~By Blood~{HP Fanfic}

~006

'Willen alle klassenoudste de eerstejaars begeleiden naar de leerlingenkamers. Meneer en mevrouw potter, juffrouw Griffel, wilt u deze kant op komen.' Perkamentus gebaarde naar ons. Ik hield Harry's hand vast terwijl wij richting de professor liepen. Hij kneep even bemoedigend in mijn hand. Ik keek naar hem en lachte. God, wat was ik blij dat mijn broer in orde was. Mijn gedachte werden verstoord door een eerstejaars die tegen mij aanliep.
'S-sorry, ik ben mijn groepje kwijt...' Stamelde het meisje. Ik glimlachte even en knielde bij haar neer.
'Het geeft niet hoor, ik was ook verdwaald vandaag!'
'O mijn...jij bent het mysterieuze meisje dat vandaag binnen is gekomen!' Zei ze verwonderd. Ik moest er van lachen.
'Vind je mij mysterieus?'
'Nee, Mysterieus is slecht!'
'Mysterie hoeft niet altijd slecht te zijn hoor.' Zei ik wijs tegen het meisje.
'Maar...Hij-die-niet-genoemd-mag-worden is ook mysterieus...'
'Hoe heet je?'
'Ik heet Mara.' Antwoordde het meisje.
'Mara, ik wil dat je heel goed naar me luistert. Mysterie hoeft niet perse slecht te zijn. Zie je die twee jongens daar?' Ik wees naar Fred en George, ze liepen achteraan de grote menigte die door de deuren richting de leerlingenkamers liepen. 'Zij waren eerst ook erg mysterieus, maar als je ze beter leert kennen zijn ze echt geweldig. Niet dat ik ze heel goed ken, maar...' Ik keek nog even naar George. Hij draaide zich om en keek in mijn ogen. Hij glimlachte even naar mij voor zijn broer hem mee de deur uit trok. Die twee waren onafscheidelijk. Dat maakt mij gelukkig. Hopelijk kon ik ook zo'n goede band opbouwen met mijn broer. Het meisje keek mij blij aan.
'Misschien ben jij dan toch een beetje mysterieus.' Giechelde ze.
'Ik denk dat we dat allemaal wel een beetje zijn, Mara. volgensmij moet je trouwens die kant op. ' Ik wees naar de zaaldeuren die helemaal open stonden.
'Bedankt!' Zei ze nog snel voordat ze de zaal uitholde, achter de grote menigte aan.

'Ik ben blij dat je toch naar de grote zaal bent gekomen, Eleanor.'
'Zeg maar Ella.' Perkamentus knikte en ging zijn verhaal verder.
'Omdat je nog niet in een afdeling geplaatst bent, kun je terecht in de leerlingenkamer van Griffoendor. Je kunt vanavond op de kamer van Hermelien en Ginny terecht, daar is een bed klaargemaakt. Morgen kun je bij mijn kantoor langskomen en dan word je in een afdeling gesorteerd. Mocht je niet willen blijven op zweinstein dan staat er morgen een trein klaar die jou weer veilig terug zal brengen naar huis.' Ik knikte.
'Professor, waar is mijn gitaar als ik vragen mag?' Ik had mijn nieuwe gitaar na de treinreis afgegeven aan Fred die ook mijn tas droeg, maar na mijn gesprek met Perkamentus heb ik mijn spullen niet meer gezien.
'Die ligt als het goed is in de slaapkamer samen met jou andere spullen.' Ik knikte en wilde me net omdraaien toen Perkamentus nog iet zei. 'Ella, ik heb gehoord wat jij net hebt gezegd over Voldemort. Niemand heeft ooit zo over hem gesproken...'
'Professor, ik denk niet dat die 'Voldemort' altijd al slecht is geweest. Hij is dan wel een duistere tovenaar, maar ik denk dat er veel meer achter schuilt dan alleen dat...'
'Jij hebt een goed hart, Ella. Gebruik het Wijs.' Harry pakte mijn hand weer vast en glimlachte even naar mij. 'Ga nu maar, het is al laat. Ik wil niet dat jullie aan de stok krijgen met vilder.'

We liepen met zijn drieeën de zaal uit richting de leerlingenkamer van Griffoendor. Ondertussen had Hermelien mij al helemaal bijgepraat over de verschillende afdelingen en hun oprichters. We stonden stil voor een groot schilderij met een mollige dame op afgebeeld. Ik was er inmiddels al een beetje aan gewend dat de schilderijen hier bewogen, dat had Hermelien ook uitgelegd.
'Varkenssnuit.' het portret schoof opzij nadat Harry het wachtwoord zei. We stapten de leerlingenkamer binnen die overigens een super gezellige sfeer had. Ik werd nog steeds nagekeken door veel leerlingen en het begon een beetje op mijn zenuwen te werken. Ze begonnen te fluisteren dat ik zo erg op Harry leek.
'Laat haar nou eens met rust!' George stond op uit één van de sofa's. 'Ze is hier net nieuw en heeft geen idee wat ze hier komt doen. Dus inplaats van met die kraaloogjes van jullie haar de hele tijd te observeren, kunnen jullie jezelf ook gewoon voorstellen en vragen wie ze is!' Iedereen was in shock door de onverwachte uitbarsting van George. De meeste staarden alleen maar dom voor zich uit terwijl een paar mensen snel wegvluchtte naar hun slaapkamers.
'Ik zal het wel gewoon even vertellen. Dit is mijn zusje, Eleanor. Mijn tweelingzusje, om precies te zijn. Ze was blijkbaar jarenlang kwijt in het systeem van het Ministerie van toverkunst. En nu is ze hier, bij ons. Misschien word ze nog in een andere afdeling geplaatst, maar voorlopig blijft ze hier.' Zei Harry. Iedereen knikte en ging daarna verder met kletsen.
'Zal ik jou de slaapkamer laten zien?' Vroeg Hermelien, die de hele tijd naast ons had gestaan.
'Ja, ik kom zo. Ik moet even iemand bedanken.' Ik liep zonder op antwoord te wachten naar George toe.
'Hey, bedankt.' Zei ik verlegen. Hij draaide zich om en glimlachte. Zo'n hartverwarmde glimlach, Zo'n glimlach die ik nog nooit gezien had.
'Bedankt waarvoor?'
'Dat weet je heus wel!' Ik gaf hem een stomp op zijn schouder.
'Daar zijn vrienden voor!'
'Is het ook de bedoeling dat vrienden elkaar vastlijmen met spreuken, want dat gedeelte sla ik liever over.' We moesten allebij lachen.
'Ik zal het nooit meer doen.' Zei hij lachend.
'Beloofd?'
'Beloofd!' Voor ik het wist zat ik midden in een knuffel.
'Ik hoop dat je in Griffoendor komt.' Fluisterde hij in mijn oor. Ik hoopte dat deze vriendschap nog lang zou duren.

Ginny, Hermelien en ik waren inmiddels al een Halfuur in de slaapkamers en waren druk in gesprek over de afgelopen gebeurtenissen hier op school.
'Dus als ik het goed heb verstaan, heeft mijn broer al zo'n minstens drie keer de wereld gered?' Vraag ik verbaasd.
'Ja, daar komt het eigenlijk wel op neer.' Zei Ginny opgetogen. 'Hij is echt een held! Ik weet zeker dat jij net zo getalenteerd bent!'
'Ik denk het niet, ik heb zelfs nog nooit een toverstaf vastgehouden...'
'Hier, gebruik die van mij maar. We proberen een simpele spreuk, even kijken...' Hermelien gaf mij haar toverstaf en pakte een dik, stoffig boek. 'Is kijken...Aquamenti?'
'Nee, dadelijk staat heel de kamer onder water!' Riep Ginny snel.
'Uhm...Alohomora?'
'Ja, doei! Straks vliegt het hele raam eruit!' Ginny wees naar het grote raam aan de rechterkant van de kamer.
'Jongens, misschien kan ik beter-'
'-Accio, perfect!' Hermelien trok aan mijn arm waardoor ik bijna van bed viel.
'Hermelien, ik weet toch niet wat dat is laat staan hoe het werkt!'
'Accio is een spreuk waarmee je voorwerpen naar je toe kunt halen. Kijk, zo!' Hermelien greep haar toverstaf weer uit mijn handen, wees op een lamp en riep: 'Accio lamp!' De lamp vloog rechtsreeks op haar af en ze ving hem perfect. 'Nu jij.' Ze zette de lamp terug en gaf mij de staf.
'Uhm...'
'Niet twijfelen, gewoon doen!' Riep Ginny, Die nog achter ons op het bed zat.
'Accio lamp!' De lamp vloog met hoge snelheid door de kamer. In angst bukte ik waardoor de lamp tegen de muur stuk viel. 'Ik zei toch dat dit niks voor mij was...'
'Je moet gewoon even oefenen. Alleen Hermelien deed deze spreuk de eerste keer goed! Probeer het eens met wat kleiners.'
'Hier, gebruik dit maar.' Hermelien pakte een rol perkament en scheurde daar een stukje af.
'Accio perkament!' Het stukje perkament vloog omhoog, maar inplaats van zich voort te bewegen, versnipperde het in kleine stukjes.
'Anders proberen we toch gewoon een andere spreu-'
'Ginny,-' Ik onderbrak haar zin, '-Ik denk dat toveren niet echt mijn ding is...'
'Je leert het echt nog wel, oefening baart kunst!' Zei Hermelien wijs.
'En wat nou als ik het nooit onder de knie krijg, ik weet niet eens of ik wel hier op school thuis hoor...'
'Ell, stop! Jij word vast een geweldige tovenaar, net als je broer. Wij helpen je, oke? Desnoods geven we je elke dag bijles!' Hermeliens gezicht klaarde meteen op.
'Jullie zijn geweldig!' Ik trok allebij de meiden in een omhelzing. Zo voelde het dus om vrienden te hebben.