De abstracte kant van liefde (✔)

H46: Onbevoegde bezoekers

Natuurlijk kwam Christian zeker tien minuten te laat aankakken, wat voor mij meer dan genoeg tijd was om volledig te kunnen verkleumen. Het was vrieskoud buiten en bovendien pikkedonker. Rillend van de kilte was ik tegen de muur van het Rousseau aan gaan zitten, wat het er niet echt beter op maakte. Het voelde alsof ik tegen een gigantische ijsklomp was gaan zitten. Als Chris nog dertig seconden later was aangekomen, had hij me waarschijnlijk naar de auto moeten slepen.

De felle voorlampen van Chris auto waren het enige licht buiten, waardoor ik mijn ogen moes dichtknijpen en ik stijf als een pinguïn op het land naar het bijrijdersportier waggelde.

'Je bent wakker!' Christian leek oprecht verbaasd te zijn. In het halfduister zag ik hoe hij me met een mengeling van verbazing en geamuseerdheid aankeek, terwijl ik trillend op de met leer beklede stoel ging zitten. Een klein pluspuntje was dat het heerlijk warm was in de auto.

'Ik zei toch dat ik het best zou redden,' mompelde ik. 'Maar waarom wilde je perse nu afspreken? Wilde je zo graag zien hoe ik eruit zag na een korte nacht? Het is nog hartstikke donker buiten.' Ik wist dat ik erger zeurde dan hij verdiend had, maar op het moment kon het me niet schelen. Dit sloeg helemaal nergens op.

'Dat was ook de bedoeling, Immie. Dat het donker was, tenminste. Maak je gordel nou maar vast. We zijn al aan de late kant.'

Ik kon me niet voorstellen dat er op maar iemand op dit tijdstip "aan de late kant" was, maar ik protesteerde niet en klikte braaf mijn veiligheidsriem vast. Chris schakelde, maakte een halve draai over het perfect aangelegde gazon van het Rousseau en reed daarna het erf af. Zonder zijn blik van de weg af te houden, pakte hij mijn linkerhand vast, waardoor ik alweer was vergeten dat mijn wekker om kwart over vijf was afgegaan. Zijn aanwezigheid maakte mijn verlies aan slaaptijd ruimschoots goed.

Ik was al niet zo bekend in de omgeving, maar in het donker had je me gemakkelijk wijs kunnen maken dat we ergens in Verweggistan reden. Zelfs midden in de nacht hadden de Ardennen iets magisch, iets unieks. Als er iets was wat ik wél ging missen na het eindexamen, was het de prachtige omgeving.

Tussen onze gesprekken over school en mijn ochtendhumeur door, probeerde ik te achterhalen waar we nou precies heengingen, maar Chris hield echt voet bij stuk.

'Zie het maar als een goede oefening,' grapte hij. 'Je bent veel te nieuwsgierig.'

'Misschien moet ik dan toch maar journalistiek gaan studeren,' redeneerde ik.

'Journalistiek?' Chris scheurde zijn blik van de weg los om zijn wenkbrauwen naar me op te kunnen trekken. 'Wil je dat gaan studeren?'

'Nee, ik heb echt geen idee.'

'Je weet wel dat we voor één mei ons moeten hebben ingeschreven?'

'Jawel,' zei ik, iets zachter dan normaal. 'Ik weet het gewoon nog niet. Misschien neem ik wel een tussenjaar. Of ik ga gewoon economie studeren, of zoiets.' Opeens bedacht ik me wat 'Wat wil jíj eigenlijk gaan doen?'

'Bachelor in de architectuur,' zei hij. 'Tenminste, als ik slaag dit jaar.' Ik knipperde verrast met mijn ogen. Dat had ik nooit achter hem gezocht.

'Echt?'

'Ja.' Hij lachte kleintjes. 'Je klinkt verrast.'

'Dat ben ik ook wel een beetje,' bekende ik eerlijk. Christian grinnikte zachtjes, duidelijk geamuseerd. 'Maar,' veranderde ik het onderwerp, 'waar gaan we nou héén?' Ik trok als een klein kind aan zijn hand.

'Ik ga het niet helemaal verraden, maar het is buiten.'

'We gaan toch niet zwemmen, hè?' flapte ik eruit. 'Ik heb geen zwemkleding of handdoek bij me.' Chris begon te lachen.