De abstracte kant van liefde (✔)

H30: Imke's beschermengel

Het was nog knap lastig om me te gedragen in de auto. Als Olivier had ik natuurlijk géén idee wat er allemaal was gebeurd buiten en Chris repte er al helemaal geen woord over in de auto. Christian leek er niet helemaal bij te zijn. Zijn haar zat door elkaar en hij zag eruit alsof hij nachten niet geslapen had. Misschien was het een normale actie geweest als ik had gevraagd wat er was, maar ik was veel te bang dat mijn stem brak. Momenteel stond het huilen me nader dan het lachen.

Lucas kreeg pas op de kamer te horen wat zich buiten had afgespeeld. Ik legde mijn beste vriend op fluistertoon alles uit: de scène die Louise had geschopt, de bekentenis van Chris en tot slot zijn bezoekje aan mij. Het was misschien verstandiger geweest om dit gesprek later te voeren, maar ik móest het van mijn hart hebben. Tot mijn verbazing leek Lucas niet erg verrast, eerder diep bedroefd.

'Hij had het over gesprekken die wij misschien hebben gehad. Ik weet niet precies wat hij bedoelde, maar hij denkt echt dat ik uit onze gesprekken een goede reden kan afleiden voor zijn domme actie. Heb jij enig idee waar hij het over had?' Ik keek Lucas strak aan om hem goed te kunnen peilen. Mijn kamergenootje krabde zich zenuwachtig achter zijn oor. Hij leek even na te denken, ging verzitten en pakte een chipje uit de zak.

'Ik zou het werkelijk niet weten,' zei hij uiteindelijk. 'Louise wist denk ik het meeste al wel van wat Chris vandaag heeft toegegeven, dus een grote verrassing was het niet. Ik vind het vooral erg voor haar dat het vandaag echt bevestigd is. Lou is echt dol op feesten. Gaat het een beetje met haar?'

Ik deed net alsof ik niet doorhad dat hij mijn vraag een beetje ontweek.

'Toen ik wegging leek ze weer rustig, dus dat lijkt me in haar geval een goed teken.'

'Dat is waar,' knikte Lucas instemmend, 'en volgens mij heeft Chris zijn portie ook wel weer gehad. Het is echt niets voor hem om op zo'n manier zijn excuses aan te bieden. Dan moet hij zich behoorlijk schuldig hebben gevoeld.'

'Dat mag ook wel,' snoof ik. Als ik op zo'n manier met mijn vrienden was omgegaan, had het me opgevreten. Dat hij het zolang voor zich had gehouden, vond ik nog vrij bijzonder. Zelfs in de kleedkamer had hij er met een stalen gezichtsuitdrukking over kunnen praten, alsof het niets was.

'Misschien had hij wel een goede reden?' probeerde Lucas. Ik trok vragend een wenkbrauw op. Lucas was normaal gesproken behoorlijk anti-Chris. Waar kwam deze verdediging ineens vandaan? 'Ik bedoel, je weet het toch niet? Heeft hij er nog iets anders over los gelaten?'

'Nee, hij zei dat het zijn geheim niet was. Nou ja, hoe dan ook heeft hij het behoorlijk fout aangepakt.'

'Of juist niet,' zei Lucas. 'Je kunt veel over Louise zeggen, maar eerlijkheid kan ze zeker wel waarderen.' Ik kon niet anders dan dat beamen.

Ondanks dat we redelijk vroeg terug waren gekomen, was het al zeker half drie geweest toen we eindelijk in slaap vielen. Het scheelde dat ik stiekem Lucas' wekkerradio uit het stopcontact had getrokken, anders was ik rond achten al wakker geschrokken door de soundtrack van the Pink Panther, een kleine wraakactie van Lucas. Humor, vond hij dat.

Het was daardoor allang en breed elf uur geweest toen we eindelijk met onze hutkoffers het Hutchford verlieten. De meeste leerlingen waren onderhand al opgehaald of hadden de bus genomen naar het station, waardoor het verdraaid stil was in de school. Lucas kon mijn wekkeractie niet zo waarderen. Mokkend liep hij achter me aan het schoolterrein af.

'Je wordt bedankt, joh. Nu heb ik de anderen niet eens een prettige vakantie kunnen wensen.'

'Gelukkig bestaat er zoiets als een telefoon,' grijnsde ik.

'Maar dat is niet hetzelfde!'

Gelukkig voor mij klaarde zijn humeur vrijwel meteen op toen hij zijn zusje en Louise in de kleine Mini zag zitten. Hij zwaaide vrolijk naar de twee meiden, voor hij de achterklep open trok en onze koffers in de achterbak legde.