Hate is the New Love

Hoofdstuk 6

Ik wil opspringen en protesteren, maar Maria is me voor en trekt me snel naar beneden zodat niemand het ziet. Toch heeft iemand het gezien, ik hoor iemand grinniken en ik draai mijn hoofd met een ruk om naar Kai. Er staat een irritante grijns op zijn gezicht die ik maar al te graag wil 'verwijderen'. De lerares begint verder te spreken als het rumoer in de klas wat minder is. 'We gaan een week, dus 7 dagen op schoolreis. We gaan niet met de hele klas naar 1 land maar we kunnen uit verschillende steden kiezen,' zegt ze kalm. 'Uit welke steden?' roept een meisje uit de klas gelijk. 'Als je me nou liet uitpraten dan kon ik het zeggen,' gelijk zijn we allemaal stil, ze wacht expres even maar de klas blijft stil. Het klinkt minder erg nu, op zich als ik maar níet alleen met die hufter op schoolreis moet. 'De steden waar je uit kan kiezen zijn: Londen, Berlijn, Parijs en Barcelona. We willen het een educatieve reis, dus,' verschillende kinderen zuchten waarvan ik er 1 ben. Onze mentor stuurt ons dodelijke blikken, echt waar, dodelijk eng... Nooit gedacht dat die vrouw zo eng kon kijken. Ze vervolgt geïrriteerd haar verhaal, al klinkt het nu niet meer zo enthousiast. 'Dus, wou ik zeggen,' kom op oude ga gewoon door, denk ik bij mezelf, 'we gaan de steden kiezen als eigen keuze, en er wordt niet overlegt met vriendinnen en vrienden, dit is voor ieder alleen.' Ik draai me gelijk om naar Maria om iets met haar af te spreken, precies zoals de mentor zei het niet te doen, maar de mentor is me voor. 'Wie er nu iets zegt, of gaat fluisteren tegen anderen of zelfs handgebaren gaat maken, gaat niet mee,' zegt ze streng, er wordt een dodelijke blik naar mij gestuurd als ik me snel weer omdraai, tuurlijk wil ik mee, alles beter dan lessen, nou even weg zijn van Teye en Kai is nog beter. Ik zie een paar mensen knikken, niemand verroert zich verder want iedereen wilt natuurlijk mee. 'Mooizo,' zucht ze, ' we gaan het zo doen, ik vraag telkens 1 iemand om naar voren te komen, op een papiertje zijn of haar voorkeur op te schrijven waar diegene heen wilt, schrijf je naam onderin en geef hem dan aan mij, waag het niet om iets raars te doen of te laten zien aan anderen wat je hebt opgeschreven. Als je dat hebt gedaan mag je weg,' vervolgt ze haar uitleg. Ik kijk haar verbaasd aan, waarom zo ingewikkeld? Jammer genoeg voor mij kijkt ze net mijn kant op en stuurt me weer zo'n dodelijke blik, snel doe ik weer normaal, stom mens. 'Sarah, jij eerst,' begint ze, en vele namen volgen behalve de mijne.
Als Kai wordt genoemd en op staat let ik extra goed op, hij schrijft een stad met een B op, shit hopelijk niet Barcelona, daar wil ik heen, nee, hij zal vast kiezen voor Berlijn, Duits is toch zijn beste vak..
Ik zie dat bijna de hele klas weg is behalve Maria en ik, Maria wordt genoemd en staat op. Ze knipoogt naar me, ik hoop maar dat ze de juiste stad kiest. Ik kan niet zien welke stad zij kiest, hoe overdreven mogelijk en groot ze het ook opschrijft, duimen dat ze dan maar Barcelona opschrijft.. 'Tamara, nu jij, als laatste,' ik knik en sta op, nog steeds vind ik haar een stom mens, hoezo moet ze nou precies óns uitje verpesten met haar stomme 'educatieve' gedoe. Ik loop met een chagrijnig gezicht richting het tafeltje, pak het laatste briefje, schrijf met dikke duidelijke en grote letters op Barcelona, ik schrijf mijn naam onderin en zet er expres in het klein een doodshoofd naast. Ik leg het briefje in haar hand en kijk haar vuil aan, pas als ik het briefje heb los gelaten weet ik dat ik verdoemd ben. Waarom? Nou Maria vertelde me dat London haar lievelingsstad was, die heeft overduidelijk voor London gekozen, dat is reden 1 dat ik verdoemd ben. Rede 2 is simpel, één van Kai's hobby's was voetbal, waar kan je nou beter voetballen dan is Barcelona, kutzooi, hopen dat hij maar voor een Duitse club houd en naar Berlijn is gegaan. Ik loop met een chagrijnige blik op mijn gezicht naar mijn tas en wil hem net op pakken tot dat mevrouw stom mens me iets vraagt. 'Wil jij even de stoelen terug zetten, Tamara?' vraagt ze niet echt aardig, ik wil mijn mond open doen om te protesteren maar ze is me álweer voor, 'dankje Tamara.' ARGHH! Als ze één van die trutten uit mijn klas was, was ik op haar gesprongen en had ik haar helemaal uitgescholden, maar dat is ze niet dus hou ik me in. Met een rood hoofd en een kut humeur zet ik ruw alle stoelen terug waar ze horen, pak mijn tas en loop weg zonder ook maar iets te zeggen. Als ik door de deur ga, pak ik de zijkant van de deur en gooi hem met een harde klap dicht, de harde klap galmt na door de gangen, zonder om te kijken loop ik door. Op naar huis, om daar even iets in elkaar te slaan.
---
Omg Tamara lijkt soms zo op mij *wenk wenk*
:)
Xxx lynn