Meant to be Together

Chapter Seven

Hay naku talaga! If ever I’ll own my own university, hindi ako mag-iinclude ng basketball.

..football nalang  kaya. Total bleacher naman ako.

But… I’m old enough na ng mga panahon na iyon.

“Ah.. basta” I said to myself.

“Hoy! Kyle… ayan ka na naman.” Panira ni Josh. “May pinaplano ka na naman dyan.”

“Tongaks!” isang batok kay Josh mula kay Clow.

(I forgot... It's Josh on the right.)

“Aray! Sakit ah.” Sabay lingon niya kay Cloeh.

“Naasar yan si Kyle kasi pumasok na naman siya sa basketball court” eto na naman po.

“Mag-sama nga kayo!” tig-isang batok sa kanila. “Umuwi na tayo.”

“Wala ka na naman bang sundo?” tanong ni Josh.

“Obvious ba?!” mataray kong respond. “Kayo ang chauffeur ko today, kaya let’s go!”

Pero syempre… bago kami umuwi, nag-palit na muna kami ni Cloeh ng damit.

Ano kami may sariling banda? At naka-bleachers’ uniform pa kami…

Nope! Loyal lang talaga kami.

Especially me…

“Let’s go!” Josh yelled. “I know, Kyle, you’ll be dead to tita pag-uwi.”

I just fake a smile. I already know what he means…

We preceded sa parking lot….

“Hey! Kyle” someone called. Syempre napalingon ako.

Look the hell kung sino…

Barkada ng varsity… ni Stephen.

“Yo! Bro!” sigaw naman ni Josh.

“Hoy! Tara na!” eksena ko.

“Fine!”

Papasok na ako ng car ng…

“Kyle!” tawag na naman.

“What?!” napasigaw ako sa inis.

Then, I got inside. Before I shut the door close may isang sigaw ulit.

“Sungit mo!!!!”

What the---?! So what?! Totoo naman.

“O-oh! Best. Mukhang mayroon ng lumalaban sa pagka-manhater mo” asar ni Cloeh.

”Yeah! Pinanganak na ang katapat mo” dagdag pa ni Josh.

“Eh, kung mag-maneho ka nalang dyan, Josh ” tingin sa kanya tapos kay Clow. “At ikaw, baka gusto mo  ng isa pang batok”

“Easy!” both of them

“Compatible talaga kayo sa isa’t isa” I muttered.

Nakarating na kami sa bahay. It was 7 pm in the evening and mom was already home. Out sa house, and obvious na may hinihintay.

“Good evening, tita!” the two of them greeted. Habang ako, bumaba na ng car.

“Good evening.”

“Bye na po” paalam ni Cloeh.

“Bye” and she smiled. “Kyla”

“Yes?” I answered.

As we got inside.

“Bakit hindi ka pa pumasok sa house, mom?” I asked.

“I’m waiting for you, dear” she answered.

“Mom, don’t tell me…” before kong tapusin ng speech ko.

“Yes, so go up bilis. Magbihis ka na.”

Wala naman akong magagawa kundi  sumunod.

Fine! I followed but I just wear a normal jeans. Sneakers. Plain,  blue shirt. Still na ka-pony at one thing na maasar si mom… my broken eyeglass.

“Kyla!” she exclaimed. “Ano yang suot mo?!”

“Damit!” pamimilosopo ko. “I mean, casual wear. Anything wrong?”

“All were wrong. Naku tara na at late na tayo.” I know kaya nga ganito ang sinuot ko eh.

Mom drove the rush way again kaya mga 45 minutes lang nakarating na kami.

Result ng kasiraan ng kokote ko…

OUT OF PLACE!!

Lahat ng tao dun halos formal. Actually restaurant ang pinuntahan namin ni mom pero occupied ng mga business people ang nandun kaya formal talaga lahat.

Except me… who care’s naman di ba?!

One thing na gagawin ni mom ay…

Crap!

Ipapakilala na naman ako sa mga sons ng friends niya.

Kaya I really hate coming with mom eh.

Marami na atang pinakilala sakin si mom with her friends. Almost 10 or ewan. Lahat sila tinanong kung bakit ganun ang porma ko this night.

And I always answered…

“I only have this dress left in my precious closet.” O see.. gulat sila ng todo todo.

I got a drink. Water lang naman. Hindi ako alcoholic no. Taste some food na naka-serve when…

Naman!!!

“Kyla” eto na naman si mom. Walang kasawa-sawa. “I want you to meet…”

Then, nilingon ko nalang…

…. Huh?! …