Η Τελευταία Μας Φορά

~ΛΆΘΟΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΈΧΤΗΚΑ~

Αφού πήγα να φύγω μου είπε με ένα αποφαιστηκό βλέμμα..
-Θα ήθελες να καθίσεις για ένα χαλαρό ποτάκι;
-Ξέρεις αύριο έχω σχολή οπότε καταλαβαίνεις!
-Έλα ένα μόνο και ύστερα φεύγεις.
-Καλά όπως θες!
-Λοιπόν τι να κεράσω αυτήν την γλυκιά δεσπινίδα που έχω μπροστά μου;
-Εμμ.. Μια βότκα λεμόνι παρακαλώ.
Αφού μου την έφερε σήκωσα το ποτήρι και τσούγκρισα μαζί του.
Αμέσως μετά αρχίσαμε τις ιστορίες περί ανέμων και υδάτων και το ένα ποτό έφερε το άλλο, ώσπου η ώρα ήταν περασμένη δύο τα μεσάνυχτα και έτσι αποφάσισα να φύγω αλλά δεν με άφησε.
-Θα σε πάω έχεις πίει ήδη πολύ δεν θέλω να σου συμβεί κάτι κακό!
-Χειρότερο από αυτό που ζω τώρα αποκλείεται.. Είπα χαμηλόφωνα!
-Τι είπες γλυκιά μου;
-Πάμε λέω πάμε;
-Μισό λεπτά να κλειδώσω και φύγαμε.
Είπε με περιεκτική φωνή.
Αφού κλείδωσε πήγαμε προς το αμάξι μου,πήρε την θέση του οδηγού αφού έβαζε την ζώνη του,και εγώ επίσης ως συνοδηγός! Αφού ξεκινήσαμε την διαδρομή μας μια διαφορετική διαδρομή και όχι αυτή για το σπίτι μου του είπα με ζωηρό ύφος στην φωνή μου..
-Για που το βάλαμε από εδώ;
-Θα δεις μικρή μου μην βιάζεσε!
-Το λέω επειδή δεν είναι ο δρόμος για το σπίτι μου αυτός.
-...
<<ΣΙΩΠΉ...>>
POV ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΊΔΑΣ:
Το μέρος δεν μου θυμίζει απολύτως τίποτα,για να μην πω ότι μου είναι και άγνωστο εντελώς,και η απόσταση που διανύουμε είναι ήδη αρκετή σύμφωνα με το κοντέρ του αυτοκινήτου μου από <<20059 έγραψε 20086>> μεγάλη απόσταση!
Από αυτές τις σκέψεις με βγάζει το αφεντικό μου,
-Φτάσαμε μικρή μου κατέβα!
Αφού κατέβηκα διστακτικά αντίκρισα;