~By Blood~{HP Fanfic}

~001

Toen ik vijftien jaar oud was hoorde ik voor het eerst van de tovenaarswereld. Mijn ouders zijn toen ik nog een baby was in een tragisch auto ongeluk gestorven. Na de dood van mijn ouders zijn mijn tweeling broer Harry en ik toegewezen aan onze oom herman en tante petunia. Mijn oom en tante, ook wel de duffelingen genoemd, konden echter niet voor ons beiden zorgen. Ik kreeg slecht te eten en moest, net als mijn broer, in de bezemkast onder de trap slapen. Na enkele jaren bij de duffelingen te hebben gewoond ben ik op mijn vierde weggehaald bij mijn tweelingbroer en de Duffelingen en ben ik in huis genomen door vroeger goede vrienden van mijn ouders. Anders dan de Duffelingen waren zij erg vriendelijk en zorgzaam. Ondanks dat zij vrij weinig inkomen hadden, verzorgden zij mij beter dan de Duffelingen ooit gedaan hadden. Ze beschouwden mij als hun eigen kind, waarschijnlijk omdat zij zelf nooit kinderen hebben gehad. Na zeven jaar heb ik eindelijk de kracht gehad om weer contact op te nemen met mijn broer. Ik was namelijk erg bang dat hij mij zou verstoten. Ik belde naar het huis van de duffelingen. Het bleek dat mijn Harry spoorloos verdwenen was, althans dat was wat zij mij wijs probeerden te maken. Nu eindelijk, vijf jaar later, komt de echte waarheid naar boven: Hij is een tovenaar, en ik dus ook.

'Happy birthday to you, happy birthday to you!' Mijn pleegouders, Heleen en Bradley, komen zingend mijn kamer binnen. 'Happy birthdat dear Ella, happy birthday to you!' als ze gestopt zijn met zingen kan ik niet anders dan dan ze beiden om de hals te vliegen.
'Super bedankt! Ik ben zo blij dat ik eindelijk vijftien ben!' zeg ik blij en pak danbaar de brief aan die Bradley mij overhandigd.
'O, wat word mijn kleine meisje toch snel groot' Zegt Heleen en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Maak die brief straks maar open, eerste je cadeau.'
'Het is niet veel maar...'
'Het is geweldig!' Roep ik blij als ik de gitaar zie die Bradley mijn kamer heeft binnengebracht.
'Het is niet de beste die er is maar...'
'O mijn...doe normaal, Het is geweldig!' Ik strijk met mijn hand over de houten gitaar.
'Kom je zometeen naar benden, dan maken we samen de brief open.' Zegt Bradley,-het lijtk wel-, zenuwachtig. Ik knik nog even naar mijn pleegouders voor ze mijn kamer verlaten. Ik pak mijn nieuwe gitaar en bekijk hem nog eens goed. De gitaar is gemaakt van vurenhout. De zon geeft een prachtige schittering aan de ijzeren snaren. Muziek is altijd al mijn leven geweest. Al vanaf dat ik me kan herinneren maak ik muziek. Vanaf mijn vijfde ben ik begonnen met piano spelen. Ik ging elke donderdagmiddag naar pianoles. Na een maand of drie daarop te hebben gezeten, moest ik stoppen omdat het te duur werd en mijn pleegouders het makkelijk gezegd niet meer konden betalen. Thuis hadden we geen piano dus kon ik niet anders dan stoppen met spelen. Ik was hier kapot zo van dat Heleen een oude, tweedehands gitaar had gekocht. Ik ben gelijk beginnen met gitaar leren spelen. Thuis, natuurlijk. Lessen waren te duur. Nu, tien jaar later, kan ik me geen leven meer zonder gitaar voorstellen. Ik werp nog snel een laatse blik op mijn nieuwe gitaar en loop dan met de brief in mijn handen naar beneden.

'Maak open.' Heleen knikt naar de brief in mijn handen. Ik draai de envelop om.
Eleanor Potter. Staat er met in een oud handschrift geschreven. Ik open de brief en haal er een stuk perkament uit. Ik kijk met een opgetrokken wenkbrouw naar mijn pleegouders. Ze willen dit jaar wel een hele speciale verjaardagskaart geven...