Hate is the New Love

Hoofdstuk 2

Met tegenzin fiets ik het schoolplein op, die trouwens helemaal leeg is. Pff weer te laat, waarom heb ik iets met te laat komen? Heeft god iets tegen mij?

Ik zet mijn gammele zwarte fiets in het fietsenrek en loop het schoolplein weer op, richting de ingang van dé gevangenis. Welke smoes zal ik verzinnen? Een kind aangereden? Nee, een oma dat is geloofwaardiger die zijn zo sloom, of de brug die open stond, nehh, te klassiek. Ik loop diep in gedachten verzonken door.

Plotseling raak ik uit evenwicht als een zwaar gewicht tegen me aanbotst, met een harde klap raakt mijn lichaam de koude stenen van het schoolplein. Ik voel mijn handen en wang branden en ik weet nu al dat ze vast helemaal rood zijn, verdomme. Welke idioot botst dan ook tegen mij op, echt waar je hebt niet niks voor niks ogen gekregen. Ik kijk met een ruk op waardoor ik recht in zijn gras groene ogen kijk. Een jongen nog wel. Dat kon ik wel verwachten met dat gewicht waarmee hij mij op de grond kon krijgen moest het wel een jongen zijn.

Hij steekt zijn hand uit naar mij en kijkt me verontschuldigt aan, al weet ik niet of hij het meent. 'Denk je nou dat ik nu echt jouw hand vol met jongensbacteriën ga aan raken, je weet nooit wat jongens met hun handen doen,' zeg ik bot, daarna spring ik overeind en negeer zijn hand. Hij trekt één wenkbrauw op, wat als ik eerlijk zeg er best cute uit ziet. Oké, nu ga je te ver Tamar, je noemt een jongen CUTE, wat is er mis met je?! Pas als zijn mond een grijns vormt merk ik op dat ik naar hem staar, snel schud ik mijn hoofd om weer terug op aarde te komen, wat doet deze sukkel met me?!

'Ik was mijn handen elke dag hoor,' shit daar heeft hij me. 'Niet vaak genoeg,' na dat gezegd te hebben draai ik me om en geeft mijn zwarte haar hem een bitch clap. Met een grijns loop ik naar de ingang van het school gebouw.

'Tamara Dekker, ik ben te laat, alleen ik heb een rede,' ik zie dat de vrouw van de balie rolt met haar ogen, ik geef haar geen kans om te reageren en begin met mijn smoes. 'Ik had haast want ik was al bijna te laat en toen dook er plots een kat voor mijn fiets! Hij heeft het wel overleeft maar ik moest de kat nog naar de eigenaar brengen én me verontschuldigen! Dat duurde heel lang want de eigenaar woonde ergens in een boomhut, gelukkig heb ik het gevonden, alleen nu ben ik wel te laat gekomen,' lieg ik met mijn superdupere liegskills, 'en toen viel een stomme kwal me ook nog lastig!' De vrouw trekt één wenkbrauw op, waarom kunnen al die mensen dat hier? Is het een virus ofzo?Ze krabbelt wat op een roze papiertje en geeft het aan mij. 'Morgen ochtend 8 uur melden, lokaal 13,' zegt ze met een bekakte stem, mijn mond valt open, hoe heeft ze mijn liegskills ooit kunnen negeren? Lokaal 13, toepasselijk, ongeluk, ik grinnik bij die gedachte. 'Maar waarom? Ik heb toch een geldige reden?' protesteer ik, 'hoe heette die kwal dan?' Daar heeft ze mij 'hij heette, eh weet ik veel ik ben hier pas net,' wat moet ik nu, 'Kai, die knappe kwal heet Kai,' hoor ik een stem achter mij grinniken. Met een ruk draai ik me om en daar staat die dan, de jongen van het schoolplein, oftewel Kai. Ik draai me weer om naar de vrouw en wijs met mijn duim naar Kai, 'Kai dus, de jongen die me tegenhield,' zeg ik. De vrouw glimlacht schuin, wat haar trouwens echt niet staat. 'Sorry Kai, maar je bent echt te laat en jij ook Tamara, 8 uur melden morgen in lokaal 13,' zegt ze, nu opeens liefjes. Ik pak brommend het briefje beet en loop weg, naar mijn lokaal, mijn lokaal? Waar heb ik eigenlijk? Ik kijk op mijn rooster en zie lokaal 18 staan. 'Waar de piep is lokaal achttien,' mopper ik. 'Daar moet ik ook heen, ik begeleid je wel jongedame,' hoor ik een stem achter me zeggen, een stem die mij nu al mateloos irriteert. Met een ruk draai ik me om en kijk naar Kai,'ik heb geen hulp nodig,' sis ik boos. Hij steekt zijn handen in de lucht als teken van overgave, 'oke zoek het dan zelf maar uit, mevrouw ik ben alles,' grijnst hij. Ik prik in zijn borst, die best wel heel erg gespierd is, verdomme, ook nog is gespierd, wat is er slecht aan hem? 'Noem me nooit meer zo,' blijf ik sissen, 'sorry,' hij wacht even 'prinses.' Ik kijk hem aan met de welbekende meen-je-dit-serieus-blik. Hij loopt grijnzend om me heen en loopt, waarschijnlijk, door naar het lokaal. Als hij de gang uit is, zucht ik hopeloos, wat moet ik nu? Met tegenzin begin ik achter hem aan te lopen, een foute keuze.

---
Oh wat is Tamara toch gemeen soms..
Vinden jullie Kai leuk?
Xxx lynn