Mahal kita Noon, ANYARE NGAYON?

Nine

It was already January. At nakalipas na ang December. To be specific, my highlight for my vacation is New Year. The time when I finally have the opportunity to spend time with her, alone. At habang yung mga araw na yun, iniisip ko na. Sana araw-araw na lang ito. If i could only stop the time...

Then i heard the bell. And it is already Recess. Napangiti tuloy ako, makikita ko nanaman siya ulit. Oo na, OA na ako kahit magka-room lang kami . Pero kasi, hindi ko siya matitigan e, nasa harap ako, tapos siya nasa likod naman. Mas okay sana kung sa harap ko siya e, para kahit likod lang ang nakikita ko. Okay na sa akin...

Nauna na akong lumabas sa room, at hinintay siya sa side ng pinto. Wala akong pakealam kung pinagtitinginan ako ng mga kaklase ko. Pake ba nila?

Hinintay ko namang makalabas na silang lahat. At alam ko namang si Rian mahilig mag-pahuli... Nung nakita ko na siyang palabas, hinarang ko muna siya.

"Cafeteria?" Tanong ko. She looked shock, napangiti naman ako sa reaksyon niya.  Pero nawala rin nung nakita kong iniwas niya ang tingin niya sa akin.

Bakit may dumi ba sa mukha ko? O mabaho ang hininga ko?

"Can't, need to go to the library. " Sabi naman niya habang hindi pa rin nakatingin sa akin.

"Para saan? Kakaresume lang ng class. Wala pang masyadong ginagawa. " Sabi ko naman, nakakapagtaka naman.

Then she looked at me, and said.  "Leave me alone. "

Nanlaki naman ang mata ko and threw some weird look. I though she's just joking, pero nung napatingin ako sa mata niya. No, she wasn't.

"Okay. Chill. " Nakaya kong sabihin kahit sobra akong naguguluhan sa asta niya. Then I step out para makadaan siya.

And she left me... I was really confuse why? Ano nanaman ba ang nagawa ko?

Kaya, umuwi ako ng maaga. With full of frustration why?

"Oh? Bakit sobrang aga mo? Did you skipped class?!" Unang bungad sa akin ni Mama.

Pero di ko siya pinansin at malumanay na umakyat sa kwarto ko.

"Hey, young man! I am talking to you. " sunod pa ni mama.

"Ma please. Wala po akong samod. " sabi ko at dumiretso sa kwarto at humiga agad. Wala na akong paki kahit malukot pa ang uniporme ko. And i don't know what to feel right now. I don't know if I am sad? Or angry? Maybe, just plain emptiness...

Then I look at my phone, and there. I saw her wallpaper, smilling at me.

Agad-agad kong pinatay ang phone ko at binato sa sahig— Good thing the floor is carpet.

I just close my eyes. And was about to sleep. But damn! Her face keeps flashing.

Rian, why are you doing this to me? Why do you like to leave me always frustrated?— was it my fault? Sa pag kakaalam ko naman wala naman akong ginawang mali.

No! Maybe, wala lang siyang samod? Maybe, I am over thinking too much?

Oh, right. She has her period.