The Kickbox Girl {°•#Wattys2016•°}

15. Ik geef niet zomaar op

Zal iemand me zien voordat ik zometeen het busje in wordt geduwd? Duizenden gedachten vliegen door me hoofd, tegelijkertijd vecht ik erop los. Ze krampen soms kort in, maar daar blijft het bij. Ze gaan stevig door, ondanks ik ze zo hard raak. Een paar van de jongens raken uitgeput en schelden uit frustratie.

"Trut! Hou je handen bij!"

"Bitch, luisteren en instappen. Auw!"

Ging het nog even door, tot ik uiteindelijk ook op was. Maar ik mag niet opgeven, ik wil niet mee. Wie weet wat ze gaan doen! Ik kan nog steeds niks schreeuwen omdat 1 persoon nog steeds zijn hand op mijn mond heeft.hij is overduidelijk de sterkste van de groep want hij heeft me nog geen seconde los gelaten. Ik bijt in zijn vieze hand, maar nog laat hij niet los. Even grijpt hij mis en weet mijn kans te pakken en te ontsnappen. Ik ren maar ergens heen en doe niet eens meer de moeite mijn fiets op te pakken. Weg moet ik hier. De straat is lang en stil. Waarom is hier niemand? Ik hoor het busje vertrekken. Snel kijk ik achterom en zie een aantal gasten achter me aanrennen en het busje rijd ook mijn richting in. Angst giert door mijn lichaam, maar mijn gevoelens mogen nu niet dwars liggen. Ik moet slim zijn nu. Ik blijf maar doorrennen. Helaas ben ik niet de snelste en 1 van de jongens wel. Hij grijpt aan me pols waardoor ik naar achter wordt getrokken en op de grond wordt gesmeten. De jongens bukt gelijk en houd me polsen vast. Ik schreeuw me longen uit me lijf. Niemand in de buurt, eendenmest. Ik probeer met een spastische beweging zijn handen weg te trappen. Dit lukt 2x maar dan worden ook mijn benen vast gehouden. Ik zucht zwaar in en uit. Mijn conditie is niet dit goed. Wat zouden die jongens doen? Maar het allerbelangrijkste wat gaan ze nu doen, met mij? Ze doen wel veel moeite m mij te pakken. Ze willen overduidelijk iets van mij. Ik ga dit spel meespelen. Ik geef me over.

"Goed best! Ik geef me over!" Roep ik snel. De jongens zakken wat in en kijken me raar aan. Ik zucht diep en rol met me ogen.

"Neem me maar mee. Ik weet alleen niet of ik jullie verder kan helpen." Verzin ik maar wat. Ze lijken erin te trappen, maar toch nemen ze me mee. Zonder secondes te verliezen gooien ze me het busje in. Geen angst. Ze bluffen. Ze weten niet wat ze doen. Emotieloos laat ik me op de bodem van het busje liggen. Mijn ademhaling gaat met flinke zuchten door het gevecht van net. Ik heb nog niet gewonnen. Maar dat zou niet lang duren. Buiten wordt druk overlegd. Ik hoor 1 auto voorbij razen. Het gekletter van mijn fiets is het meest duidelijk te horen tussen alle herrie buiten het busje. De achterdeur van het busje wordt weer open gerukt en iemand springt meteen naar binnen en gaat op mijn rug zitten zodat ik niet kan ontsnappen. Ik schrik wel even maar hervat me snel. De andere jongens laden mijn fiets in. Nog een andere jongen gooit mijn rugzak naar binnen. Meteen begint "de leider" flink uit zijn slof te schieten.

"Ben je gek geworden? Jij gaat haar tas achter in de bus gooien zodat ze ze spullen heeft om te ontsnappen? Doe normaal!" Hij grijpt boos mijn tas en smijt hem in de handen van de angstige jongen. Hij is duidelijk niet vrijwillig aan het werk voor hun. Ik heb medelijden met hem. Ik ben straks toch weg, maar hij is te bang. Terwijl het nergens voor nodig is. Het zijn een stel verwarde gasten. De leider van de groep heeft donkerblond haar en fel blauwe ogen. Ergens lijkt hij onschuldig, maar zijn kleren en piercings maken hem dan weer eng. Stoere gangster. De angstige jongen heeft donker bruin haar en een klein deuzig brilletje op zijn wipneusje staan. Verder zijn de 2 handlangers van de leider groot en breed. Ze hebben beide de zelfde kleur haar namelijk zwart, maar de ene heeft een 'net uit bed' kapsel en de andere stekeltjes. Die emt stekeltjes zit op mijn rug. Hij komt ergens uit Afrika of Suriname denk ik. Ze dragen allemaal slordige kleren. Op de angstige jongen na. Alleen hij is de enige die NIET zijn broek onder zijn kont heeft hangen. Hij probeert er wel bij te horen. Dat is te zien als een van de handlangers een sigaret aangeeft. De jongen neemt het aan en neemt een grote lucht. Zijn gezicht betrekt en hij begint te hoesten. Een flinke hoestbui. Ondertussen staan de andere jongens te grinniken. Een flinke wiet lucht verspreid zich in het busje en daarbuiten. Ik wil me neus dichtknijpen tot ik me realiseer dat de jongen met stekeltjes op mijn rug zit. Hij heeft me handen vast. Dan herpakt hij mijn beide handen, zodat hij iets uit zijn jaszak kan halen. Hij scheurt wat ducktape af van de rol en draait het stevig om mijn handen heen. Ook plakt hij het op mijn mond. Dit is tijdelijk mag ik hopen? Ik heb zo die ducktape van me af hoor. De jongen is nog steeds flink aan het kreunen en hoesten van de sigaret, terwijl de andere jongens hem aan het uitlachen zijn.

"Je moet nog veel leren, broekie!" Grijnst de jongen met de stekeltjes naar de jongen. De jongen met zijn 'net uit bed' look neemt het voor hem op en spreekt zijn vriend aan.

"West laat die jongen doen. Hij zal het nooit leren. Ruben heeft de verkeerde meegenomen." Meteen draait de boze, donker blonde jongen zich om naar de gast met 'net uit bed' look. Iedereen is meteen stil. Met grote stappen komt Ruben naar hem toegelopen.

"Luister eens heel goed, Liam. Ik kan tenminste personeel regelen. Dus in de toekomst hou jij je je woorden maar binnen in je ver gezochte hersens." Tikt hij dreigend met zijn vinger op de borst van Liam. Niet voor het een of het ander maar ik weet nu wel hun namen. Ruben is de leider en Liam en West zijn zijn beste hulpjes. De angstige jongen doet pogingen... . Ze hebben een flink uitgebreid gesprek over de angstige jongen. Ik probeer zoveel mogelijk gegevens op te slaan die me kunnen helpen om te ontsnappen.

"West, jij regelt dit. Ik rij." Commandeert hij daarna de jongen met stekeltjes. Zijn naam is West. De andere is Liam, en de angstige jongen is Broekie. Dat valt wel te onthouden. Ik kruip naar de zijkant van het busje zodat ik daar met mijn rug tegenaan kan zitten. West grijpt meteen in op de simpele beweging. Ik kijk hem verbaast aan, tot hij ook door heeft dat het een beetje overdreven was. Ik rol met mijn ogen en kijk dan weg. West stapt het busje uit en slaat hem dicht. Ondertussen rommelt de motor al en naar een paar seconde begint het busje te rijden. West heeft mijn tas helaas meegenomen, maar ik heb mijn mobiel meestal in mijn jaszak. Ik wrijf binnen een paar seconde de ducktape van mijn polsen en trek het voorzichtig van mijn mond. Ik voel vlug in mijn jaszak en voel mijn telefoon. Gelukkig! Ik stuur berichtje naar mam dat ik in de problemen zit en niet kan bellen. In ieder geval niet gebeld kan worden. Daarna typ ik 112 in. Ik wordt doorgeschakeld. De vrouw ik rustig en vraagt wat het noodgeval is.

"Hallo met Lola. Ik ben ontvoerd. Zouden jullie me kunnen helpen?" Vraag ik ook kalm maar gehaast. De vrouw vraagt nog wat gegevens en die geef ik gauw zodat ik niet betrapt kan worden. Ik besluit na mijn gesprek mijn telefoon in me binnenvak te doen. Na 15 min ongeveer stopt het busje. Dit keer echt. Ik had dat gevoel namelijk bij elk  stoplicht. Best frustrerend. De auto deuren klappen dicht en het is chaotisch buiten. Ik zou best het gezicht willen zien van die West als hij ziet dat ik uit zijn geweldige ducktape ben ontsnapt. Ik blijf maar wachten tot er dan uiteindelijk voetstappen mijn kant op komen. Het is een grintpad buiten, dus goed te horen. Iemand opent de de achterdeur. Door het felle licht moet ik beter scherp stellen om te zien wie het is. Het is West.

"Jij bitch! Hoe ben je uit mijn ducktape ontsnapt? Het is ducktape!" Flipt West hem. Ik grijns.

"Super makkelijk, blijven wrijven tot de plak weg is en ik hem heb uitgerekt. Dan kan ik hem zo van me pols schuiven. Maar wat gaan we doen? Wat moet ik doen?" Vraag ik nonchalant. Deze gasten bluffen en dat is overduidelijk te zien. Ik ben niet bang. Eerst wel, maar nu falen ze gewoon. West rent op me af en wil me beet grijpen. Ik pak zijn pols en draai die om. Die arm duw ik wat ophoog zodat het even pijn doet. Met zijn andere hand is hij random aan het slaan. Ook die pak ik gemakkelijk en doe het zelfde.

"Godverdomme teut laat me los!" Vloekt hij boos door. Ik duw hem vooruit. De auto uit. Ik sta voor een of andere oud krot. De voordeur staat open en ik loop erheen.

"Als jij 1 woord uit je mond laat vallen zo, dan zorg ik ervoor dat je onderste vermalen wordt in een fruitverpulfer. En als je dan nog leeft dan laat ik je het opdrinken." Waarschuw ik hem. Ja voor diegene die het nog niet wisten....ik heb een duistere kant. Ergens heel diep. Gelukkig knikt de jongen bang. Ik loop met West voor me het krot in. Het is donker maar achter in de gang is een lichtje waardoor ik een beetje zie waar ik loop. Ik sluip verder naar de woonkamer. Op de tafel ligt mijn tas. Ik fluister gauw in West zijn oor.

"Jij gaat op de bank zitten en doet verder niks, begrepen?" En duw nog even extra zijn arm omhoog waardoor West kreunt van de pijn. Ik glimlach even en duw hem richting de banken in de hoek. Braaf doet hij wat ik wil. Ik pak mijn tas en zorg ervoor dat ik em uit de voeten maak. Ik draai me om en voel iets tegen me hoofd.

"Waar denk jij heen te gaan?"

Het koude pistool leunt tegen me voorhoofd.