Lola is 15 jaar.
Ze kickbokst al 5 jaar en ze wil wedstrijden buiten Nederland gaan spelen. Niet veel mensen weten van haar sport.
Ze heeft een normaal leven op school. Iedereen heeft zijn eigen rol daar. Lola zit er met haar vriendengroep tussen...
Vol stress fiets ik naar de trainzaal. Hij maakt me zo kwaad. Die Miles denkt alleen maar aan zich zelf. Het is een grote egoïst! En dan denken dat ik hem mag? Nee! Nooit. Het is dat ik die panikeerde spruit terug wil pakken. Schijnbaar mag Miles haar ook niet. Dan heb ik tenminste 1 ding gemeen met hem. Niet dat ik dat wil. Maar ik kan moeilijk houden van dat mens, dus dan maar omgaan met Miles om haar een lesje te leren. Niemand praat ooit zo arrogant naar mij. Doet Miles ook, maar dan noem ik het eigendunk. Die tuthoela waar ik de naam nog steeds niet van weet, die kleineert me gewoon. Ik ben extra vroeg zoals afgesproken met Miles. We zouden voorbereidingen treffen voor onze wraak. Beide wilde we haar terug pakken. Ik omdat ik haar gewoon niet mag en Miles omdat hij een mens vind om een grap mee uit te halen. Ja geweldig goede redenen. Ik krijg met moeite mijn tas van mijn fiets. Hij is ook gewoon te groot, maar dat maakt niet uit. Eigenlijk wel, maar ach. Ik sleep hem mee naar binnen, groet iedereen bij de kantine. Miles staat er niet bij. Vast weer druk met sjouwen. Wat trouwens nog steeds een leuke plaag opmerking kan zijn. Die onthoud ik. Ik loop door naar de meiden kleedkamer. Ik leg mijn spullen neer tot ineens de deur dicht slaat. Met een ruk draai ik me om en schrik van Miles die ineens voor de deur staat. Hij kijkt erg vermaakt. Ik ken die blik.
"Wat wil je nu weer, Miles?" Zucht ik ongeïnteresseerd.
"Je weet best wat ik wil." Hij komt aangelopen. Dit voorspeld niks goed.
"En jij weet mijn antwoord daarop." Zeg ik snel. Hij blijft doorlopen, iets te ver in mijn persoonlijke ruimte. De temperatuur stijgt in de kleedkamer. Alles zit dicht er is zelfs geen raampje open. Hij bestudeerd mij geïnteresseerd. Ik volg zijn bewegingen heel precies. Wat gaat hij doen?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Ik kan heel goed mensen van gedachte veranderen." Zegt hij zacht, en stapt nog een stap te ver. Onze gezichten zijn nog geen 10 cm van elkaar verwijderd. Ik kijk hem strak aan. Geen verlies laten zien. Mijn ogen geknepen, ik ga dit winnen. Ik moet nog wel bedenken wat ik hierop ga zeggen. Maar ik ben inspiratieloos. Dan maar mijn vertrouwde manier.
"Mij niet ,gefluoresceerde kokos...-" Meteen met een snelle beweging van Miles legt Miles zijn vinger op mijn mond. Ik kijk geschrokken. Shit. Nu ziet hij mijn bange blik vast wel. Ik heb het verloren nu al.
"Je weet de afspraak toch wel? Ik vind het niet erg, maar ik waarschuw je nog een keer. Dit is de laatste keer, de volgende keer doe ik het." Ik volg zijn gezicht. Hoe zijn lippen deze woorden uitspreken. Het komt bijna niet door. Ik moet nadenken bij elke letter die hij verteld. De volgende keer doet hij het gewoon. Wat doet hij gewoon? Oh shit de afspraak. Fijn, mijn vertrouwde manier is volledig verpest. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn om die afspraak te vergeten? Dit is het ergste ooit! Ik? Miles? Onze lippen op elkaar? Ja, als ik mijn laatste minuten heb te gaan misschien. Nee! Nee, ik bedoel...pfff ik wil hem sowieso nooit zoenen! Nooit! Nooit! Nooit! Zelfs niet als ik nog maar even heb. Nee dat doe ik niet, dat zei ik verkeerd, fouten maken is menselijk. Dus vergeet wat ik zei. Wat lul ik nu? Goed door. Focus, blik op scherp en reageer sterk.
