Meant to be Together

Chapter Twelve Point Two

Almost 10 minutes na siya sa comfort room ah.:clock:

“Hmm??” bigla namang may dumaan na waitress sa gilid ko. “Excuse me Miss, nakita nyo ba yung kasama ko?”

“Sorry sir, hindi po eh” then, umalis na siya.

Tagal naman.

Baka naman inindyan na ako nun.

At nagpatuloy ako sa pagtingin ng oras.

End of Stephen’s POV

“Kaasar naman!” ang tagal ko na dito sa comfort room.

There are two things na possible na iniisip niya.

First. I was like other girls na  sobrang tagal sa pag-aayos which is FALSE!!!

And.

Second. Iniwan ko siya na for sure my possibility talaga.

Kung bakit ba kasi nalalaglag sa toilet yung ponytail ko at ngayon wala pa ata akong dalang extra.

“Kaasar!!!” I muttered. “Wala nab a talaga… There!”

sabi ko na nga ba may extra ako. I hurried tied my hair, wore my eyeglass and went out.

I saw him near the window kaya pumunta na ako kaagad.

“Hey!” I winked.

“I thought you’ve just…” he said in surprised.

Pero inunahan ko na siya. “Na iniwan kita”

“Yeah, I think”

“Just that my ponytail dropped in the dumb toilet at kailangan kong maghanap ng iba.” I explained.

“Yun lang yun?!”

“Oo.” Weird nga namang excuse diba? And unreasonable. “I know you also think that girls are matagal mag-ayos. Not me.”

“Alright!” he got it.

Stephen’s POV

Now I know! May pagkasamanghuhula pala ‘to. “Let’s eat!”

She had the greatest smile I encountered among girls na pinalalaglag ko.

Maybe I will be called “Stephen THE GREAT” sa campus kapag napasagot ko siya and stumble her off.

“You’re lucky, mabait ako today” salita niya.

“Oo nga. Kung hindi eh di sana dinedma muna ako kanina.” I joked. May possibility naman. “What makes you happy, today?”

End of Stephen’s POV

“Ahmm… I can’t tell.” I looked at my wrist watch. 8:25am. “I need to go!”

I got my bag pack. “My payment.” I gave him my payment.

“NO! I insist” tanggi niya.

Kailangan ko na talagang umalis kaya “alright. Thanks!”

At kumaripas ng takbo!

“Ano ba naman ‘to muntik na ako makalimot ah.” I continue running.

Actually hindi ko naman talaga kailangang magmadali kaso nakakahiya naman sa kanya kung ma-lelate na naman ako ng dating. Paminsan-minsan na nga lang ako sa eh tapos always late pa.

“Hey!” I called. “Lucas!”

Might be confused. He’s Lucas or Lolo Lucas. Hindi naman siya ganun katanda but he prefers calling him “Lolo”. Mom helped him nung bata pa ako. Friend sila at friend ko na rin si Lolo Lucas. He has a very beautiful flower shop at natulong ako dito kapag weekends.

“Kyle, ikaw pala” he smiled. “Late ka na naman”

“Pasensya na ho, nag-jogging pa kasi ako tapos kumain ng breakfast, then I forgot the time.” I reasoned out.

“Ikaw talagang bata ka. Bata ka palang makakalimutin ka na”

“Di naman po” napakamot tuloy ako.”

“Buti pa ako.” Sabay tawa. “O, tara na . dadami na ang mga suki natin.”

Yun nga as what we always predicted, nagsidatingan na yung mga buyers namin at halos maubos yung ready flowers sa shop so pumunta muna ako ng garden to got some order. Likod lang ng shop yung garden and it is so wide. The reason I really love this garden kasi may spot ako dun.

Blue roses' sanctuary.

Hindi pinagbibili ang mga blue roses. NOT FOR SALE!!

Like Lolo Lucas, mahal na mahal naming ang blue rose at hindi ko rin alam kung bakit ko nagustuhan ang bulaklak.

“Kyle bilisan mo, kailangan ko na yung mga bulaklak dito.” Sigaw ni Lucas. Putol muna at bumalik sa shop.

After few minutes. “Last na ‘to.” I declared. “Thank you for coming.”

Umalis na yung buyer at konti nalang yung natirang paninda. Since 4 hours lang open ang flower shop, nag-close na kami at pumunta ng garden para mag-asikaso ng flowers.

“Lucas?”

“Bakit iha?” habang pinagpapatuloy niya yung pag-aayos ng lupa.

“I received blue rose kahapon” and stop watering the flowers. “Nagbenta po ba kayo?”

Napahinto si Lolo. “Hindi naman.”

“Ganun po ba?” confused??? Tapos pinagpatuloy ko na yung pag-didilig.

“Kyle?” tumayo siya and smiled. “Tara may ipapakita ako”

Tumigil din ako at sumunod. “Ano po ba ‘yun?”