tabiki Eda neden olmasın bende seni cok sevdim."

"Cok teşekkür ederim tenefüste görüsmek üzere"

Yanından ayrıldım. Ruya sınıfta yoktu .Merak ediyordum.

Dalgınlığımdan adeta onu görmemiştim. Kendimden korkmaya başladım . Köşe de duran kızı nasıl göremem. Sebebsizce düşündüm.

Ve yanına yaklaştım;
"İyi misin , neyin var Rüya"

"Yok ben iyiyim."

" pek öyle görünmüyorsun"

"İyiyim işte boşver"

"Peki"

Fazla üstelemek istemedim.
Arkadan ( Ebrarrr) niteliğindeki sesi duydum . Bu o idi. Eda

Selam .

As. Dedim kücük de olsa sevimsiz gülüşümle.

Beni çekiştiriyordu , kantine gitmekde ısrar ediyordu fakat canım yanıyordu.
Bu olayın fazla sürmemesi için  sadece " peki " diyebildim.

Kantine doğru yürürken yine aklıma geldi.
Acaba şuan nerdeydi?
Okula gelecek miydi?

Yine kendimden nefret ediyordum.
Ben nasıl nasıl bir-

Karnım açtı kahvaltı yapmamıştım.
Elime cebime attım hay aksi.  Param . Çanta da olsa gerek.
" Eda benim acil sınıfa gitmem gerek, hemen geliyorum"

Büyük bir soluklanmanın ardından sınıfa gelebilmistim.

Kapıyı actım veeee inanamadım gözlerime.

Rüya her zaman ki köşesinde oturuyor ve yanında Kuzey .

Rüya ağlıyordu, Kuzey ise ağlamaya galiba hazırlanıyordu.

Galiba kalbim durmuştu.
Biran kapıyı kapattım ve kendimi sınıfın kapısına dayadım.
Çıkmam ile beraber EBRAR sesi kulağımda yankılanıyordu. Bu Kuzey'in sesiydi ve hiç dinlenmeden kendimi  oradan uzaklaştırdım...