Lola is 15 jaar.
Ze kickbokst al 5 jaar en ze wil wedstrijden buiten Nederland gaan spelen. Niet veel mensen weten van haar sport.
Ze heeft een normaal leven op school. Iedereen heeft zijn eigen rol daar. Lola zit er met haar vriendengroep tussen...
"Zit je hier nu ook al op school?" Vol afschuw staar ik hem aan. "Fijn!" Zeg ik sarcastisch.
"Ja vond ik ook!" Zijn ego straalt ervan af. Als ik ergens niet tegen kan hè ugh. Hij is zeker zo'n badboy type uit een cliché boek die mij gaat lastig vallen tot ik voor hem val. Nee bedankt. Maar ik moest toegeven, hij was niet lelijk, daarom die badboy als bijnaam, you know what I mean...
"Als je wat wilt,mag je het ook vragen."
"Had ik al gedaan."
"Echt niet."
"Echt wel."
"Niet."
"Wel."
"Jij spaceprint pannekoek, heb je niet gedaan!" Bam die zit. Zie hem kijken met zijn 'Wow-wat-een-geweldig-scheldwoord-face. Ik kan hem natuurlijk geen ongelijk geven. Maar dat laat ik niet merken. Ik geef hem nog 1 laatste blik en huppel vrolijk weg.
"Ik zie je morgen wel weer bij de studio!" Roept hij nog na. Ik vervloek hem en loop stug door. Wat denkt hij wel.
"Emma! Ik heb het nagevraagd!" Ik kom klunzig aangerend en laat bijna alles vallen wat ik vast had. Het is pauze en iedereen is druk bezig met hun eten op te eten, wat volkomen logisch is. Dus mijn rare actie valt minder op. Gelukkig! "Ho, dametje, leg eerst eens uit wie die jon-" "-Niemand." Onderbreek ik haar. Ik geef een waarschuwende blik. Ze grinnikt maar is gestopt. "Em, je weet mijn afspraak. Dus we eindigen dit gesprek nu en er is niks gebeurt." Ondertussen luisterde de hele tafel al mee. Iedereen kijkt me vragend aan. "Er is niks gebeurt, ik ben alleen WEER tegen iemand aangebotst. Hoe vaak gebeurt dat bij mij?" Iedereen knikte duidelijk en kijkt weer weg. "Juist ja." Mompelde ik hard op. Ik draai met mijn ogen en neem plaats naast Emma.
Verder loopt de dag zoals gewoonlijk. De laatste bel is gegaan en ik sprint naar mijn kluisje. Ik pak mijn sleuteltje uit mijn tas. Maar die sleutel vliegt omhoog als iemand mij laat schrikken. Met een gênante gil draai ik me geschrokken om.
"Brenna omg! Waarom pook jij mij zo minion kots hard?" Roep ik uit. Ze giechelt
"Sorry Lola!" Ze slaat haar hand voor haar mond om een lach te onderdrukken.
"Maar ik moet gaan!" Ze zwaait en loopt door. Ik zucht. Dat was gek. Oh fack mijn sleutel! Waar vloog hij heen?
Ik zoek wat rond. Moest ze me nu per se op dat moment poken? Ik moet snel zijn anders kom ik te laat voor mijn training. Brenna is een lieve meid maar soms heel random. Beetje zoals mij. Ze is begripvol en lief gelukkig. Dan vergeef je haar altijd meteen. Brenna heeft dunne donker blonde steile haren net op haar schouder. Ze is altijd al zo'n Cat meisje geweest. Rare opmerkingen, raar gedrag, ja ze is knettergek. Ik voel me kapot en moet nog trainingen. Hopelijk vind ik die sleutel snel.
"Als ik die geruite bananen sleutel niet vind dan...-"
"-Dan wat?" Hoor ik achter me. Ik zucht extreem diep en draai met tegenzin om.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
