De abstracte kant van liefde (✔)

H44: Oerkreten en vreemde aankondigingen

Ik had altijd geweten dat er flink wat draadjes los zaten bij zowel mijn vader als mijn moeder. Daardoor had ik dus de nodige ervaring. Wat ik echter niet verwacht had, was dat ze me met z'n tweeën, in één en dezelfde ruimte, me zouden uitnodigen om dat weekend naar huis te komen.

Het lukte me niet om mijn verbazing te verbergen. Met een licht opengevallen mond keek ik naar mijn laptopscherm, waar mijn ouders ongemakkelijk naast elkaar in de webcam aan het kijken waren. Mijn moeder zat te frunniken aan een zwarte broek en het viel me op dat ze helemaal niets aan haar uiterlijk had gedaan. Mijn vader had zijn vieze kerstrui aan, maar zijn haren waren netjes geborsteld en zijn bril zat zowaar recht op zijn neus.

'Dus, kom je dit weekend dan?' vroeg mijn vader. Hij pakte zijn brilletje van zijn neus en begon hem schoon te vegen met zijn nog veel viezere trui. Omdat het mijn vader was, zag het er haast aandoenlijk uit.

'Ja, tuurlijk,' zei ik, voor ik er echt over na kon denken. Ik was te druk met de loeiende sirenes in mijn hoofd die me waarschuwden voor komend onheil. Mijn ouders zaten nooit voor de lol meer bij elkaar. Als ze speciaal bij elkaar waren gekomen om mij uit te nodigen om dit weekend naar mijn moeder te komen, was er echt iets goed mis. Dat was een ding dat zeker was.

'Nou,' zei ik, na een korte stilte. 'Mijn voetbaltraining begint zo. Ik zie jullie vrijdagavond.' Mijn moeder blies me een kushandje toe en mijn vader zwaaide schaapachtig, voor ik het scherm dichtklapte en ik me met een zucht achterover in het kussen liet vallen. Een trilling ging door het matras toen Lucas naast me op het bed plofte.

'Ze maken zich gewoon zorgen,' zei Lucas, in een poging mij gerust te stellen 'Ze zijn gewoon bang dat ze je aan het verliezen zijn omdat je zover bij hen vandaan naar school gaat. Dat kan je hen niet kwalijk nemen, Im. Volgend jaar ga je studeren en als ouders ergens bang voor zijn, dan is het wel dat hun kleine kindjes uitvliegen.'

'Ja, dat zal wel,' mompelde ik. Lucas aaide een keer over mijn hoofd en pakte de laptop van mijn schoot. In een vloeiende beweging schoof hij het verboden apparaat weer onder mijn bed.

Het was al bijna vier uur, wat betekende dat de voetbaltraining over een paar minuten zou beginnen. Vreemd genoeg had ik er helemaal geen zin in. Mijn pruik lag naast mijn bed, mijn nette jasje lag ergens op de grond en ik had voor de verandering mijn sportbeha verwisseld voor een normaal exemplaar. Het geheimzinnige tasje van Louise en Josephine van de Hunkemöller stond nog ongeopend in mijn op slot gedraaide kast. Nadat ik het kleine roze briefje met daarop: get him, tiger had gevonden, had ik het tasje weggestopt en niet meer aangeraakt.

Lucas had me zeker een uur niet kunnen aankijken zonder in lachen uit te barsten. Christian was duidelijk niet de enige die vond dat ik nogal preuts aangelegd was.

'Als je nog op tijd wilt komen, dan moet je je nu wel echt gaan omkleden,' zei Lucas. Hij pikte het flesje Ice Tea van mijn nachtkastje en goot de inhoud zo zijn keelgat in.

'Ik heb geen zin.'

'Dat had ik door ja,' zei hij grinnikend. 'Maar als je nog kans wilt maken op een basisplek tijdens dat toernooitje van je in juni, zou ik toch maar eens je pruik op gaan zetten en dat kettinkje van je af doen.' Luuk wees naar het zilveren hartje om mijn nek, waar ik weer onbewust aan zat te frunniken. In een paar dagen tijd was dat een gewoonte van me geworden. Dat zou niet erg zijn geweest, als het niet zo was dat dat in de lessen vragen zou kunnen opwekken.

'Maar ik wil hem niet afdoen.'

'Im, ga je nou niet als een klein kind gedragen.'

'Maar-'