°Black°

~Η ρουτίνα~

Ησυχία.. κάθομαι στο κρεβάτι μου και βλέπω τους τέσσερις τοίχους, άσπροι με μαύρες μουντζούρες.Δεν εχω τιποτα να κανω μιας και ειναι Κυριακή απογευμα, αυριο σχολείο και δεν ανυπομονώ καθόλου,λεω να το περάσω στο κρεβάτι σήμερα [...]
Ακουω ενα δονισμα και ταυτόχρονα και εναν ήχο, συνειδητοποιώ οτι χτυπάει το ξυπνητήρι μου. Σιγα,σιγα ακουμπάω δεξιά και αριστερά το χερι μου για να το βρω να το κλείσω. Αφου έχω κλείση το ξυπνητήρι μου σηκώνομε και παω στην τουαλέτα. Ανοίγω το κρύο νερό και βάζω λιγο στο πρόσωπο μου,βουρτσιζω τα δοντια μου και βγενω, μπενω στο κρύο και σκοτεινό μου δωματιο και ντύνομαι οσο πιο ζεστα μπορώ. Ξαφνικά νιώθω ενα γαργαλιτό στο πόδι μου. Σκιβω το κεφάλι μου και βλέπω δυο καστανα γουρλομενα ματάκια με ενα φουντοτό ασπρο με καφε βούλες τρίχωμα να με βλεπουν ανυπόμονα. "Καλημέρα Φρανκ", λεω νησταγμένα στον σκύλο μου. Αμέσως Βγήκα απ' το δωμάτιο μου και περπάτησα στον σκοτεινό διάδρομο του σπιτιού μου. Πείρα το κολάνι και το έβαλα στο λαιμό του, κοίταξα την ώρα είχε ήδη ξημερώσει και ηταν 6:20.
Βγήκα έξω,αμέσως μου φύσηξε ενας ψυχρός και κρύος αερας. Κοίταξα τον ουρανό ηταν συννεφιασμένος συνέχισα να περπατάω. Χωρίς να το πάρω χαμπάρι είχα φτάση στο σπιτι. Άνοιξα σιγανά την πόρτα και είδα ενα πλατί χαμόγελο,μαύρα σκούρα γυαλιά μαυρα μαλλιά και ασπρα μικρα γενια. "Καλημέρα μπαμπά"..ψιθύρισα και πέρασα γρήγορα μεσα απ' την καφέ πόρτα του σπιτιου μου. Λίγο πριν φτάσω στην μεση του διαδρόμου άκουσα μια σιγανή φωνούλα, "καλημέρα"! Και μετα άκουσα την πόρτα να κλείνει, δεν πρόλαβα να απαντήσω, μάλλον ήταν ο αδερφός μου.
Αμέσως μετά άκουσα να ανοίγει η πόρτα, γύρισα και αντίκρισα τα καφέ μάτια, στρογγυλό κεφάλι μακριά ξανθά μαλλιά και ενα μικρό χαμόγελο ίσα που μπορούσες να το δεις, ηταν η κολλητή μου η Άλπε. Μου ψιθύρισε ενα κακόκκεφο "καλημέρα". Της χαμογέλασα και της είπα, "έτοιμη?" Και φύγαμε για το σχολείο.
Μπαίνοντας στην τάξη ακούσαμε μια γλυκιά φωνή,"καλημέρα Λια,καλημέρα Αλπε! Γιατι αργησατε?" Κοιτάχτηκαμε για λιγο και ενα μικρό χαχανιτο ακουστικε, καθίσαμε σιωπηλά,δεν είχαμε απάντηση γιατί απλα έτσι συνηθίζαμε να κάνουμε καθημερινά. Τα διαλείμματα συνηθίζαμε να φεύγουμε απ' το σχολείο και να πηγαίνουμε κρυφά στο περίπτερο,καθόμασταν στην γωνια ενός πεζοδρομίου και πίναμε με την ησυχία μας το τσιγάρο μας. Απολαμβαναμε την μοναδική μελωδία του φρέσκου αέρα και την ψύχρα του, που ταυτόχρονα έμοιαζε τόσο σε μας.