Eight

97 13 0
                                    

EIGHT

KENT POV

I was heading home after namin magkape ni Sasha.

At last pumayag din sya na maging magkaibigan kami.

Ang saya saya nang pakiramdam ko.

And for the first time,tinawag nya ko in my name.

Nakakatuwa talaga.

After a half hour driving pauwi,pasipol sipol pa ko paglabas ko nang kotse.

Napansin ko na may ilaw sa bahay.

I remembered shutting the lights off and locking the door.

Nagtaka din ako kasi naka unlock yung bahay.

Imposibble naman na nandito si Mom kasi kahit may susi yun nang bahay ko tatawag at tatawag yun sakin.

I opened the door.

Naka dimmer yung ilaw sa sala.

I smelled my favorite food.

Okay!

What the hell is happenning?

Dahan dahan akong tumahak sa kitchen.

Baka nga si Mom to at gusto akong isurprise.

Baka narealize na nya na okay din naman yung pagpapatakbo ko sa business ko at hindi na nila ko kukulitin sa family business namin.

But my what if's drown when I saw an unexpected guest.

"What the hell are you doing here?" I asked. Medyo nagulat pa sya sa biglaang pagsulpot ko.

"My God! Nagulat ako sayo,hon!" she said. Lumapit sya sakin at akmang hahalikan ako sa labi.

Agad akong umiwas kaya sa pisngi lang nag landing yung labi nya.

"I want to surprise you sana,hon! Kaso ang aga mo umuwi ngayon." sagot nya at nangunyapi sa balikat ko.

Agad ko syang hiniwalay sa katawan ko.

"Venice, are you out of your mind? Were over kaya wag kang umasta na parang tayo pa." asik ko dito.

She grabbed my torso and forcely hugged me.

"I'm so sorry hon! Bumalik na ko oh! I came back for you." she said crying.

"Three years,Venice. You left me nang basta na lang tapos babalik ka nang basta basta din?" alam mo yung pakiramdam na naka moved on ka na pero nung makita mo sya gusto mong manapak nang tao dahil bumalik sayo lahat nang masasakit na alaala dulot nya.

"I left for our future Kent? If I didn't grab the opportunity in London, hindi ko makakamit kung anong meron ako. May maipagmamalaki na ko sa parents mo. Hindi na nila ako mamatahin just like before." umiling ako sa frustrations.

"Kaya kitang ipaglaban sa parents ko Venice. Pero mas pinili mo akong iwan. You choose to hurt me para dyan sa sinasabi mong future." she cried hardly. Napaupo na sya sa lapag while hugging my legs.

"I'm really sorry Kent! Please give me a chance. Let's fix this. I love you so much and I know you do." I scoffed.

"No Venice. I'm so over you. I moved on! So please just do the same." I removed her soft hands in my legs.

"You can leave now." I said and hurriedly go upstairs.

I heard her calling my name but I didn't waste my time to look at her.

~*~

Nakahiga ako sa kama ko.

Nakakainis lang.

My Greatest DownfallTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon