De abstracte kant van liefde (✔)

H25: Een toren van Pisa-achtige discokerstboom

'Imke, weet je zeker dat we niet beter een kleiner formaat hadden kunnen kiezen?' Lucas wees met zijn duim naar de gigantische kerstboom achterin Floris' Porsche. De kofferbak hing open en de boom schudde gevaarlijk heen en weer. Lucas had van thuis het oude springtouw van Josephine gepikt, zodat we het nog een beetje vast hadden kunnen binden. De dennennaalden prikten in mijn nek.

'Hij leek op het erf kleiner,' gaf ik toe. Lucas zuchtte overdreven diep. Ik wist dat het hem niet echt ging om de grootte van de kerstboom, maar over het feit dat hij pas over een week of drie achttien werd. Als hij én zonder geldig rijbewijs én met een open achterbak gepakt werd, was hij flink aan de beurt.

'Waarom konden we Chris niet gewoon vragen of hij wilde rijden?' vroeg Lucas op nerveuze toon.

'Je wéét waarom we dat niet hebben gedaan. Sinds wanneer ben jij sowieso weer een fan van Christian geworden?' Ik sloeg kinderachtig mijn armen over elkaar. Nadat ik mijn telefoon een paar weken geleden had teruggevonden in mijn douchetas, hadden Lucas en ik Christian zoveel mogelijk gemeden. Niet alleen omdat ik niet echt op zijn gezelschap zat te wachten, maar ook omdat het voor mij heel moeilijk leek te zijn om mezelf niet te verspreken in zijn nabijheid. Nu was de kans niet heel groot dat Chris veel wilde omgaan met een stel outsiders als wij, maar hoe persoonlijker een relatie werd, hoe moeilijker het was om het onderzoek geheim te houden.

'Ik ben helemaal geen groot fan van Christian. Het feit is alleen dat hij wél mag rijden en hij zich altijd overal op wonderbaarlijke wijze uit weet te kletsen. Heeft hij eigenlijk al geprobeerd contact met je te leggen?' Lucas maakte een veel te vlugge bocht naar rechts, waardoor ik in de top van de boom knalde.

'Luuk!' gilde ik. Geschrokken keek Lucas op.

'Sorry! Ik was even vergeten dat je niet vast zat.' Direct merkte ik dat de auto langzamer ging rijden. 'Maar heeft hij nou nog contact met je geprobeerd op te nemen?'

'Nee,' mompelde ik. Daar had ik ook al vaak genoeg over nagedacht. 'Ik snap echt niet wat hij met mijn nummer moest.'

'Misschien durft hij het niet?' opperde Lucas. Ik snoof haast minachtend. Het idee dat Christian het niet durfde om me een berichtje met "bonjour" te sturen, was haast lachwekkend.

'Hij durfde een telefoon te jatten. Waarom zou hij het dan niet durven om me een appje te sturen?'

'Nou,' zei Lucas twijfelend, 'je bent nogal erg direct. Een typisch Nederlands trekje, denk ik. Hij heeft op vakantie ook wel gemerkt dat je niet voor de poes bent.'

'Dat viel toch best wel mee? Ik bedoel, op onze ruzie in het zwembad na, heb ik me keurig gedragen.'

'Het gaat niet alleen om wat je zegt, Im. Het gaat ook over je blikken en je lichaamstaal. Als jij pissig bent, lijken je normaal al donkergrijze ogen wel donderwolken.' Ik liet zijn woorden tot me doordringen, niet wetende wat te zeggen. Natuurlijk kon ik het wel keihard ontkennen, maar als ik heel eerlijk tegenover mezelf was, had hij gewoon gelijk. Mijn vader zei mijn hele leven lang al dat ik een open boek was. Dat was duidelijk niet altijd even handig.

'Zou je eigenlijk willen dat hij contact met je opneemt?' vroeg Lucas na een tijdje. Ik staarde voor me uit, terwijl de school naderde.

'Nee, natuurlijk niet,' zei ik na een korte stilte. Mijn kamergenootje keek me schuin aan, maar ik deed alsof ik het niet zag. Ik wist dat hij niets van mijn woorden geloofde, maar eigenlijk kon dat me vrij weinig schelen.

Het was erg stil buiten toen Lucas de motor afzette. Alle leerlingen zaten al verplicht binnen, niemand kwam na negenen nog buiten in het najaar. We waren zo illegaal bezig, dat ik me afvroeg of we hier überhaupt zonder ernstige sancties mee weg konden komen als we werden betrapt. Ik hoorde mijn moeder al naar me schreeuwen door de telefoon dat "ze me niet zo had opgevoed" en dat "ik voorlopig nog niet jarig was". Misschien moest ik maar aan Lucas vragen of ik bij hem thuis kon logeren dit weekend, mocht het zover komen.