Ingehaald door het Verleden - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 8

De schuingedrukte tekst beschrijft een flashback. 

***

Zodra Wolfs de woning weer binnen stapte werd hij aan zijn sweatshirt verder naar binnen getrokken en hard met zijn rug tegen de muur geduwd. Cor hield hem stevig beet terwijl een man uit de schaduw naar voren stapte. Wolfs herkende hem direct; Horsberg. Hij keek Wolfs met een harde blik aan en nam een haal van zijn sigaret. "Wie was die vrouw?" vroeg hij, terwijl hij de rook in het gezicht van Wolfs blies. Wolfs' ogen begonnen direct te wateren van de rook, maar verder probeerde hij niets te laten merken. Hij gaf de man hetzelfde antwoord als hij Cor eerder had gegeven. "Eva, mijn vriendin." Direct voelde Wolfs een stomp in zijn maag. Instinctief probeerde hij voorover te buigen, maar Cor hield hem tegen.

"Ik heb toch duidelijk gezegd dat ik hier geen persoonlijke zaken wilde," zei Horsberg hard.

"Ik heb haar ook niet hierheen gehaald, ze is zelf gekomen. Je weet zelf hoe vrouwen zijn," reageerde Wolfs. Cor wilde hem weer een klap geven, maar Horsberg hield hem tegen. "Het is goed Cor, ik weet inderdaad hoe vrouwen zijn. Maar ik wil haar hier niet meer zien, Kats."

Wolfs schudde Cor van zich af en trok zijn trui weer recht. "Dat is prima, daar zorg ik voor." Wolfs dacht dat het hiermee klaar was, maar ineens stond Horsberg vlak voor hem en bracht hij zijn gezicht zo dichtbij dat hun neuzen maar een paar centimeter van elkaar af stonden. "Als ik erachter kom dat je me belazert..." Hij maakte zijn zin niet af, maar dat hoefde ook niet. Ze wisten allebei wat er gebeurde met de mensen die probeerden Horsberg te bedonderen.

Opeens klaarde het serieuze gezicht van Horsberg op en stapte hij joviaal op Wolfs af. "Kerel, hoe is het?" Wolfs had Horsberg zelf tot nu toe nog maar één keer gezien, na lang aandringen om met de baas te spreken.

Het was al laat in de avond toen Wolfs op de deur klopte van het adres dat hij van het CIE had gehad. Nu stond hij te wachten totdat iemand de deur open deed. Hij had een gordijn zien verschuiven, maar hij had gedaan alsof hij niets had opgemerkt. Eindelijk zwaaide de deur open. Een grote man stond in de deuropening. "Wat moet je?" vroeg de man nors.

"Ik ben op zoek naar Horsberg. Ik weet dat hier vaak komt. Is hij er nu?"

Zodra de man de naam Horsberg hoorde veranderde zijn blik. "Horsberg? Nooit van gehoord." Direct sloeg de man de deur dicht. Wolfs zuchtte en klopte weer aan, deze keer harder en meer dwingend. Al snel werd de deur weer door dezelfde man open getrokken. "Wat?" gromde hij nu.

"Ik heb connecties die handig zijn voor Horsberg. Zeg maar tegen hem dat Kats op zoek is naar hem. Volgende week ben ik hier weer, rond dezelfde tijd en dan zou ik hem graag zien." Deze keer was het Wolfs die het gesprek afkapte door zich om te draaien en weg te lopen. Nu moest hij snel naar het bureau van het CIE zodat hij verslag kon doen van wat er gebeurd was en zodat hij kon vertellen wat zijn plan was. Daarna moest hij snel terug naar Maastricht. Hopelijk kon hij dan de volgende ochtend gewoon weer op het bureau zijn, dan zouden zijn collega's niets door hebben.

Om vijf uur 's ochtends reed Wolfs Maastricht weer binnen. Even twijfelde hij of hij nog naar de Ponti zou gaan om een paar uurtjes slaap te pakken, maar hij bedacht zich en reed direct door naar het bureau. Hij kon daar even op de bank liggen en dan vervolgens doen alsof hij simpelweg een vroege start had gemaakt.

Een paar uur later zat hij achter zijn bureau en was hij zich aan het inlezen in wat Horsberg allemaal uitgespookt had nadat ze al die jaren geleden ieder hun eigen weg waren gegaan. Hij was zo verdiept in wat hij las dat hij opschrok van de harde stem van Eva. "Wat doe jij hier?" vroeg ze.

Snel klikte hij wat tabbladen weg op zijn computer en dat was geen seconde te vroeg, want Eva kwam op zijn werkplek afgelopen. Ze vroeg waar hij mee bezig was, maar hij kon haar nog geen concreet antwoord geven. Eva merkte dat ze afgescheept werd, maar gelukkig ging ze er niet al te ver op in.