Karanlık Aşkım

Bölüm 10

Canlarım Şimdiye kadar yazdığım en uzun bölümdü sizler için Bundan sonra her haftasonu yeni bölüm ekleyeceğim ve artık bölümler daha uzun olacak karakterlere tam karar veremediğim için multi ekleyemiyorum. Ama en kısa zamanda halledeceğim. Umarım beğenirsiniz. Hepinizi çok çok seviyorum❤
Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin.

Haklıydı.
Evet kalbim onun için çarpıyordu fakat o bunu haketmiyordu. Güvenemezdim ona.
Ne kadar paylaşabilirdi ki kalbimi sevgisiyle. Hiç. Koca bir hiç.. İnkara devam o zaman.

Gözlerini gözlerimden ayırmıyordu. Ve bunu beni kendine daha çok bağlamak için yaptığından şüpheleniyordum. "Ha ha güldürme beni Bay egoist." diyerek onu kendimden uzaklaştırdım. "Ne o inkar mı edeceksin?" dedi sırıtarak. "İnkar etmem için önce olması gerekir " dedim bende sırıtmasına sırıtmayla karşılık vererek. Sağ alt dudağını ısırıp elleriyle bozulmamış olan saçlarını düzeltti. Kalbime kastı vardı bu çocuğun. Her hareketiyle kalbimin ritmini değiştirebiliyordu. Ve ben buna engel olamıyordum. "Olduğu için inkar ediyorsun zaten." diyerek göz kırptı. Bay ukala, çok bilmiş! Cevap vermeme fırsat bırakmadan sınıftan çıktı. Klasik kendini beğenmiş Ateş hareketleriydi bunlar ve benim bunlara biran önce alışmam lazımdı yoksa kalbim daha fazlasına dayanamayabilirdi.

"Daha iyisin bakıyorum." diyen Özgür'ün sesiyle irkildim. "Evet daha iyiyim" dedim gülümseyerek." Hadi o zaman kantine inelim." dediğinde karnımın guruldadığını hissetim. "Tamam." gülümsedi.

Kantine indiğimizde Melislerde kantindeydi sandalye çekerek yanlarına oturduk, "Selam Canlar" dedim içimden gelen, ama niçin olduğunu bilmediğim bir mutlulukla. " Selam güzellik" diyerek yanağımı sıktı Cem. Sevgilisi olmayan, sempati kralıydı Cem. Zaten ona da 'Sempati Kralı' diye hitap ediyordum. 'Daha önceden tanışmış olmam gerekenler' listeme hızlıca giriş yapıp zirveye oynuyordu ama zirvenin değişmeyecek sahibi Ateş Vural'dı. Ve onunla yarışamazdı.
"Ee ne yiyoruz?" dememle "Ben pizza" diye atladı Cem. "Ben de pizza yiyeceğim" diye ekledi. "Ben de hamburger" dedim. "Sen hamburger yiyorsan, ben de hamburger yerim, Hadi Cem biz gidip alalım" dediğinde Özgür, Cem'le beraber büfeye doğru ilerlediler. "Çok tatlı yaa" diyen Melis'e hızlıca bir dönüş yaptım. "Kim?" diye sordum. "Hadi ama Özgür'den bahsettiğimi biliyorsun" dediğinde 'tam bir gerizekalısın' bakışlarımı attım. "Tatlıysa tatlı bizene" dedim tıslayarak. "Basbaya seni seviyor işte." "Kıçından uyduruk şeyler için yoruyosun o caanım kafanı. Biz sadece iki yakın arkadaşız, en azından benim için Özgür öyle." diye dişlerimi sıkarak konuştum. Öyle bişey olamazdı, olmasındı. Tam Melis konuşacakken ellerinde tepsilerle bize doğru gelen Özgür ve Cem'i farkettim. "Bence Özgür kesin seni" diye konuşmaya devam eden Melis'in ayağına masanın altından tekme attım. "Aah!" diye cırlayınca kahkaha attım. " Hayırdır kızlar benden mi bahsediyorsunuz?" diyerek sırıtan Özgür'e dönerek, "Yok ya öyle konuşuyoruz" dedim. "Aslında haftasonu birşeyler yapsak Özgür de gelir mi diyorduk." dedi Melis gülerek attığım tekmenin intikamını alıyordu aklınca. Bu yaptığı piçliğin hesabını fena soracaktım ondan. "Sormanıza gerek bile yok Deniz" diyen Özgür'e istemeye istemeye gülümsedim ve Melis'e 'Ölümcül bakışlarımı' attım.
Melis'i çok seviyordum. Benim mutluluğumu istiyordu ve Ateş'i sevdiğimi biliyordu. Ateş'in benim için doğru kişi olmadığını,beni hep üzeceğini, Özgür'ün ise doğru kişi olduğunu, beni gerçekten sevdiğini ve beni mutlu edeceğini savunuyordu. Tam bir Özgürcü'ydü yani. "Ne o bensiz planlar falan hayır mı size?" diye tıslayan Cem'e, "Sensiz olur mu hiç" diyerek gülümsedi Melis. "Yemeğe başlayabilir miyiz artık" diyerek konuyu saptırmaya çalıştım. Sanırsam da başardım. Yemeklerimizi yerken Ateş'in de kantinde olduğunu farkettim. Bizim masayı görmeyen, kapalı bir aradaki masada daha önce hiç görmediğim 4 kişiyle, bana arkası dönük bir şekilde oturuyordu. O masaya da, o ve arkadaşları dışında kimse oturmuyordu, oturamıyordu. Göt meselesi.
Az önce çok aç olmama rağmen şimdi canım hiç birşey istemiyordu. Onu görmek herşeye fazlasıyla yetiyor, geriye kalan herşeyi unutturuyordu bana binevi anestezimdi.