De abstracte kant van liefde (✔)

H5: Een verzameling Hooligans

Meneer Depoix hield de deur open, terwijl mijn vader, Hanne en ik al mijn koffers en tassen mee naar binnen sleepten. De conrector haalde zijn wenkbrauw vragend op bij de aanschouwing van mijn look-a-like volksverhuizing. Het had minder dan de helft kunnen zijn, als ik niet zowel verkleedkleren voor mannen als voor vrouwen had moeten meenemen.

Ik rolde een pikzwarte koffer achter me aan, waar vermoedelijk mijn "spionnen" gadgets en laptop in verstopt zaten.

'Je gaat me toch niet vertellen dat er hier geen liften zijn.' Hanne kwam hijgend en puffend achter ons aangelopen. Haar gezicht was een beetje rood aangelopen, waardoor haar perfect aangebrachte make-up haar effect verloor.

'Dit gebouw is driehonderd jaar oud. Volgens mij is die lift van jou een wat recentere uitvinding,' zei mijn vader droog. Dat leverde hem een dodelijke blik van zijn nepvrouw op.

'Waar is iedereen?' Voor het dramatische effect echode mijn stem door de klassieke ruimte. Alles aan de ontvangsthal schreeuwde "sjiek". Op de vloer en over het midden van de trappen lag roodkleurig tapijt. Het rook er zoals het bij mijn oma thuis rook, oud en muf. De wanden waren gedeeltelijk wit geschilderd, maar aan de buitenzijde was ook de muur nog te zien. Ik voelde me als een zwerver in een paleis: compleet ongemakkelijk.

'De Franstaligen zullen nu onderhand wel verzameld hebben in de grote hal. De Nederlanders en de Vlamingen zullen nog bezig zijn op hun kamers,' legde Depoix uit. 'Over kamers gesproken, ik zal je de jouwe wijzen.'

Onder luid protest van Hanne klommen we twee hoge trappen op. We kwamen op een gang aan met alleen maar kamerdeuren. De herrie was vanaf de begane grond nauwelijks te horen, maar nu wilde ik dat ik mijn vingers in mijn oren kon stoppen. De meeste deuren stonden wagenwijd open. Hardcore muziek en top40 hits knalden door de kamers. Hard gelach weerklonk en toen ik bij een groep naar binnen keek, zag ik vijf jongens bij elkaar op de grond zitten. Een zak chips lag op de grond en de blikjes cola lagen nu al verspreid door de kamer. Op de muur en in de "verborgen" kast hingen posters van dure auto's en halfnaakte vrouwen. Mijn wangen werden voor de zoveelste keer die dag donkerrood. Ik was even vergeten dat sommige jongens hun kinderachtige, antifeministische gedrag nooit meer zouden afleren.

Eén van de jongens merkte me op. Zijn donkerbruine ogen kruisten kort de mijne. Een jongensachtige grijns lag rond zijn lippen, waardoor ik vlug door beende. Doorlopen. O God, sta me mij. Als ik dit al een jaar zou overleven, vreesde ik dat ze me daarna konden afvoeren naar een gesticht.

Ik struikelde bijna over een voetbal, wat een hard gelach uit een van de kamers opleverde. Ik wierp een boze blik en schopte de bal zo hard ik kon naar binnen.

'Houd je in,' siste Hanne achter me. Haar goede humeur hadden we blijkbaar ook in de limousine laten liggen.

'Hier is het,' zei Depoix. Hij hield een goudkleurige sleutel tussen duim en wijsvinger. Ik moest mijn koffer loslaten om de sleutel vast te kunnen pakken.

'Ik spreek je vast nog wel. Veel succes, je wordt over een halfuur met de rest beneden verwacht.' Ik bedankte hem en draaide de sleutel in het slot.

Mijn ogen werden een slagje groter toen ik de kamer zag. Ik had gedacht dat ze een stapelbed bij me zouden proberen te slijten en het met tweehonderd andere jongens op school zou worden vechten om de ruimte. Niets daarvan bleek waar te zijn.

Er hingen lange gordijnen voor de grote ramen en twee ruime bedden stonden ruim uit elkaar in de kamer. Ze waren netjes opgemaakt (al dan wel met een grijs overtrek) en de grond was van zacht tapijt. Ik kon het niet laten om te glunderen.

Een klein dingetje was wel, dat mijn kamergenoot in geen velden of wegen te bekennen was.

Mijn vader trok mijn nieuwe kamerdeur achter zich dicht. Hanne had mijn bed al gevonden en zat met een gepijnigd gezicht haar voeten te masseren.