(Dodjers) – Τα καταφέρατε ναιιιιιι, you did it.
(Dora) – Αυτό το λέω εγώ ρε παπάρα...
(Dodjers) – Από που ξεφύτρωσες εσύ μωρή τσουτσού;
(Dora) – Τσουτσού να πεις το μικρό πουλάκι σου που είναι σαν μπάμια...
Καθόμουν σε μια γωνιά παρακολουθώντας τον τσακωμό αυτό. Ξαφνικά πετάγεται ο Jack. Ήταν πολύ θυμωμένος.
(Jack) – ΠΟΙΟΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΜΟΥ;;;
Μια σιγή επικράτησε στο δωμάτιο.
(Porky) – Dodjers, βρήκα αυτό το γράμμα στην κουζίνα. Λέει: Αν θες να ξαναδείς την καραμέλα σου, έλα στο Πηδηχτό Γουρούνι.
(Dodjers) – WTF? Για μια κωλοκαραμέλα κάνετε έτσι;
(Jack) – Σκάσε, αυτή η καραμέλα είναι ενθύμιο από τη γιαγιά μου. Την είχε καταπιεί ολόκληρη και την έβγαλε μετά από 5 μέρες από τον κώλο της μπροστά στα μάτια των γονιών μου. Είναι το μόνο που έμεινε για να την θυμάμαι. Αν δεν την βρούμε δεν πάμε πουθενά.
Κανείς δεν μπορούσε να του αντιμιλήσει. Αφού το είπε έπρεπε να το κάνουμε. Εξάλλου δεν βγαίνουν πολλές ολόκληρες καραμέλες από κώλους στις μέρες μας. Ήταν κάτι το μοναδικό. Χωρίς να χάσουμε χρόνο κατευθυνθήκαμε προς το Πηδηχτό Γουρούνι. Ήταν ένα μεγάλο νησί στο κέντρο του πλανήτη Μπαζούκα. Μιάμιση ώρα μετά είχαμε φτάσει. Ερημιά παντού. Αρχίσαμε την έρευνα. Ξαφνικά πίσω από τους θάμνους πετάγονται καμιά 30αριά γκόμπλιν. Μπροστά τους βρισκόταν ο Ράμπο. Κράταγε την καραμέλα.
(Ράμπο) – Γεια σου Jack. Ξαναβρισκόμαστε μετά από πολλά χρόνια.
(Jack) – Ράμπο; Έπρεπε να το περιμένω. Δεν έχουμε χρόνο. Φέρε την καραμέλα από τον κώλο της γιαγιάς μου τώρα.
(Ράμπο) – Χα χα χα... Έλα να την πάρεις.
Με ένα νεύμα τα γκόμπλιν άρχισαν την επίθεση. Επιτεθήκαμε και εμείς. Ο Jack από την μανία του δεν περιοριστικέ στο να βγάλει knock out τα γκόμπλιν, αλλά τους έβαζε και από μία μπανάνα στον κώλο. Ο Scooby έριχνε κλοτσιές στον αέρα. Ο Dodjers παρακολουθούσε τρώγοντας ένα σάντουιτς μα μια σφαλιάρα από τον Jack τον ανάγκασε να πολεμήσει και αυτός. Η μάχη κράτησε πολύ. Τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα. Ο Ράμπο τότε επιχείρησε να το σκάσει. Ένα άγριο κυνηγητό ξέσπασε. Ο Ράμπο έβγαλε νερομπάλονα και άρχισε να μας τα πετάει φωνάζοντας πως θα τα πει στην μαμά του. Έπρεπε να το καταλάβουμε ότι είναι χλεχλές. Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Έβγαλα από την τσέπη μου μια μπάλα πόκεμον και κάλεσα ένα Lugia. Αμέσως αυτό άρχισε να κυνηγάει τον Ράμπο. Αυτός δεν άντεχε άλλο. Έπεσε κάτω, επέστρεψε την καραμέλα στον Jack και βάζοντας μια πιπίλα στο στόμα ζητούσε συγχώρεση κλαίγοντας.
(Jack) – Αν σε ξαναδώ μπροστά μου πέθανες. Φύγε!!!
Αμέσως ο Ράμπο χάθηκε στον ορίζοντα. Τελικά η καραμέλα ήταν και πάλι δικιά μας. Μα προέκυψε καινούργιο πρόβλημα. Μας πήραν το διαστημόπλοιο...
