De abstracte kant van liefde (✔)

H16: Barbiepoppen en hufters

Tussen neus en lippen door, had ik Louise duidelijk gemaakt dat ik vannacht bij haar zou slapen. Ze antwoordde met een kreun, dus ik ging er vanuit dat ze het prima vond. Als ik tegen het eind van de dag alweer terug zou zijn op het Hutchford, zou Christian vast zo zijn vraagtekens zetten. Ik had hem immers zelf wijsgemaakt dat Olivier nog in Amsterdam zat.

Het werd hoog tijd dat ik beter werd in het verzinnen van goede leugens.

Mijn logeerpartijtje bracht ons echter bij het volgende probleem. Louise was absoluut niet in staat om een lang stuk te rijden met haar vermoeidheid. Normaal gesproken reed ze al dramatisch, maar als ze nu achter het stuur zou kruipen, zouden we gegarandeerd tegen de eerste beste paal aanrijden.

'Kun je niet iemand opbellen?' stelde Josephine voor.

'Ik zou niet weten wie. De enige meiden op school met een rijbewijs vertrouw ik mijn autootje echt niet toe. Mochten ze willen.' Louise was nog erg fel voor iemand die nauwelijks geslapen had.

'Christian kan jullie wel terugrijden. Zover is het nou ook niet teruglopen en anders pakt hij de bus maar.' Christian en ik keken op hetzelfde moment op, waarschijnlijk met ongeveer dezelfde onwillige blik in de ogen. Louise begon langzaam serieuze trekken van een draak te vertonen.

'Dan rijd ik nog liever tegen een boom aan.' Het roze-harige meisje wierp een kwade blik op de jongen. Klaarblijkelijk waren niet alleen ik en Lucas niet erg dol op Josephine's lieftallige neefje.

'Louise, zet je er nou eens overheen. Geef me de sleutels maar.' Christian kreeg niets van haar, op een ontzettend kwade blik na. Halsstarrig hield Louise de sleutels in haar handen geklemd. Ik kon het niet laten om te grinniken.

'Wat is er zo grappig?' vroeg Christian geërgerd.

'Niets, niets.'

'Vergeet het Christian. Jij hebt er geen zin in, ik heb er geen zin in. Imke, kan jij niet rijden?' Louise stond met haar handen in haar zij naar mij te kijken.

'Ik ben nog niet begonnen met rijlessen, dus dat is geen strak plan. Op een rechte weg had ik het misschien nog gedaan, maar ik wil liever niet in de afgrond eindigen.'

'Eindelijk iemand die iets verstandigs zegt,' zuchtte Lucas. 'Ik rijd jullie straks wel terug, maar laten we eerst even met Joosje bezig zijn. Ik ben te lang onderweg geweest om nu al over de terugweg na te denken.'

We bleven in het ziekenhuis tot één van de zusters ons betrapte. Het was al ver na bezoekuur en ik denk dat als Louise nog een scheldwoord gebruikt had tegen de zuster, we niet meer terug hadden hoeven komen.

Ik gooide een aantal muntjes kleingeld in de automaat van de parkeergarage. Ziekenhuizen waren tegenwoordig professionele afzetters wat parkeergeld betreft.

'Als je ook maar één kras maakt op mijn auto, kom ik je in je slaap halen,' dreigde Louise, voor ze de sleutels in Lucas' handen liet glijden. Mijn kamergenootje werd een tint bleker en Louise gaf hem een vriendschappelijke klap op de rug. 'Grapje, joh. Ik weet dat je goed verzekerd bent.'

Tot ieders tegenzin, stapte ook Christian in de auto. Om de lieve vrede te bewaren, ging ik naast hem zitten. Ik had geen zin in een bitch fight tussen Louise en Christian.

We spraken niet tegen elkaar. Ik peuterde het vuil onder mijn nagels vandaan en probeerde Christian niet aan te kijken. Dat was nog best lastig, want de auto was niet erg groot.

Lucas en Louise draaiden om de beurt de radio harder en zachter, waardoor ik maar de helft van de tekst kon verstaan.

Bij het Hutchford zette Lucas de motor af. Naast me zuchtte Christian opgelucht. Hij klikte zijn gordel los en opende het portier. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij naar mij keek, maar ik bleef koppig voor me uit staren.