Hate is the New Love

Hoofdstuk 12

Na een half uurtje ben ik schor en vraagt mijn keel duidelijk hoorbaar naar water. Ik neem een plotselinge sprint naar de badkamer, één van de zoveel dingen die ik nu beter niet kan doen.

Zuchtend blijf ik stil staan en laat alles om mij heen tollen, even verlies ik mijn evenwicht maar kan me net op tijd vastklampen aan de badkamerdeur hendel. Weer één van de dingen die ik beter niet kon doen, door de net nieuwe scharnieren zakt de gevoelige hendel gelijk naar beneden en val ik zowat naar binnen. Van schrik klamp ik me nog meer vast aan de hendel waardoor hij onder mijn gewicht, die ontzettend zwaar is door alle chocola, uit zijn normale plaats wordt getrokken en met mij mee valt.
Ik val tot mijn 'vreugde' op mijn stuitje en krijs het uit, geluk bij een ongeluk dat ik niet op mijn hoofd ben gevallen.

Mijn broer, die dus blijkbaar net de trap op kwam komt haastig naar mij toegerend. Ondanks de pijn die ik voel hoor ik duidelijk dat het voetstappen zijn van 2 personen, maar alleen mijn broer zie ik binnen komen. Als hij me ziet liggen begint hij te lachen, ik kijk hem boos aan waardoor hij alleen maar harder ga lachen, een boze blik hoort boos te zijn, niet lachwekkend. Ik rol met mijn ogen en laat de deurklink los die daardoor met een kling! op de grond klettert. Ik reik mijn arm uit naar de wasbak om mijzelf op te trekken maar mijn broer pakt mijn pols vast. 'Uitkijken hoor Tam straks gaat de wasbak ook nog stuk! Dat vind mam waarschijnlijk niet zo leuk!' grinnikt hij irritant. 'Waar is mam?' vraag ik en ik pak zijn hand aan waarmee hij me in een beweging overeind trekt. 'Ik heb geen idee ik zag haar tas en sollicitatie-hakken niet staan,' antwoord hij schouder ophalend terwijl hij omdraait, 'waarschijnlijk aan het solliciteren dus.' Ik knik, 'zou jij ook is moeten doen, je bent al 17 en je hebt nog steeds geen baan, hoe betaal jij je games?' stel ik hem voor terwijl ik over mijn pijnlijke stuitje wrijf. Ik zie zijn blik verstrakken en zijn spieren zich aanspannen, 'dat komt nog,' mompelt hij en loopt met snelle en zware passen de badkamer uit.

Dat was raar, denk ik, ik haal mijn schouders op en loop maar naar mijn kamer. De dorst is plotseling verdwenen, raar. Ik zie mijn mobiel op de grond liggen en pak hem op. Pling.

What? Hoe? Wat?! Wat heeft hij verstuurd?! Klote mobiel! Nee! Oké het is officieel mijn leven is voorbij, kan het nog slechter ja dus.
Ik zie twee blauwe vinkjes staan en ik smijt mijn telefoon weer weg, het lijkt wel een Nokia, hij gaat nooit stuk! Ik begin gefrustreerd te gillen en ren naar mijn bed om me daar letterlijk op te laten vallen en de laatste resten lucht in mijn kussen er uit te persen.

Na ik denk zeker 10 minuten lang gegild te hebben stop ik, niet omdat ik wil stopen maar omdat me stem gewoon weg is, gewoon helemaal weg, foetsie. Ik verlos mijn hoofd van mijn kussen en ga rechtop zitten.

Bzzz

Ik zie mijn mobiel oplichten, Kai. Ik blijf zitten maar mijn stomme nieuwsgierigheid overwint voor de zoveelste keer en ik pak hem op, ontgrendel hem en open WhatsApp. Ik zie het begin van zijn tekstje staan: Kai🖕🏼: Hai, Tam.... Ughh.. Hij mag mij geen Tam noemen, alleen familie en heeeeeleee goede vrienden mogen dat zeggen, en hij is dat allebei zeker niet. Ik zie ook dat Maria me weer vol heeft gespamt, zuchtend open ik eerst haar gesprek.

Maria❤️: tam?

Maria❤️: ben je boos?

Maria❤️: alsjeblieft skip me niet

En dat gaat zo nog even door, tot het laatste berichtje.

Maria❤️: ik zie wel dat je on bent, ben je met Kai ofzo aan het chatten, kom op, reageer of het is over

Wtf?! Wat bedoeld ze met over? Onze vriendschap, oke dit is serieus gewoon triest, toch reageer ik.

U: ik reageer al, sorry hoor

Om meer te typen ben ik te lui en ik open Kai, zuchtend lees ik zijn berichtje door.

Kai: Hai Tam, zo mag ik je wel noemen toch-NEE!- mooie stem heb jij hoor, die wil ik wel elke dag horen, maar wat gebeurde er op het laatst? Wordt je mishandelt?! Anders ben ik er voor je, je kan altijd bij me langskomen hè, vlindertje van me❤️ xxx

Ik begin te gillen, walgelijk, walgelijk mannetje, ik vergat dat ik geen stem meer had en er komt niet meer dan een zachte piep uit, ik stop snel en begin hevig te kuchen.

'Hallo?! Ik ben thu-huis!' hello, there's my mom....
---
Lal, ik ben soms echt een replica van Tam, of zij is een replica van mij..*wenk wenk* Hahaha zie ik noem haar Tam, lal we zijn vrienden! Jeey =D
Xxx Lynn
Ps: vote, comment, follow