Meant to be Together

Chapter Four

After ng practice, dismissal na!

Actually patay ako sa mom ko nito for sure. Todo ingat pa naman sila sa akin tapos makikita nila na ang unica ija nila, pilay. I mean na-injured dahil sa clumsiness. Heck! Hindi naman siguro clumsy ang nagmamadali papunta ng room. I hope they’ll understand, especially mom.

Mom called na hindi niya ako masusundo out of the way daw kasi. Another business negotiation for sure. Si Cloeh nalang ang naghatid sakin, as usual at syempre injured, hindi pwedeng mag-commute baka more disgrasiya.

“Here we are!” Cloeh’s personal driver stopped the engine.

“Thanks! Clow, kuya Pete” lumabas na ako ng kotse at pumasok ng bahay.

Hah! Take a deep breathe Kyle! Kaya ko ‘to.

It was already 6:30 in the evening, early home ako. Wala pa si mom kaya wala pang scolding na magaganap. Nakalimutan ko palang sabihin na we don’t have any regular maids. Though, may kalakihan ang bahay namin, wala talaga kaming kasambahay. May mga pumupunta lang like once a week and madalas Sunday.

Hindi naman ako gutom kaya dumiretso nalang ako sa bedroom ko. Binuksan ko ang laptop ko and check my e-mails.

105 e-mails… grabe mapupuyat na naman ako sa pagbabasa. Instead na ipunin ko pa ang mga ito diba.

Additional… I have two accounts, one is very private, na only few knows like Clow, Joshua, mom and dad and other family related. The other one, actually private din ‘yun kaso si Cloeh masyadong mabait sakin, and then pinagkalat para daw magka-trill naman daw ako. Duhh!! Ano kayang trill dun?! More like gulo sa account ko!

Almost love messages, boring basahin kaya dine-lete ko nalang lahat. Pasensya, hindi ako ganun kabait sa guys when it comes to love. Ano bang alam ko dun? I still don’t have the experience and I’m not willing to feel, too. Next time baka sa sobrang inis ko sa mga makukulit na ‘to, eh baka itong whole account ko na and i-delete ko.

Walang homeworks kaya wala akong mapagkaabalahan.

“… naniniwala ka ba sa destiny?” a young boy asked me.

Nasa ilalaim kami ng isang huge tree, lying in the grass while watching clouds moving on the sky.

“Destiny? What’s destiny?” alam ko ako yung girl na kasama nung batang lalaki. I know my child image.

“Yung sinasabi nila na sa future” he added.

“Ahmm… like love?”

“Oo parang ganun na siguro yun…” he sat, then. I think we’re destined for each other.”

“Tayo naka-destined sa isa’t isa? What do you mean?” napaupo na rin ako and stare at him na nakatingin pa rin sa langit.

“Oo, maybe kaya tayo nagkakakilala kasi destiny…” he winked at me.

“Siguro nga”

He stood up, stared at me and made a huge strange smile.

“Tara!” hinwakan niya yung kamay ko and pulled me up.

“Saan tayo pupunta?”

We start running kahit hindi ko pa alam kung saan kami pupunta.

“Basta” he said.

“….”

“Kyle!” may tumawag na naman sa akin. Hindi ko makita kung sino yung tumatawag sakin pero patuloy pa rin kami sa pagtakbo. “Kyla!”