Hate is the New Love

Hoofdstuk 35

Blijkbaar kan de dag nog erger dan het al was.

Maria belde me net en stelde allemaal domme vragen, ze klonk dronken ofzo.
Wat heeft iedereen met dronken zijn vandaag?!

Gelukkig is Teye nog een beetje normaal, beetje.

Hij kwam thuis met een Sophie die zowat aan zijn broek hing en hij leek daar geen problemen mee te hebben. Om hun te ontvluchten heb ik besloten dat ik wel eens boodschappen kon doen voor onze oude buurvrouw, helemaal vrijwillig, voor geen geld dus. Wat ben je weer een goed mens Tam.

Dus in mijn prachtige slobberkleding, haar opgestoken in een rommelige paardenstaart en make-uploze gezicht slenter ik nu rond in de appie. Maar acht spullen, easy peasy. Als ze niet had gevraagd voor de meest ingewikkelde producten ever.

Griesmeel, waar ooit in deze enorme winkel moet giesmeel staan. Aangezien ik geen zin heb om de hele winkel te verkennen zet ik me over mijn vreemde-mensen-angst heen en tik ik de eerste beste AH-medewerker op zijn schouder.

Een jongen met blauwe ogen draait zich om, "oh hey Tam," glimlacht Brian ondeugend. "Lang niet gezien, waa-" "waar ligt giesmeel?" Onderbreek ik hem, ik heb geen zin in een leuk gesprekje al vraag ik me wel af hoe het met zijn edele deeltjes gaat. Hij knikt met een frons en leid mij erheen. "Hier staat het, waarom was je trouwens niet bij de vorige trainingen? De wedstrijden beginnen volgende week al." Ik pak de giesmeel en gooi het in mijn mandje, "oh was op schoolreis," zeg ik nonchalant. "Vier weken lang?" "En ik was ziek." Kuch ik ongemakkelijk. Eerlijk gezegd had ik geen zin in de trainingen. "Waarom vraag je dat eigenlijk?"
Hij krabt ongemakkelijk op zijn achterhoofd, "eh Tim en Joey zijn iets beter geworden maar niet het beste, we hebben ons vorige week samengevoegd met het huidige team en die blijken ook al geen sterren te zijn. En al kan in wel ijshockeyen, zonder jou word het een ramp." Zegt hij met een halve grijns. Zijn lichaamstaal is heel verwarrend, eerst onzeker dan weer niet en nu lijkt hij weer wanhopig.
"Hmm, ik kom morgen weer, wanneer was de eerste wedstrijd zei je?" Vraag ik, ja het voelt goed dat ze me nodig hebben.
"Volgende week zondag," glimlacht hij.
Ik kijk rond me, "okay dan, hup aan het werk nu," zeg ik grinnikend en ga op zoek naar de oregano.

❁

Een uur later sta ik samen met mijn buurvrouw, van rond de 80, eten te maken.
"Maar u bent dus helemaal alleen?" Vraag ik, ik heb geen man hier in de buurt zien komen.
Ze schud haar hoofd, "mijn man is drie jaar geleden overleden maar mijn kleinzoon komt vaak op bezoek." Glimlacht ze.
"Hoe oud is hij," ik rol kleine gehaktballetjes voor bij de spaghetti.
"19 al," zucht ze, "de tijd gaat zo snel." Met trillende handen zet ze het gasfornuis aan. Ik knik langzaam.
"Wel lief dat je me wilt helpen, meestal gaat het zelf fout en moet ik mijn kleinzoon weer bellen," glimlacht ze, "en het is fijn om vrouwelijk gezelschap te hebben." Ik glimlach, "ik doe het graag, het is leuker dan thuis zijn." Ze kijkt mij vragend aan.

❁

Na mijn hart gelucht te hebben bij het koken nodigt ze me uit om te blijven eten, ten slotte hebben we toch samen het eten gemaakt. Onder het eten hoor ik de deur open gaan en de glimlach van de ouwe buurvrouw verbreed gelijk.

"Hallo oma, kijk is wat ik mee he-" een jongen van rond de 1.90 stapt binnen, hij onderbreekt zijn zin zodra hij mij in het oog krijgt. "Wie is dat?" Vraagt hij nieuwsgierig aan zijn oma. "Tamara, buurmeisje van me, ze heeft geholpen met het avondeten," kirt ze vrolijk. "Hoe gaat het mijn jongen," de buurvrouw staat wat moeizaam op en loopt stijfjes naar de jongen toe. De jongen neemt de oma in de knuffel en glimlacht naar mij. Cute. De knuffel dan, niet de glimlach van de jongen die is gewoon je weet wel ja.

"Kom ook zitten Rowan," de buurvrouw knikt naar de tafel en de jongen, van wiens naam dus Rowan is, knikt. "Heb je al gegeten?" Ze kijkt even vragend over haar schouder heen naar hem. "J-" "wat extra kan er altijd bij," glimlacht ze vrolijk en komt later terug met een bord met een klein beetje spaghetti en zet het neer voor Rowan. "Ziet er lekker uit hoor oma, en Tamara," hij glimlacht vriendelijk naar hem, een kuiltje verschijnt in zijn wangen en nu pas zie ik zijn gezicht goed.

Sproeten zijn ogen zijn kastanje bruin en zijn roodbruine haar staat warrig, maar toch verzorgd. Maar die ogen echt waar hoor, volgensmij kan je daar gewoon in ver-. Ik onderbreek mijn gedachtes als ik door heb dat ik naar hem staar en wend mijn blik beschaamd af naar mijn eten. Sinds wanneer lijkt elke jongen plotseling cute?

Ik eet de laatste restjes op. "Doe je straks ook mee met mens erger je niet?" Vraagt Rowan, de buurvrouw kijkt mij nieuwsgierig aan. Ik kijk van Rowan naar de buurvrouw en terug. "Waarom ook niet," glimlach ik liefjes, het is nog altijd beter dan naar huis toe. "Gezellig," Rowan pakt een grote doos en zet alle pionnetjes klaar. "Welke kleur wil jij?" Vraagt hij. "Zwart," glimlach ik, nog nooit in mijn leven heb ik zo vaak naar een jongen geglimlacht.

❁

Drie uurtjes later lig ik alweer in mijn eigen bed. Ondanks dat ik heb verloren van Rowan was het oprecht gezellig. Sommige mensen vallen dus nog wel mee. Ik heb niks meer gehoord verder, niet van Maria, Kai, Teye of mijn ma. Volgensmij zijn ze allemaal gevlucht, begrijpelijk.

Het is benauwd, erg benauwd, ik weet niet sinds wanneer het zo warm is geworden maar ik gooi het raam open en pray dat de muggen me kamer uitblijven. Die beesten terroriseren de hele boel hier, als ze nu al weer uit hun winterslaap zijn ontwaakt dan. Ik duik mijn bed in en binnen no-time ben ik lekker in dromeland.

\\

A/N

Ja hoor, EINDELIJK heeft Lynn weer een deeltje geplaatst, ik ben een ramp, ik weet het.

Maar goed, ik ga vanavond op vakantie en zal dus waarschijnlijk meer schrijven, maar verwacht maar niks, want mij kennende kom ik alsnog thuis met nul geschreven hoofdstukken.