De abstracte kant van liefde (✔)

H47: Vriendjesproeve slaapkamers en prinsessenkroontjes

Mijn ouders leken er helemaal niets van te begrijpen. Af en toe wierpen ze vragende blikken op mij en elkaar, terwijl Louise lichtjes snikkend bij ons aan de keukentafel ging zitten. Ze had haar handen verstopt in de zakken van haar winterjas en had haar sjaal tot net onder haar neus opgetrokken. Ik schoof mijn stoel dichter naar die van haar toe, zodat ik zachtjes over haar rug kon aaien.

'Wil je misschien iets te drinken?' vroeg mijn vader na een paar minuten zonder enige vorm van verklaring. Hij stond stuntelig in de keuken, met zijn vingers wriemelend aan zijn ochtendjas. Louise keek op, snoof haast overdreven hard en knikte daarna.

'Een kopje thee zou lekker zijn,' zei ze met een klein stemmetje.

Ikzelf stond een beetje te perplex om iets zinnigs te zeggen. Ik had Louise nog nooit zo meegemaakt. Zelfs niet toen ze Dominique bijna had onthoofd met haar hakken was ze niet zo overstuur geweest. Ik vroeg me af of ik überhaupt wilde weten wat er was gebeurd.

Mijn vader schoof stilletjes een kop koffie en een kop thee op tafel, waardoor er een gemengde geur van koffie en aardbeien in de keuken hing.

'Het spijt me dat ik hier ben,' zei ze. Louise klemde haar handen om de mok en ging zo mogelijk nog meer ingedoken zitten. 'Ik trok het gewoon eventjes niet meer en ik denk niet dat ze me hier zullen zoeken.'

'Wie zijn naar je opzoek, dan?' vroeg ik verbaasd. Als ik aan zoekacties dacht, popten er gelijk onrealistische criminele activiteiten in mijn hoofd op.

'Mijn ouders,' zuchtte Louise. De rozeharige wierp een blik op de gigantische klok boven de deurpost. 'Ze zullen onderhand wel doorhebben dat ik ervandoor ben. Tenminste, als die twee onnozele halzen hun wekker hebben gezet.'

'Wat?'

'M'n ouders hebben de foto gezien, Im. Ze zijn compleet over de rooie. En ze hadden me met Kerst al laten beloven dat Charlotte m'n haar zou terug verven. Zoals je ziet,' ze pakte een pluk van haar haar vast, 'heb ik dat niet gedaan.'

Het bleef voor een paar secondes ontzettend stil. Louise staarde me aan, voor ze weer in tranen uitbarstte.

'Hebben ze je het huis uitgezet?' vroeg mijn moeder ontsteld. Ik durfde er heel wat om te verwedden dat ze het hele gesprek had meegeluisterd. Louise keek met betraande ogen op naar mijn moeder, die op de derde stoel bij ons was komen zitten.

'Nee, ik ben zelf gegaan,' snifte Louise. 'Ik kwam vannacht rond een uur of twee thuis, want ik was met Joosje en Lucas nog even wat gaan drinken en, nou, Imke, wist jij dat Dominique een nieuwe vriendin heeft? Want hij stond nogal intens te zoenen met zo'n griet. En mijn moeder vond het veel te laat en mijn vader zocht de foto op op Facebook. Sinds wanneer heeft mijn vader überhaupt Facebook?'

'Stond Dominique met een ander te zoenen?' vroeg ik, toch lichtjes verbaasd. Voor wat ik had begrepen, had die nog steeds achter haar aangezeten. Had hij nu eindelijk de hoop opgegeven? Maar, als dat echt zo was, waarom was Louise daar dan zou rouwig om?

'Ja,' piepte Louise. 'Mannen zijn klootzakken. Ik meen het. Ooit moet er iemand opstaan om wat aan dat onsympathieke mannelijke geslacht te doen. Hij keek me recht in de ogen aan, Im. Recht in de ogen! Ben je dan harteloos of heb je dan gewoon een gigantische plaat voor je kop?'

'Waarschijnlijk beiden,' zei ik, me Dominique voor de geest halend. Louise spreidde wild met haar armen, waardoor ik op een millimeter na geraakt werd.

'Dat bedoel ik nou!' Ze haalde diep adem in een poging weer tot zichzelf te komen. Haar bovenlichaam ging in hoog tempo op en neer. 'Ik had geen idee waar ik heen moest, Im. Ik mocht ook naar Joosje komen, maar ik denk dat mijn moeder me dan binnen de kortste keren had gevonden en naar de kapper had gesleurd. Dat stond voor vanochtend op de planning, namelijk.'