The Kickbox Girl {°•#Wattys2016•°}

19. Vertrouwen geven is ook moeilijk

"Maar waarom ben je verhuist?" Miles bijt even op zijn lip en denkt na over wat hij gaat zeggen. Hij heeft er moeite mee.

"We hebben allebei veel te bespreken. Ik haal eerst wat te drinken en dan bespreken we beide wat ons dwars zit." Stelt hij voor. Ik vind het een goed idee.

-----------------------------

Miles loopt naar een ruimte genaamd; een keuken. Ik hoor de kraan even open en dicht gaan, daarna nog eens. Al snel komt hij terug met 2 glazen water. Hij houd ze ophoog, tegelijk met zijn schouders.

"Ik ben vergeten te vragen wat je voor drinken wil, maar is water goed?" Ik knik en grijns snel. Hij zet het drinken op tafel en neemt plaats naast mij. Hij wrijft zenuwachtig over zijn benen. Ik raak er zo geïrriteerd van dat ik automatisch mijn hand op de zijne leg. Hij lijkt de ontspannen en kijkt me verward aan.

"Je bent zenuwachtig." Bevestig ik. Hij lacht ongemakkelijk.

"Ja, sorry ik ben niet gewend iemand over de vloer te hebben." Biecht hij op.

"Niet erg, ik kan voor mezelf zorgen hoor!" Hij lacht. Een lach die mooi op zijn gezicht past. Het staat wel oké, bedoel ik. Mijn gedachten dwalen weer af. Waar hadden we het over? Oja!

"Maar goed, wat wil je weten van mij?" Start ik het serieuze gesprek. Ik hou het liever luchtig, maar ik kan hem moeilijk niet vertrouwen. Je moet vertrouwen hebben in je coach. En ehhhhh.... Waar sta ik eigenlijk? Ik heb hem per ongeluk gekust en hij zoende me daarna terug. Door alles stress heb ik niet eens nagedacht over deze situatie. Ik weet dat hij nogal flirterig was eerst, maar nu is hij oprecht aardig. Hij probeert een goede band op te bouwen. Het zou rot zijn om hem nu buiten te sluiten.

"Lola? Waar denk je aan?" Miles tikt op mijn arm.

"Sorry wat vroeg je?" Vraag ik. Ik heb hem echt niet gehoord. Hij zucht en laat zijn hoofd vallen.

"Wil je echt dat ik weer de moed bij elkaar moet rapen om je dat te vragen." Hij kijkt me niet aan maar grinnikt ongemakkelijk terwijl hij naar zijn schoenen staart. Ik sla mijn hand op zijn schouder die ondertussen al even van zijn been af is.

"Sorry! Ik had moeten luisteren ik zat alleen met me gedachte ergens anders." Stel ik hem gerust met een lieve glimlach. Hij kijkt me weer aan en ik knik voor een bijna-onzichtbare bevestiging.

"Wat vind je van mij?" Floept er uiteindelijk uit. Ik schrik van zijn vraag. Hij klinkt niet wanhopig of zo. Meer zenuwachtig. Het ging zelfs zo snel dat ik zijn vraag bijna niet hoorde. Wat moet ik hierop antwoorden?

"Ikke....eerst vond ik je echt een zak. Maar ik heb de laatste 2 weken gezien dat je iets wil doen zodat deze relatie....nee, niet relatie, deze connectie....nee, deze band?" Verbeter ik mezelf keer op keer, "...Zodat deze band ja, zodat die goed loopt. Je bent tenslotte mijn coach en goede vriend. Voor beide is vertrouwen nodig dus zullen we ons daarop concentreren?" Ik heb meer verteld dan ik moest, maar het is waar. Hij knikt en zucht diep voordat hij me terug kijkt in mijn ogen. Hij lijkt teleurgesteld? Maar ik kan het ook volledig mis hebben, want ik kan nooit goed emoties aflezen van andere.

"Is er wat?" Vraag ik uiteindelijk stil.

"Nee, het is goed zo. Je plan is een goed plan, ik stem ermee in! Deal!"