Başka Bir Şey ... (ŞebSel)

-15. Bölüm-

Ellerimi Selim'in ellerinde gezdirdim önce... Kapalı olan gözlerimi son kez sıkıca kapattım. Selim'in boynumu içine çeke çeke koklamasına izin verdim. Sonra yavaşça Selim'in omzumdaki ve belimdeki ellerini çektim. Bi kaç adım atarak kendimi Selim'in bedeninden kurtardım.

-Ben artık gitsem iyi olacak.

-Şebnem ...

Elimi tutabilmek için elini uzattı. Bir adım atarak, geri çekildim.

-Selim lütfen ... "Tamam" demiştin.

-Tamam haklısın ... O zaman izin ver en azından eve seni ben bırakayım.

-Tamam.

- - - - - - - - - - - - - - - -

Eve gelene kadar hiç konuşmadık. Yol boyunca belli aralıklarla Selim kafasına bana doğru çevirse de hiç istifimi bozmadım. Başım koltuğa yaslı, öylece camdan geçtiğimiz yerleri seyrediyordum. Selim oldukça yavaş sürüyordu arabayı. Benimle geçireceği 5 dakikayı bile hesap ediyordu muhtemelen. Konuşmadığımız halde ... Öldürücü bir sessizliğe rağmen, azıcık daha benimle kalmak istiyordu. Sesimi çıkarmadım. Ve nihayet evin önüne geldik. Araba durdu. Hiç kımıldamadan, hiç sesimizi çıkarmadan en az 5 dakika öylece durduk evin önünde, arabanın içinde. Kapıyı açtığımda Selim derin bi nefes aldı. Arabadan çıkarken, oda hızla kapısını açıp dışarı çıktı. Selim'in arabadan dışarı çıkmasına aldırış etmeden, kapıyı hızla kapatıp eve doğru ilerliyordum. Kolumdan yakalayıp beni kendisine çevirdi.

-Selim ne yapıyorsun ?

-Sarılıyorum!

-Selim yapma , lütfen bırak.

-Küs ayrılmayalım!

-Selim lütfen ...

-Hatırladın mı ?

-Neyi ?

-"Neden annenlerle tanışmamı istemiyorsun?" diye sormuştum sana. Biraz atışmıştık. Arabada hiç konuşmadan gelmiştik buraya. Sonra sen arabadan inmiştin... Ben böyle arkandan koşup, seni yakalayıp böyle sarılmıştım sana ... Küs ayrılmayalım demiştim. Sen de bana ...

-"Ben küsmedim" demiştim.

-Evet ...

Selim'in gözleri doldu. Gözlerimin içine bakıyordu. Tek bir şey söylemem için.

-Ama bu, böyle bir şey değil dimi ?

-Değil ...

-Küssün.

-Küsüm.

-Kırgınsın ... Ve kızgın.

-Evet. Selim bırakır mısın? Eve giricem.

-Bırakmak istemiyorum.

-Selim lütfen ... Zaman dedim, tamam dedin. Zorlama hadi bırak ...

-Hayır!

-Ya of bırak ...

Selim'i olağanca gücümle itip, kollarından kurtuldum. Hızlıca eve doğru ilerliyordum!

-ÖZÜR DİLERİM!

Olduğum yerde kaldım. Kafamı çevirip arkama bakamıyordum ama tek bir adım atıp eve de gidemiyordum.

-ÖZÜR DİLERİM!

Bir özürle içim elbette ki soğumayacaktı. Ama yine de öylece kalmıştım işte. O günden sonra ilk defa çıkmıştı çünkü bu kelime ağzından. Bu kadar geç gelmiş olmasına kızmıştım içten içe. Selim arkamdan yavaşça bana doğru geliyordu. Her adım atışında hem koşarak eve gitmek istiyordum, hem de kalıp daha fazla ne diyeceğini duymak... Dudaklarını kulağımın arkasında hissedebiliyordum artık. O kadar yakınımdaydı. Hiç dokunmadı... Gözlerimi kapattım.