Η Τελευταία Μας Φορά

ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ

Την επόμενη μέρα, σηκώθηκα διστακτικα από το κρεβάτι, το μυαλό μου ήταν μπερδεμένο από τις σκέψεις. Δεν ήξερα τι να κάνω, βρισκόμουν σε ένα αδιέξοδο, ούτε ο καφές είχε την λύση που έψαχνα. Μήπως το κουδούνι που χτυπά με βοηθούσε να αποφασίσω;

- Τώρα έρχομαι!

Είπα και άνοιξα την πόρτα έκπληκτη από το θέαμα το οποίο διαδραματιζοταν μπροστά στα μάτια μου. Εσύ μας έλειπες τώρα, σκέφτηκα!

Είπα καθως έβλεπα τον ξάδερφο μου τον Χάρη και την κοπέλα του την Λίζα.

- Ξαδερφουλα;
- Μπα! Πως και με θυμήθηκες;
- Εμαθα για το ατύχημα και λυπαμε πολύ, χρειαζόμαστε όμως την βοήθεια σου.
- Ευχαρίστως, εφόσον δεν μπορώ να λύση στα δικά μου προβλήματα, ας βρω στον άλλων.

Είπα, καθώς με ένα νεύμα μου εκείνοι οδηγήθηκαν προς το σαλόνι. Κάθισαν και τότε άρχισε η κουβέντα.

- Ξαδερφουλα η Λίζα από εδώ έπεσε θύμα σεξουαλικης κακοποίησης στην δουλειά της και εκείνος την εκβιάζει συνεχώς.
- Καλά ως εδώ, αλλά πως την εκβιάζει;
- Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά έπεσαν στα χέρια του κάτι ακατάλληλες φωτογραφιες της Λίζας στα χέρια του.
- Μα αυτό είναι σοβαρό, γιατί δεν πάτε στην αστυνομία;
- Αν πάω στην αστυνομία δροσοσταλιδα μου θα με σκοτώσει.
- Ναι μα που βρήκε όμως της φωτογραφίες;
- Φαίνεται είχε τοποθετήσει κάμερα στις τουαλέτες και την ώρα που άλλαζα έγινε η δουλειά.
- Και οι κάμερες αυτές;
- Δεν υπάρχουν ποια, τον σκοπό του όμως τον πέτυχε.
- Εγώ ένα πράγμα όμως δεν καταλαβαίνω βρε παιδιά, γιατί τα κάνει όλα αυτά;
- Γιατί δεν του κάθομαι, γιατί του έχω ρίξει το μεγαλύτερο Χ στην ιστορία των εποχών για εκείνον, κάτι που φυσικά δεν το δέχεται ο ίδιος.

Όλα αυτά στο μυαλό μου στριγογυριζαν και η απόγνωση στα μάτια μου ήταν εμφανης.

- Πες μου και κάτι τελευταίο μόνο το όνομα του θέλω να μαθω!

- Πολύ καλά Ανδρέας Ραπτης

Ξαφνικά στο άκουσμα αυτού του ονόματος το βλέμμα μου βαρυνε, τα μάτια μου άρχισαν να τα βλέπουν όλα μαύρα και το κορμί μου έγινε έναν με τον καναπέ. Τα παιδιά με πλησίασαν είχα χάσει το χρώμα μου. Πήγαν στις κλήσεις και είδαν τον τελευταίο αριθμό που κάλεσα ήταν ο Ζήσης. Αμέσως τον πήραν τηλέφωνο και με ταχύτητα φωτός ήρθε στο σπίτι. Ωστόσο εγώ συνηλθα σιγά σιγά από το σοκ.

- Αγάπη μου; Μιλά μου Δροσοσταλιδα είσαι καλά;
- Ζηση; συγγνώμη συγγνώμη!!

Είπα και τον αγκάλιασα κλαίγοντας.

- Εμάς μας συγχωρείτε να σας αφήσουμε να τα πείτε καλύτερα να έρθουμε κάποια άλλη στιγμή.
- Σε παρακαλώ πολύ Λίζα πέρασε το απόγευμα για καφέ, έχουμε να πούμε πολλά!

- Λοιπόν θα μου εξηγήσεις πως συνέβη αυτό;

Τότε του τα είπα όλα και με λεπτομέρειες!!

- Αα το κάθαρμα, θα τον θάψω τον αλήτη από τα χεράκια μου θα πάει.
- Ηρέμησε γιατί θέλει λεπτό χειρισμό αυτό το θέμα!
- Καλά αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα.
- Ωχχ! Ο Αντρέας

Είπα καθώς το σήκωσα.

- Έλα Αντρέα συμβαίνει κάτι ; έπαθε κανεις τίποτα;
- Καλησπέρα γιατί δεν είσαι στο γραφείο σου;
- Να ξέρεις ότι θα σε ενημέρωνα, είμαι άρρωστη, έχω μια μεταδοτική ασθένεια και ο γιατρός μου σύστησε να καθίσω σπίτι.
- Καλά αλλά ως πότε;
- Τώρα μπαίνω στην 2η φάση έχω μέλλον ακόμα 2 εβδομάδες σίγουρα
- Καλά θα τα πούμε τότε, αντίο.

Είπε και το έκλεισε, γεμάτο θυμό και εκνευρισμό. Έτσι αποφάσισε να ξεσπάσει για ακόμα μια φορά στην Λίζα.

- Ουφ!! Ευτυχώς κέρδισα λίγο χρόνο αλλά τώρα είναι το θέμα, τι θα κάνουμε Ζηση;;

Καλησπέρα αστεράκια μου!! Κάλιο αργά παρά ποτέ ήρθε νέο κεφάλαιο σιγά σιγά θα ολοκληρώσω όλα τα βιβλία μου, μείνετε συντονισμενοι με πολλές νέες εξελίξεις!! 😘