~By Blood~{HP Fanfic}

~005

'Wat heeft dit hier te betekenen?' Na het incident van net was ik maar weer op zoek gegaan naar de grote zaal. Een lange man met vettig, zwart haar stond voor mijn neus. Hij torende hoog boven mij uit en keek op mij neer.
'Sorry, meneer. Ik ben opzoek naar de grote zaal, ik geloof dat ik verdwaald ben.' Antwoord ik beleefd zijn vraag.
'Je ziet er niet echt uit als een eerstejaars die verdwaald is. Je moet al minstens drie jaar hier op school zitten. Ik heb je hier nog niet eerder gezien...Ben jij een leerling van Beauxbatons?'
'Ik heb geen idee wat dat is, maar ik ben op zoek naar de grote zaal. Waar kan ik die vinden?'
De man rechtte zijn rug en zei: 'Ik tuit hier geen grote monden. Mijn kantoor, onmiddelijk!' Ik begon mij zo langzaam aan te irriteren. Ik zoek alleen maar de grote zaal, is dat nou zo moeilijk?
'Ik heb hardstikke veel doorstaan om hier te komen. Eerst die rare brief, die vreemde tweeling, Dan een urenlange treinreis, en dan word mij ook nog eens verteld dat mijn ouders hier op school hebben gezeten! Om dan nog maar te zwijgen van mijn pijnlijke litteken!' Ik hief mijn arm op en liet het, nog steeds opgezwollen, litteken zien.
'Lily...' Het leek wel of ik iets gebroken in zijn stem hoorde. De man herpakte zich snel en rechtte zijn rug opnieuw. 'De gang uit en dan links.' Ik keek de man onbegrijpend aan. 'De gang uit en dan links, daar kun je de grote zaal vinden. Ga. Nu!' Beviel de man mij. Ik aarzelde niet langer en liep zo snel mogelijk weg bij de man, sloeg de hoek om en ging links af.

Daar stond ik, voor de deuren van de grote zaal. Ik klopte op de deur, geen antwoord. Opnieuw klopte ik op deur en weer kreeg ik geen antwoord. Ik duwde tegen de deur aan, harder dan verwacht en liep naar binnen. De drukte die ik buiten de zaal nog hoorde stierf weg toen ik binnen kwam lopen. Er stonden vier lange tafels in de zaal die elk overvol zaten. De leerlingen zaten gulzig te eten, althans totdat ik binnen kwam. Iedereen draaide zich om. Ik zag perkamentus aan een tafel zitten die horizontaal stond van de andere tafels. De horizontale tafel stond op een soort verhoging en zat ook vol. Zouden dat de docenten zijn? Perkamentus glimlachte en gebaarde dat ik binnen mocht komen. Hij was natuurlijk in de tijd dat ik op zoek was geweest naar de zaal allang al binnengekomen. Naast mij zag ik Fred en George zitten en...Harry. Ik zag Harry. Mijn broer, die ik al jarenlang niet had gezien. Mijn broer waarvan ik had gedacht dat hij overleden was, hij zat gewoon hier aan tafel. Hij stond op en keek mij in de ogen, ik wist het zeker, dit was hem! Zonder er bij na te denken snelde ik op hem af en wierp me in zijn armen.
'Ella...Ben jij het echt?' Vroeg hij zachtjes. Ik knikte. Tranen rolden over mijn wangen. Ik was te verbijsterd om nog iets te zeggen. Hij veegde mijn tranen weg. 'Ik dacht...Ik dacht dat je...'
'Dood was...' Maakte ik zijn zin af. Na al die tijd, waren wij eindelijk weer herenigd.
'Kunnen we dit familiedrama nu achter ons laten? Ik zou graag verder ongestoord verder willen eten.' Een jongen met heel lichtblond haar stond op van een andere tafel. Dit was de jongen die ik eerder tegenkwam in de gang. De jongen die ik afschrikte met mijn litteken. Alle leerlingen begonnen dingen naar elkaar te fluisteren en vragende blikken op ons te werpen. 'Is het zijn vriendinnetje?' Hoorde ik er tussen. Ik moest lachen, dit was waanzin! Professor perkamentus klapte in zijn handen.
'Beste Leerlingen, gaat u ongestoord verder aan uw maaltijd. Juffrouw potter, U kunt zich voor nu aansluiten bij de Griffoendor tafel.' De oude man klapte weer in zijn handen waarna iedereen verder ging met hun maaltijd.
'Hermelien Griffel, aangenaam!' Ik zat aan tafel naast Harry. Aan mijn andere kant zat een meisje dat zich net aan mij voorstelde. Ze schudde mijn hand vriendelijk. 'Harry heeft eerlijkgezegd niet veel over jou verteld, maar dat komt natuurlijk omdat hij vrij weinig over jou weet! Dit alles komt natuurlijk als een totale verassing, wie had ooit gedacht dat ik hier aan tafel zou zitten met de zus van Harry! Ik weet zeker dat we goede vriendinnen zullen worden!' Riep ze blij uit. Ik glimlachte naar haar. Ze waren hier een stuk aardiger dan de mensen die ik in de gang had ontmoet.
'Mag ik iets vragen?' Vroeg een jongen genaamd Ron. Hij was de jongere broer van de tweeling en erg vriendelijk.
'Natuurlijk!' Antwoordde ik.
'Nou, toen Harry vervloekt werd door Hij-die niet genoemd mag worden...'
'Wie is dat?' Vroeg ik hem.
'Weet je niet wie je-weet-wel-wie- is?! Hij is de meest gevreesde duistere tovenaar! Hij heeft die avond, nouja...'
'Wat heeft hij? Harry?' Ik keek niet begrijpend naar mijn broer. Harry slikte zijn eten weg. en Wilde eerst zwijgen. 'Nou?'
'Hij heeft pap en mam vermoord...' Met open mond staarde ik mijn broer aan.
'Hij heeft Harry ook proberen te vermoorden en, misschien jou ook. Dat weten we niet...'
'Dat is ziek! Wie doet er nou zo iets!'
'Voldemort.' Ron fluisterde de naam bijna, alsof de duistere tovenaar het kon horen.
'Ron, dat kan je niet zomaar zeggen!' Siste Marcel Lubbermans, een andere jongen die bij ons aan tafel zat.
'Angst voor een naam vergroot alleen de angst voor het ding zelf!' Beet Hermelien hem toe. Een tijdje was het stil aan tafel. De hele tafel had nieuwsgierig meegeluisterd met ons gesprek. Ik verbrak de stilte.
'Ron, wat wilde je vragen?'
'Heb jij, nou...toen voldemort Harry wilde vermoorden kreeg hij...'
'Heb jij ook een litteken?' Maakte Marcel zijn zin af. Iedereen keek mij benieuwd aan. Ik liet mijn pols zien. Het bliksemvormige litteken was minder opgezwollen dan daarnet en deed geen pijn meer.
'Heb jij er ook een?' Vroeg ik Harry. Hij knikte en schoof een pluk haar opzij. Een bliksemvormig litteken sierde zijn voorhoofd.
'Waarom heb ik het litteken op mijn hoofd en jij op jouw pols?' Vroeg Harry verbaasd. Dit is onmogelijk. Als voldemort ons echt heeft geprobeerd te vermoorden, hoe kunnen onze littekens dan zo verschillen?
'Ik heb geen idee...'