De abstracte kant van liefde (✔)

H19: Praatgrage broertjes

Mijn vader had een koffer met kleren naar het Rousseau laten sturen, op kosten van de universiteit. Volgens Louise had de schoolleiding nogal vreemd opgekeken, toen mijn biggetjesroze koffer was afgeleverd. De naam "Imke Hoekstra" had ook maar weinig belletjes doen rinkelen bij de leraressen, dus hadden ze hem maar ergens apart gezet totdat de eigenaar zou komen opdagen. Josephine en Louise hadden hem 's avonds uit het hokje meegesmokkeld en hem onder een van de bedden verstopt.

Met wiebelbenen zat Josephine op de picknicktafel te wachten. Op het moment dat ze ons in het vizier kreeg, sprong ze op. Ze had zich nog niet omgekleed, dus liep ze nog rond in haar lange rok, die tot over de knieën kwam en een nette blouse die ze in de rok had gepropt. Haar lichtblonde haren waren ingevlochten in twee lange vlechten, waardoor ze er nog jonger uitzag dan ze werkelijk was.

'Jullie zijn er al!' zei ze opgetogen. Ik sleepte mijn oranje weekendtas over het gras. Louise wierp een schuine blik op mijn bagage.

'We gaan zo wel even een selectie maken van wat meegaat en wat niet,' zei ze. 'Ik weet uit ervaring dat mannen vrij weinig van mode weten. Als mijn eigen vader mijn moeder niet had, had hij iedere dag als een mislukte clown rondgelopen.' Ik moest daarom lachen. Bij mij thuis was het eerder andersom, door mijn moeders wilde buien. Mijn vader was dan wel een verschrikkelijke sloddervos, maar die begreep tenminste nog dat roze en rood niet samengingen in een outfit.

Mijn pruik werd opgeborgen in een van de vele kasjes van de gezamenlijke slaapkamer. Met veel geweld trok Louise mijn bakkebaarden los, om vervolgens de gehavende huid in te smeren met een verschrikkelijk stinkend goedje.

'Dan geneest het sneller,' legde ze uit. Daarna trok ze mijn knot los, zodat mijn ontplofte haardos de aandacht van de rode vlekken zou afleiden.

De andere meiden waren al naar huis vertrokken, waardoor alleen Lucas – die hier kind aan huis was, tegen alle regels in – Louise, Josephine en ik in de kamer zaten. Lucas was op mijn bed gaan liggen en keek toe, terwijl de twee vriendinnen me onder handen namen. Met een felblauwe scrub schuurde Louise niet alleen al het vuil weg, maar ook drie lagen huidcellen. Ik voelde me net een kaalgeplukte kip, nadat ze me gepusht hadden mijn benen te scheren en me netjes op te maken. We waren nog niet eens weg, of ik begon al spijt te krijgen van dit lange weekend.

Lucas keek me vol medelijden aan, toen we uiteindelijk onze volle koffers de trap af zeulden. Josephine had mijn meest strakke broek uitgezocht en me daar laten inwurmen.

'Als het iets uit mag maken,' zei Lucas, in een poging de zaak iets te verbeteren, 'je ziet er leuk uit.'

'Bedankt,' zei ik op nijdige toon. Nu de sneetjes in mijn benen nog schuurden tegen mijn broek, kon ik op geen enkele manier vriendelijk omgaan met dat soort complimenten.

Louise liep rond in een knalroze, driekwartbroek, die eigenlijk veel te koud was voor de tijd van het jaar. Ik had daarentegen over mijn korte mouwenshirt een sweater aangedaan. Aan Josephine's blikken te zien, was ze het duidelijk niet eens met mijn beslissing, maar ze hield er keurig haar mond over.

De afgelopen weken had ik nog net kunnen doen alsof het zomer was, maar nu de herfstvakantie was aangebroken, kon ik er niet meer onder uit. Het werd duidelijk kouder buiten, de bomen begonnen te verkleuren en de eerste kenmerken van mijn winterdip begonnen al zichtbaar te worden. Zo snakte ik nu al naar de aankomende zomervakantie, terwijl de eerste schoolperiode nog niet eens helemaal was afgerond.

'Hadden we Christian niet moeten vragen of hij wilde meerijden?' vroeg Josephine, terwijl ze op de achterbank van de roze Mini ging zitten.

'Nee joh,' zei Louise, 'daar zit hij echt niet op te wachten. Bovendien was het dan wel erg moeilijk geweest om hem in onwetendheid te houden, wat Imke betreft.'