I hate you-You love me (greek fanfic)

Chapter 23

Camila's Pov

Ένας μήνας έχει περάσει απο τότε που φύγαμε και απο το ατύχημα της Ally και της Normani, και η κατάσταση της έχει μείνει ίδια. Το χτύπημα ηταν δυνατο και οι γιατροί είπαν ότι μπορεί να μείνει έτσι για πολύ καιρό. Στεναχωριεμαι παρα πολυ γιατί δεν της αξίζει κάτι τέτοιο, παντα ηταν με το χαμόγελο στα χείλη και σου μιλούσε πολύ όμορφα ακόμα και αν δεν σε ήξερε.
Απο την άλλη εγώ και η Lauren είμαστε πολύ καλά... αν και η Lolo δεν αντέχει άλλο, έχει τις συνεντεύξεις, τις ζωντανές εμφανίσεις και την Ally που την εχουν κανει να είναι λίγο χαμένη ώρες ώρες. Της ήρθε πολύ απότομο και προσπαθεί να τα κουμαντάρει ολα, δεν θέλω να την βλέπω έτσι δεν το αντεχω κάθε μέρα της λέω χαζομαρες ώστε να ξεχαστεί κάτι που πιάνει αλλά όχι πάντα, γιατί την βλέπω που είναι έτοιμη να πέσει κατω.
Τώρα προσπαθώ να βολευτω και εγώ με την δουλειά μου ώστε να πάω και να της κάνω έκπληξη αλλά δεν είναι και πολύ εύκολο, γιατί τους είμαι απαρετιτη. Αλλά θα βρω τον τρόπο.

Είναι Σάββατο και είμαι ακόμα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, η αλήθεια είναι οτι βαριεμαι να σηκωθω δεν θα έχω να κάνω κατι μετα. Θα βαρεθω την ζωή μου όπως κανω τις τελευταίες μέρες, έχει φύγει και η Dinah για την ακρίβεια πήγε με τους δικούς της σε εναν γάμο οποτε τίποτα το συναρπαστικό δεν θα γίνει. Πήρα το κινητό μου για να δω αν έχω κανένα μήνυμα αλλά τίποτα, λογικά η Lauren θα κοιμάται για να μην μου έχει στείλει ακόμα. Της έστειλα ενα 'Καλημέρα μωρο μου❤' και σηκώθηκα για να πάω στο μπάνιο. Όταν κατέβηκα κάτω ολα ηταν σκοτεινά, είχα συνηθίσει που ο Dylan άνοιγε παντα τα παντζούρια και το σαλόνι ηταν φωτεινό. Χαμογέλασα λίγο με αυτην την σκέψη και τα άνοιξα, βγηκα εξω και έκατσα είχα ενα παλιό περιοδικό το οποίο το είχα διαβάσει αλλά είπα να το ξαναδιαβασω, μέχρι που σηκώθηκα για να πάω φάω πρωϊνό. Ημουν σίγουρη οτι δεν θα έβρισκα τίποτα και έτσι έγινε, έπρεπε να πάω για ψώνια αλλά προς το παρόν θα πηγενα για τρέξιμο. Ετοιμάστηκα και εκανα το γύρο του πάρκου, η ημέρα ηταν πολύ καλή... ηταν οτι καλύτερο να βλέπεις το χαμόγελο των παιδιών και να ακούς τις ωραίες φωνές τους. Μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια, αν και ηταν λίγο καταπιεστικά θα ήθελα να τα ξαναζησω. Όταν είσαι παιδι δεν σε νοιάζει τίποτα.
Ενιωσα το κινητό μου να τριζει πανω στο πόδι μου και τρομαξα, είχα αφαιρεθεί τοσο πολύ. Κοίταξα να δω ποιος είναι και είδα να λέει Μαμά ωχ κατάλαβα να μου φωνάξει θέλει, παντα έτσι κανει. Δεν της έχω πει τίποτα άλλο απο την μέρα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο στην Νέα Υόρκη, δεν ξέρω καν αν ο Dylan τους έχει πει οτι χωρίσαμε.