The Kickbox Girl {°•#Wattys2016•°}

9. Vergeten en dus brengen

2 lippen. Op mijn mond. Van Miles. Wat moet ik doen? Angst van niet weten te doen verspreid over mijn lichaam. Dit is te spontaan voor mijn kleine hersens. Waarom zou hij...? Oja, ik noemde hem....ah......ja.....logisch. Hij had me gewaarschuwd. Ik vergeet te veel. Maar wat moet ik hier nou mee? Terug doen? Wat vind ik hier überhaupt van? Ik bedoel, het is gek...maar ik weet niet of dit "goed" is. Het voelt zacht, teder, lief. Iets wat je niet verwacht bij zo'n type als Miles. Maakt het dat niet juist speciaal en uniek? Ik besluit maar te wachten tot we klaar zijn. Het is nogal raar om ineens weg te rennen nu...dat wordt akward. Hij is mijn coach! Waar ben ik mee bezig? Net als ik wil stoppen, is het al afgelopen. Mijn gezicht is sowieso geshockt. Mijn wangen kleuren rood. Schaamte en verlegen, dit kan niet erger toch? Of erger, ik bedoel...hoe zeg ik dit subtiel? Het was niet erg? Nee. Het was wel goed? Nee. Ik denk dat ik moet gaan? Nee.

"Je wist de afspraak." Grijnst hij nog na, voordat hij mijn kamer uit loopt. Ik blijf alleen achter. Hij genoot ervan. Ik walg ervan. Nee, ik baal ervan. Hoe ga ik dit oplossen. Ik zie hem nog vaak genoeg, ik kan hem moeilijk ontwijken. Ik zucht diep met trilling erin. Wat is mij zojuist net overkomen? Ik kan het moeilijk plaatsen. Gauw loop ik wat op en neer in mijn kamer. Wat is mijn kamer spontaan een puinhoop, ik ga maar eens opruimen.

Het is nog steeds vroeg in de middag en ik besluit maar wat te gaan joggen. Ik trek wat gepaste kleren aan en stap naar buiten. Ik zet wat muziek op en luister. Ik begin mee te lopen op de beat. Zal ik 3 km naar het strand rennen? Ja dat heb ik al een tijd niet gedaan. Het is erg warm weer vandaag. Ik zie andere sporters en atleten. Ook gewone mensen die even wat boodschappen gaan doen, of een wandeling maken in het bos. Zoals een jonge moeder met een klein baby'tje. In die tijd waar ik voorbij kom gelopen zie ik in 1 flits een klein meisje met roze strikjes in haar haar. Ze moet me denken aan iemand. Wat ik niet mag. Ik heb het mezelf verboden. Hoe kon het ooit gebeuren? Nee, het is gebeurt, verleden tijd nu. Hou er over op, het is vast een gewoon kind. Ik ren stevig door en zie in de verte de zee al. Overal strand toeristen met volgeladen auto's staan op de parkeerplaats. Ik neem een een bankje en ga stretchen. Nadat dat is gebeurt loop ik naar de zee. Ik laat mijn schoenen wel aan en loop voorzichtig door het zachte zand. Ik hurk op mijn knieën en voel met mijn vingertoppen het water. Een hond komt enthousiast aanrennen en bespringt mij. Ik aai hem lief en bedank hem voor zijn enthousiasme. Zo'n hond voelt aan dat je niet lekker in je vel zit. Daar is dit een voorbeeld van. Zijn baasje komt gestrest aanrennen en roept hem streng terug. De hond weigert en blijft lekker kroelen met mij.

"Sorry! Hij loopt normaal nooit weg! Heeft hij niks gedaan?" Vraagt hij gepanikeerd. Ik schud mijn hoofd.

"Nee hoor. Het is een schat!" Ik geef de riem aan de meneer, die mij bedankt voor het tegenhouden van zijn hond. Ik knik dankbaar en sta op. Weer op naar huis.

"Blub". Hoor ik vanaf mijn bureau komen. Een berichtje. Ik loop naar mijn telefoon en open whatsapp. Een berichtje van Miles. Zal ik kijken? Ja vooruit.

M: Ik ben wat vergeten denk ik.
L: Wat dan?
M: Ligt er ergens een doosje met pilletjes. Mijn medicijnen.
L: Ik zal voor je kijken.
M: Schiet wel op.

Schiet op? Lekker gehaast. Toch voel ik de druk op mijn lichaam. Vlug doorzoek ik mijn kamer.

L: Hoe ziet het eruit?
M: Het zit in een klein rond blauw doosje.

Beelden schieten door mijn hoofd. Mijn nachtkastje! Haastig richt ik me op mijn nachtkastje. Ja daar ligt hij! Ik neem mijn sneakers uit de kast en grijp het blauwe doosje mee. De trap is bijna niet nodig, ik spring namelijk de laatste paar trappen over. Oeps vergeet mijn telefoon! Ik sprint weer naar boven en pak mijn telefoon. Ik check even of ik nog bericht heb. 6 ongelezen berichten!