~By Blood~{HP Fanfic}

~011

'Waar is George?' We zaten al ruim een kwartier te ontbijten en er was geen spoor van de tweeling te herkennen.
'Dat is nou al de derde keer dat je dat vraagt! Whats going on?' Hermelien keek mij niewsgierig aan. Eigenlijk wilde ik niemand iets zeggen over mijn afspraakje met George, maar ik vertrouwde mijn vriendin dat ze het niet door zou vertellen.
'Beloof me dat je het niet doorverteld, oke?'
'Ik houd mijn mond!' Ik boog me iets voorover om er zeker van te zijn dat niemand het zou horen.
'Ik heb een afspraakje.' Hermelien begon te stralen en wilde het al uitschreeuwen, maar ik legde een vinger voor mijn lippen op haar er aan te herinneren dat ze stil moest zijn.
'Met George?' Vroeg ze zachtjes.
'Ja, vanmiddag.' Ik keek snel om me heen en zag Harry naast mij zitten. Die zou er toch niks van begrijpen. Ik omhelsde hermelien glimlachend.
'O, jullie passen zo goed bij elkaar! Jullie krijgen later vast tien wemel-kindjes met vuurrood haar en sproetjes!' Ik lachtte om Hermelien. Ze was altijd zo positief en vooruit denkend!
'Rustig aan, don Juan! Het is alleen maar een afspraakje hoor...'

Het was inmiddels het einde van de ochtend. Na twee vakken gehad te hebben was dit onze laatste les. We hadden toverdranken van Sneep. Dit was mijn kans om te bewijzen dat deze man wél blij kon zijn!
'Pak je boeken en ga naar bladzijde 394.' Professor Sneep kwam het lokaal binnen lopen. Iedereen ging gelijk achter een tafel staan en pakte zijn ketel.
'Vandaag gaan we een Amortentia drank maken. Wat houd een Amortentia drank in? Mevrouw Griffel?' Sneep wees zuchtend naar Hermelien die uitbundig haar hand omhoog stak.
'Amortentia is een sterke liefdesdrank. Hiermee kan je de drinker beïnvloeden en verliefd laten worden. De drank ruikt voor iedereen anders. Bij mij ruikt het bijvoorbeeld naar...' Hermelien ging iets dichter bij de ketel staan die Sneep ondertussen op tafel had gezet. Er pruttelde een roze drank in die in wolkjes opsteeg. 'Naar vers gemaaid gras en perkament...' Alle meiden deden een stapje dichterbij, ik snapte niet zo goed waarom. Ik rook helemaal niks...
'Oke, het recept staat in je boek. Ga nu aan de slag, dan zijn we optijd klaar...'
Dit drankje was ziek! Je gaat iemand toch niet verliefd op je laten maken omdat je hem zelf niet kan krijgen! Ik stak mijn hand op. Ik weigerde om dit te maken, het was gewoon niet goed!
'Ja, mevrouw Potter?' Sneep keek mij met een verveelde blik aan.
'Ik kan dit niet maken, Professor.'
'Ik snap dat je een paar jaar achterstand hebt maar-'
'Nee. Ik wíl dit niet maken. Het is ziek om een drank te maken die mensen hun liefde beïnvloed. Het moet recht uit het hart komen en niet anders.' Iedereen staarde mij met open mond aan. Was het hier soms niet toegestaan om je mening te uiten?
'Mevrouw Potter, ik wil even met u onder vier ogen spreken. De rest gaat aan het werk.' Ik liep richting Professor Sneep toe terwijl de rest stil aan het werk ging. Waarschijnlijk omdat ze ons gesprek wilde afluisteren.
'Mevrouw Potter-'
'-Ella. Ik houd er niet zo van om bij mijn achternaam genoemd te worden.' Sneep zuchtte.
'Ella. Je lijkt op je moeder, wist je dat al?'
'Nou, als ik hier moest komen om weer aan de dood van mijn ouders herinnerd te worden dan ga ik liever.'
'Ik vond het ook heel erg. Haar overlijden.' Ik keek de man in zijn ogen. Er stond pijn en verdriet in te lezen.
'Heeft u haar gekend?' De man knikte.
'Ja, heel goed zelfs. En ik snap het als je die drank niet wilt maken. Jouw moeder heeft toen die tijd ook geweigerd en ik was het toen volledig met haar eens. Het zou raar zijn als ik nu van gedachte zou veranderen.' Was dit nou echt gebeurd? De docent waar iedereen zo gevreesd voor was. Degene die nooit lachtte. Had hij mij nou net echt toestemming gegeven om de drank niet te maken?
'Professor?'
'Ja, Ella?'
'Waarom lacht u nooit?' Het was misschien een rare vraag, maar ik moest het gewoon weten!
'Ik denk dat ik dat in die tijd verleerd ben...'
'Ik denk van niet. Ik wéét van niet. Professor...'
'Genoeg. Ga maar weer zitten.' De man zijn stem leek nu echt gebroken.
'Professor, ik wil u helpen...'
'Dat weet ik. Dat wilde zij ook...'

De lessen waren inmiddels voorbij en ik liep richting het plein waar ik met George had afgesproken. Het was er overvol met leerlingen die eindelijk vrij waren van hun lessen. Ik dacht even na. George zou nooit hier afspreken, het was veel te druk! Ik keek even rond en zag een eindje verderop een lang gestrekt grasveld. Ik liep in die richting en stond uiteindelijk stil bij een grote boom. Ik zette mijn tas neer en ging tegen de boom aanzitten. Het zou vast niet lang meer duren voordat George hier was.
'Hallo.'
'George, ik schrik me dood!' George hing ondersteboven in de boom.
'Sorry.' George deed alsof hij het heel erg vond en trok een pruillip.
'Dus, wat gaan we doen.' George ging rechtop zitten in de boom en stak zijn hand uit. 'We gaan toch niet echt in die boom klimmen? Straks vallen we te pletter!'
'Dat gebeurt niet, ik help je.' De jongen stak opnieuw zijn hand uit en dit keer nam ik hem aan. We klommen een klein stukje de boom in. 'Zie je, het is helemaal niet eng!' Hij glimlachte en we klommen nog hoger tot in de top.
'Het uitzicht is prachtig...'
'Net als jij.' Ik draaide me om en keek in zijn prachtige ogen. Een ijzige wind stak op.
'Heb je het koud?' George trok zijn jasje uit en legde het om mijn schouder voor ik ook maar iets kon zeggen. Hij hield de zijkanten van het jasje nog vast en trok mij dicht tegen zich aan. Ik kon zijn adem ruiken, mint. We bogen naar elkaar toe en terwijl kijk ik hem recht in zijn ogen.
'George, je ogen!' George's altijd kastanje-bruine ogen waren nu helder verlicht. Ik keek geconcentreerd in zijn ogen en zag een beeld van Hermelien en Draco. Ze stonden in een gang en Draco hield de punt van zijn toverstok tegen Hermeliens keel gedrukt.
'Elly, wat is er?' George streek over mijn wang. Ik bloosde en keek snel weg. Ik had nu geen tijd om het verliefde eendje te spelen.
'Hermelien. Hermelien is in gevaar! We moeten nú gaan!' Ik begon voordat hij antwoord kon geven de boom uit te klimmen en onderwijl uit te leggen wat ik zag. 'Je ogen, ik zag het in je ogen. Draco bedreigde Hermelien. We moeten opschieten, straks is het te laat!'
'Wat...Hoe? Je weet niet waar het is! Misschien ben je gewoon overbezorgd.' George pakte mijn hand vast.
'Nee, ik weet echt wat ik gezien heb! We moeten echt gaan, kom!' Ik begon richting het kasteel te rennen. Ik rende zo snel ik kon alle gangen door op zoek naar Hermelien. Na nog een paar gangen kwamen we bij een afgelegen gang. Ik had ze gevonden. Draco stond nog steeds met zijn toverstok tegen Hermeliens keel. Hij keek heel boos en Hermelien kon wel huilen.
'Stop!' Ik liet George's hand los en sloeg Draco's toverstok uit zijn hand. 'Waar denk je wel niet waar je mee bezig bent?!' Ik duwde hem weg van Hermelien. De jongen leek uit het veld geslagen door mijn actie maar herpakte zich snel weer. Hij gaf mij een harde duw waardoor ik een meter achteruit vloog. Ik was nooit geweldadig geweest, maar nu was het menens. Ik had vroeger op turnen gezeten en dat zou nu goed van pas komen. Ik deed een bruggetje naar achter waardoor ik snel weer op mijn benen stond. George pakte zijn toverstok erbij maar ik gebaarde dat hij hem weg moest doen. 'Laat dit maar aan mij over.' Ik rende op Draco af, maakte een radslag vlak langs hem heen en stak mijn been uit waardoor hij keihard viel. Ik stond op en sloeg mijn armen om Hermelien heen. 'Gaat het?' Vroeg ik. Hermelien knikte en ik voelde een traan over mijn wang druipen. Ik draaide me om naar Draco die nu half versufd op probeerde te krabbelen. 'Ga, nu!' Draco aarzelde niet langer en rende snel weg.
'Ella, je bloed...' George was er ook bij komen staan en pakte een doekje uit zijn zak. Ik keek naar de plek waar George net naar had gekeken en zag een klein straaltje bloed over mijn wang druppelen.
'Het geeft niet, het doet geen pijn. Hermelien, we moeten je naar Madame Plijster brengen.' Ik pakte Hermelien en George's hand vast en liep vastberaden door de gangen.
'El, je hand...Het is echt heel koud.' Ik bestad geen aandacht aan de woorden van Hermelien en liep stug door. George wees de weg aangezien ik niet wist welke kant we op moesten.

'Wat hebben jullie uitgespookt?!' Madame Plijster begeleidde mij naar een bed en voelde mijn hoofd. 'Ijskoud! George, schat, haal Professor Perkamentus. Juffrouw Griffel, haal meneer Potter.' De vrouw was druk in de weer met spullen pakken.
'We zijn hier juist voor Hermelien! Ze moet...'
'Nee, het gaat wel weer. Ik ga Harry halen!' Hermelien en George waren binnen no-time terug met allebij de gasten.
'Ella!' Harry kwam aanrennen en knielde neer bij mijn bed. 'Wat is er gebeurd?' Harry pakte mijn hand vast maar liet het toen abrupt weer los. 'Je bent ijskoud! Ben je in de storm gewees?' Ik keek naar het grote raam aan de andere kant van de ruimte. Het was keihard aan het regenen.
'Aan de kant, aan de kant!' Professor Perkamentus kwam haastig aangelopen op de voet gevolgd door Professor Sneep en Anderling. Ik voelde de kou bezit van mij nemen.
'Ella, Ella!' Perkamentus schudde mij door elkaar maar het werkte niet. De kou was te sterk. Ik voelde hoe ik geen gevoel meer kreeg in mijn tenen en alsof iets anders mijn lichaam overnam.
'Hij is terug.' Ik weet niet waarom ik die woorden zei. Alsof ik zelf geen controle meer had over mijn hele lichaam. 'Hetj= is terug.' Herhaalde ik. 'Voor altijd.' Toen werd alles zwart voor mijn ogen.