The Kickbox Girl {°•#Wattys2016•°}

18. Hoe kan hij me zo bespelen?

Dit hoofdstuk is ooit zomaar verwijderd, ik ben klaar met herschrijven. Sorry als het verhaal anders loopt. Graag fouten doorgeven dan zet ik het erin! Ik weet namelijk niet meer precies wat ik geschreven heb😬.

en hoop gescheld en bedreig hoor ik. Er is een gevecht aan de gang. Dan is het volledig stil en er lopen een paar voetstappen naar mijn kant. De deur van het busje gaat weer open. Je kan een speld horen vallen.

Miles
-------------------------------

Fel licht schijnt door de opening van het busje. Een silhouet van een gespierde man. Ik herken hem uit duizenden.

Miles.

Ik zit gedrogeerd in het hoekje van het busje. Miles is buiten adem. Heeft hij staan vechten? Hij weet duidelijk genoeg dat hij niet bij iedere scheet iemand in elkaar mag rammen! Onbewust schieten mijn mondhoeken omhoog. Ik probeer me omhoog te werken terwijl Miles naar me toe komt rennen en helpt. Hij grijpt zijn grote hand onder mijn middel en ondersteund me. Zijn gezicht is bezweet en hij is te druk bezig om terug te kijken. De zon schijnt in zijn gezicht en hij knijpt zijn ogen samen. Wat er best wel zwoel uitziet. Hoe weet hij dat ik hier was? Een last valt mijn schouders. Hij is terug gekomen voor mij.

"Lukt het?" Ik ontwaak uit mijn dagdroom en knik. Miles knikt ook en tilt me uit het busje. Ik kreun wanneer ik door mijn knieën zak.

"Gaat het?" Vraagt Miles bezorgd. Ik ga niet liegen en schud mijn hoofd. Ik kruip op het opstapje van het busje en ga zitten. Miles staat erbij en weet nie wat hij moet doen.

"Shit ik ben vergeten....voor je been! Ik had er rekening mee moeten houden." Vloekt hij. Ik zucht en leg mijn hand tegen zijn been. Hij haalt zijn hand door zijn haar. Gash weg kijken. Hij knielt neer.

"Ik ga even wat zoeken voor je been, is dat goed?"

"Miles nee, dat komt later. We moeten hier weg." Beslis ik. Zijn wang zit onder de schrammen. Voorzichtig haal ik mijn vingers over zijn jukbeen. De kras is diep. Hij volgt mijn bewegingen zorgvuldig. Ik kan het niet inhouden.

"Jij moet ook worden behandelt." Zeg ik zacht. Ik leun verder naar voren en duw mijn lippen op de zijne. Hij lijkt verrast. Eerlijk gezegd ben ik ook verrast. Wat doe ik? Net wanneer hij erin meegaat trek ik snel terug. Hij hapt na en is nogmaals verrast doordat ik abrupt ben gestopt. Mijn wangen gloeien rood en ik kijk snel weg.

"Ik ehh...ik denk dat we moeten gaan." Stotter ik. Hij grijnst en staat op.

"Ja goed plan." Stemt hij in. Hij steekt zijn hand uit die ik neem. Vlug trekt hij me omhoog waardoor ik tegen hem aanval. Ons oog contact laat niet los. We staan stil. Alsof we niet kunnen bewegen.

"Ik ben blij dat je hetzelfde voelt." Zegt hij dan en voor ik het weet zitten zijn lippen weer op die van mij. Dit keer niet vanuit mij. Maar vanuit hem. Ik zie dit als een lief gebaar. Maar hoe is het hierna. Ik durf niet weer te stoppen. Gelukkig duurt het niet lang tot hij stopt. Hij begint te lachen tegen mijn lippen aan.

"Weet je hoelang ik hierop gewacht heb." Ik glimlach ook. Er komt wat meer ruimte tussen ons. Ik bijt op mijn lip en kijk weer weg. Ik ben te verlegen. Ik wil niet verlegen en kwetabaar zijn.

"Waar denk je aan?" Vraagt hij en hij ondersteunt me alleen nog. Zijn grote armen hebben me deels los gelaten. Omdat ik geen antwoord durf te geven tikt hij mijn kin omhoog. Verplicht om hem aan te kijken en dus verplicht iets te zeggen.