Caught (Voltooit)

Hoofdstuk 11

Boven is een foto van Cloud

Twin
Er wordt op de deur geklopt en ik ga rechtop zitten. De deur gaat open en Cloud komt binnen met de grootste grijns op zijn gezicht die ik ooit bij hem heb gezien, athans niet gezien sinds zijn mate, Medanie, dood ging.
Hij loopt naar mij toen, voorzichtig de deur sluiten zodat ik er niet uitkan. Mijn hart gaat tekeer als hij dichterbij komt.

"Zo, dus je hebt toch ermee ingestemd?" Vraagt hij met een irritante grijns. Ik slik en loop zo ver bij hem weg als ik kan. Hij loopt zo naar mij toe dat ik geen kant op kan. Hij laat zijn handen over mijn schouders en armen glijden.

"Hoi Luna." Zegt hij en ik grom. Ik haat dat woord sinds Alpha Fight heeft voorgesteld om met Cloud te trouwen en Luna te worden. Hij grijnst en slaat zijn armen om mijn buik heen en tilt me weg van de muur waar ik ondertussen tegen aan stond. Hij loopt naar het bed en legt mij daar neer. Hij gaat bovenop mijn buik zitten en ik kan me niet meer bewegen. Zijn ogen veranderen van goud naar zwart. Ik zie hem dichterbij komen. Ik probeer hem te slaan maar hij pint mijn polsen hoog boven mijn hoofd. Barst, nu kan ik echt niks meer doen.
Wolven die hun mate hebben verloren kunnen 2 wegen opgaan. De eerste is wegkwijnen en langzaam uitdoven. Het andere is dat ze hun mate proberen te vergeten door hun lust naar het andere geslacht te keren. Cloud is zo ver gepushd door zijn vader dat hij geen andere keus had dan voor de 2e weg.

"Je bent van mij, en alleen van mij." Zegt hij met een diepe stem. Waarom ben ik niet gemarked toen we de kans hadden? Zijn gezicht komt dichterbij, zijn ogen zijn nu zo zwart als de nacht. Zijn lippen ontmoeten de mijne en beginnen een ruw spelletje te spelen. Ik probeer mijn hoofd weg te draaien, maar dan haalt hij de andere arm weg, zodat hij op me ligt en hij houdt mijn gezicht vast. Tranen rollen over mijn wangen als mij hard op mijn lip bijt. Mijn mond gaat daardoor per ongeluk open en zijn tong verkent mijn mond.
Als hij eindelijk zijn lippen van die van mij afhaald, kijkt hij naar mij alsof ik een prijs ben die hij net heeft gewonnen.

"Je bent verukkelijk, maar ik moet het niet bederven en als alles doen, ik zie je nog wel." Zegt hij. Hij staat op en loopt naar de deur. Hij doet het open en slaat de deur achter zich dicht. Ik voel me ongeloofelijk schuldig. Ik hoor Sasha janken in mijn hoofd.

"Hij domineerde ons!" Jankt ze terwijl ze zich in een bolletje oprolt. "Zijn wolf is echt gretig, zijn naam is Luuk btw. Waarom liet je het toe? We zijn bestemd voor onze mate!!" Schreeuwt ze me uiteindelijk toe. Ik zucht en de tranen rollen weer over mijn wangen.

"Wat moest ik anders? Ze zullen iets bij Kyle doen als ik dit niet doe!" Schreeuw ik tegen haar. Ik hoor haar verbaast janken. Wist ze dit niet tot nu?

"Wist je dat niet?" Vraag ik haar. Ik voel dat ze met haar hoofd schud. Ik voel ook dat ze alleen gelaten wil worden. Ik sluit haar af en ga op het bed liggen. Ik krijg meteen weer flashbacks van wat er net is gebeurt en ik haal de dekens en kussen eraf, leg het op de grond neer. Ik ga eronder liggen en val in een rusteloze slaap.

Kyle
Ik zit nog steeds vast, ik heb geen idee hoelaat het is en ik heb sinds gisteravond niet meer gegeten. Ik voel Solan weer terug komen in mijn hoofd.

"Je weet dat iemand net onze mate gezoend heeft?" Zegt hij plompverloren. Mijn ogen worden zo groot als schotels, wil ik wedden.

"Ze heeft wat? Uit eigen wil?" Vraag ik hem.

"Nee, ze werdt gedwongen door Cloud en zijn wolf Luuk." Zegt hij dan en ik haal opnieuw adem. Had ik mijn adem ingehouden dan?

"Wat is er nog meer gebeurt?" Vraag ik.

"Niet veel, maar het kan niet lang meer duren tot Cloud haar gaat vragen om te trouwen." Zegt hij.

WAT!!?? Waarom zou ze met hem trouwen? Dat vraag ik aan Solan.

"Je weet dat ze je beschermt, of niet?" Zegt Solan. Huh? Hoe beschermt ze me dan? Waarom is alles nu opeens zo ingewikkelt? Als ik bij de Alch...nee! Zo mag ik niet denken! Twin vinden is het mooiste en het beste wat me ooit is overkomen en ik wil voor altijd bij haar blijven!

"Hoe beschermt ze me dan?" Vraag ik. Solan begint opeens te grommen.

"Jij idioot! Ze doet dit zodat jij niet doodgemartelt wordt! Het zilveren mes zit nog steeds bij je rug weet je." Zegt hij. Ik voel het niet branden als ik in deze positie blijf, alleen het puntje dat net niet mijn huid doorgaat.

"Ik zou je aanraden om je te focussen op iets te eten en te drinken krijgen, ik rammel." Zegt Solan en ik begin te grinikken, wat erg raar klinkt als een wolf.

"Solan, jij hebt altijd honger." Zeg ik lachend. Opeens gaat de deur open en komt er een man met een kap over zijn hoofd binnen. Hij heeft een bord met eten bij zich en hij gooit een stuk vlees in mijn open bek. Ik bijt het sappige vlees door terwijl mij klaarstaat met een bak water. Toen ik klaar was met het vlees hieldt hij de watterbak voor mij. Ik drink het gauw op en ik voel mij opeens duizelig worden. Ik voel mij erg moe en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Het laatste wat ik me kan herinneren is een gezicht...

Hoi everyone!!

Hopelijk is het een goed hoofdstuk!! Ik wil graag 2 mensen koppelen aan dit hoofdstuk:

PhoenixPhee en Insire_the_world!!

PhoenixPhee heeft mij heel erg geholpen met het schrijven en Insire_the_world geeft altijd leuke comments!! Beiden super bedankt!!

Comment als je het leuk vindt!!
See ya later!!